Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güzel ve uzun zaman sonra huzurlu bir bölüm sizi bekliyor. Bilmeniz gereken tek şey, Leya'yı Ülkü yapmaya karar verdim. Leya'yla bir sorunum yok sadece Ülkü bu karaktere daha çok uyacak gibi geliyor ve Ülkü ve Yağız daha iyi olacak gibi geliyor. Hadi müziği açın ve karanlık bir odaya geçerek arkanıza yaslanın. Bu bölüm sizi mutlu edecek. ^^
Yazardan...
Tuana'nın bilinci kaybolurken bir kaç sesler duyuyordu. Tek bişey tadıyordu.
Acı.
"Tuana!" Yağız'ın sesini duyduğunda artık bittiğini biliyordu.
Şimdilik. Tuana haraket edemiyordu. Can çekişiyordu. Bağırmak, çığlık atmak istiyordu ama ağzını dahi açamıyordu. İçinde can çekişirken, işkence çekerken dışardan sadece ama sadece öylece durup etrafı izliyordu. Yağız, Deniz ve tanımadığı çoğu kişi daha.
Etrafı inceledi. Resmen bir savaşın ortasındaydı. Her şey yavaşlatılmış bir video şeklinde ilerliyordu. Yağız insanları acımasızca silahla vuruyor, Deniz'in elinde bir kaç keskin şey, insanları bıçaklıyordu. Sonra o da bir acı hissetti.
İlk başta hayatında hissettiği en güçlü elektrik çarpması, sonra ise büyük bir bıçak izi.
İçinde, karnının tam yanından bir bıçak saplatılmıştı. Sonra anne ve babasının ölümden önceki bağırış seslerini duydu. Artık dayanamayacak haldeyken Deniz'in sesini duydu.
Bağırıp, bazı küfürler ederken telefonu tutan adama doğru bir silah sesi duydu.
Sonra her yer karardı, ve Tuana uzun ve acı bir uykuya daldı.
• • • •
Her şey için hazırlıklı olmanız gerekir. Her şey için.
Hayatın bir anda size neler getireceğini bilemezsiniz. Tek bir saniyeyle hayatınız mahvolabilir, değişebilir. Acı çekersiniz, kelebek etkisi oluşabilir bazen, belki de yepyeni bir hayat. Bazen ise eski hayatınıza geri dönebilirsiniz.
Yorgun, bitkin, savaştan kalma yaraları olan biriyim tam şu anda. Henüz bitmemiş bir savaşın ortasındayım.
Ve kimsem yok.
Gözlerimi açtım. Bir kere daha. Canım acıyordu. Hemde çok. Etrafa baktım. Her yer bembeyazdı. Nerede olduğumu çözemedim.
Hastane. Hastanedeydim. Neler olduğunu hatırlamaya çalıştım.
"Böyle mi bıçakladın onları Çağan Efe Ak?!" dedi adam koluma keskin bir bıçak saplayarak.
