Siyah & Beyaz

Son Bölüm: Karahindiba

Uzun bir süre yoktum. Biliyorum, 'Son Bölüm' kısmını görünce kalbiniz bir anda kararmıştır. Sonda konuşalım bunu, hemen bölüme geçelim. :')

Yeter artık diye bağırmak istiyorum. Çok yorgunum! Diye çığlık atmak istiyorum. Artık yok et beni. Diye fısıldamak istiyorum. Sesim çıkmıyor. Yaşadığım hayat artık benim hayatım değildi. Hayatımı ben kontrol edemiyordum, o zaman hayatımın benim olduğunu nasıl bilecektim ben? Hepimizin küçük sırları vardır küçük kirpi. Ve bu küçük sırları görmezden geldikçe büyürler ve ağırlaşırlar. Peki senin bu görmezden geldiğin küçük sırrın ne? Biliyor musun küçük kirpi? Ben ailemi acımasızca iki kere elimden alan bir adama çok aşık oldum. Hemde o kadar çok aşık oldum ki, yaptığı her hatanın bir sebebi var artık gözümde. Ve bu adam ilk önce abimi elimden aldı, sonra da ailemi öldürdü. Kaçmaya çalıştıkça ona daha da bağlandım. Bu adamın kıvırcık saçları, ela gözleri ve beni saran, her şeyden korumaya çalışan bir vücudu var. Peki sen söyle bana küçük kirpi, ben ve bu adam hikayenin kötüsü müyüz, iyisi mi? Çünkü benim kafam çok karışık.

Tek elimden gelen sarhoş olmak. Tek elimden gelen sarhoş olup bütün olanlardan uzaklaşmak. Tek yapmak istediğim bambaşka bir evrene uzaklaşmak. Kendimi soyutlamak, temizlemek ve yavaşça kendimi yok etmek.

Yağız'ın abim olduğunu öğreneli beş dakika oldu. Biliyor muydu? Bana bakışı bilmediğini gösteriyordu. "Neden hep kaçtın?" diye fısıldadım.
"Ne?" dedi Yağız. "Neden hep kaçtın! Neden hiç yoktun?! Neden olduğun zaman bile yoktun! Abi, neden yokluğunla varlığın aynıydı? Neden var olduğunda bile yoktun? Neden beni, bizi bıraktın!" diye bağırdım. Helin'in gözleri dolmuştu. Leya ağlıyordu.
"Tuana, yapma. N'olursun... şimdi değil." dedi sesi titrerken Yağız. Göğsüne vurmaya başladım. "Ya neden şimdi değil! Neden?! Neden şimdi zamanı değil! Neden hiç bir zaman benim patlamamın zamanı değil! Bu hayatı ben mi hak ettim! Ben neden bu hayatı yaşıyorum abi! Abi, neden hiç yoktun? Neden hiç yanımda değildin?" diye fısıldadım. "Yapmak zorundaydım. Tuana yemin ederim yapmak zorundaydım. Seni düşünmediğim bi gün bile yoktu. Bak," dedi ve boynunda sakladığı bir kolye çıkardı. Kolye de bir kalp vardı. Göğsümün aşağısına baktım. Titreyen ellerimle hiç çıkarmadığı o kolyeyi elime aldım ve dolmuş gözlerimle ona baktım. Kafamı iki yana salladım. Yavaşça dizlerimi büktüm ve yere oturdum. Kırmızı elbisem yeri kaplıyordu ancak umrumda değildi. Çağan bana doğru yaklaştı. Beni kollarının arasına aldı, ve kollarında ağlamama izin verdi. "Acıyor mu? Acıdı mı?" diye sordu elini kalbime götürerek. "Kalbim mi? Biraz..." diye fısıldadım.

Bir kaç dakika sonra, kulağıma eğildi ve, "Geri döneceğim. Senin için geri döneceğim. Şimdilik gitmem gerekiyor ama geri döneceğim sana güzelim. Seni çok seviyorum. Unutma, ölmeden belini kavrasam yeter." dedi. Anlıma bir öpücük kondurdu. "Hayır, Çağan. Yapma. Bir kere daha beni bırakamazsın. Çağan lütfen. Beni de al yanına." dedim güçsüzce. "Geleceğim, geleceğim sevgilim. Sana geri döneceğim. Söz veriyorum." dedi. Bir kere daha gitmesine izin verdim. Sözünü tutardı o. Geleceğim dediğinde gelirdi. Beni bu yalan dünyada tek başıma bırakmazdı. "Gelince," dedim burnumu çekerek. "Gelince dünyayı gezelim Efe. İkimiz birlikte." dedim. Hafifçe gülümsedi. "Sadece ikimiz." dedi.

Ruhum düşman sayısından yorulmuştu. Bedenimde hala devam eden savaştan kalma yaralar vardı.
Yağız, abim kolumdan tuttu ve beni kaldırdı. "Hadi küçük, evimize gidelim birlikte." dedi. Herkes bizi takip ederken bende başımı abimin göğsüne sakladım. Kar yağıyordu. Abimin elini tuttum ve arabaya doğru ilerledik.

Eve girdik. Kimse üstünü değiştirmedi. "Sizce nereye gitmiştir?" diye sordum. "Bilmiyorum. Ama onu yanlız bırakmayacağız, değil mi?" diye sordu Deniz.
"Tabikide hayır. Abi, bir şekilde bul nerede olduğunu. Ben gidip üstümü değiştireceğim." dedim. "Bizde gelelim bebeğim." dedi Leya. Kafamı salladım. Odama girdim ve dolabımı açtım. O an bir not gördüm. Hayır, hayır yine olmasın...