Yaz Şarkısı | bxb

2.

🌺"Gözlerine her baktığımda,
Gururla gülümsüyorum, benim olduğun için mutluyum,
Aşktan keyif al, aşkın doğru, biliyorum,
Sen başıma gelen en iyi şeysin."🌺

-Dancin'

Rüzgar...

Kolumu kafamın altına koymuş elimde telefona bakıyordum. Saat dört civarıydı. Yan taraftan hiç ses gelmiyordu. Oysaki bu saatlerde çok fazla parça çalardı.

Son zamanlarda artık bana kahvaltıda hazırlar olmuştu. Bunu ona sormuştum. Annesinde kalırken beraber kahvaltı ettikleri için yalnız yemeğe alışkın değilmiş. Ortamlarda da hiç yalnız kalmıyormuş. Yani benim tam tersim. Yalnız yemeği ona göre tercih ederdim. Ama kendime bir şeyler hazırlamak için çok üşengeçtim. O yüzden yaptığı her kahvaltıda ben de vardım. Birbirimizle iletişimimiz sabah birkaç saatti sadece. Onun dışında başka hiçbir yakınlığımız yoktu. Ben sabah yanına gidip uyuyor sonra kahvaltı edip geri dönüyordum. Onunla konuşabilecek bir konu bile bulamıyordum.

Yerimde yatarken dış kapının açılmasıyla yataktan kalktım. Salona geçerken annemde kapıda ayakkabılarını çıkarıyordu. Sandalyelerden birini çekip oturduğunda, "Nasılsın bakalım?" dedi.

"Her zamanki gibi. İşin nasıldı?"

"Yorucu. Her zaman ki gibi." Ama neşesi yerinde gibiydi. Annem enerjik biriydi zaten. Bu konuda ona çekebilmeyi isterdim.

"Bu bakış ne böyle? En sevdiğin oyuncağını mı aldırlar?"

"Dalga geçme benimle." Yanıma gelip yanağımı sıkarken yüzünde bir gülümseme vardı. "Bir tanecik oğlum var. Onunla da uğraşmayayım mı?"

"Aman anne."

"Neyse neyse. Her zamanki gibi yemek yapamayacağım için dışardan aldım."

İşte bu konuda anneme çekmiştim. İkimizde yemek yapmayı sevmezdik. İkimizde bu konuda çok kötüydük.

Poşeti masaya koyarken çantasını koltuğa fırlattı. "Sen başla. Ben üstümü değiştirip geliyorum."

"Tamam." O içeri geçerken bende poşetin içindekileri çıkardım. Paketleri açarken içeriden annemin telefonunun sesini duymuştum. Anlayamasamda kısa bir konuşma yaptıktan sonra hızla odadan çıktı.

"Benim gitmem lazım."

"Ne?" dedim ona dönerken. "Daha yeni geldin. Bütün haftadır aynı şey oluyor."

"Biliyorum, tatlım. Gerçekten çok üzgünüm. Bu aralar çok yoğunuz. Ama söz telafi edeceğim." Yanıma gelip saçlarımı karıştırırken, "Hafta sonu olur mu?" dedim.

"Aslında hafta sonu şehir dışına çıkmam gerekiyor." Derin bir nefes verdim. Şaşırmamıştım. Yıllardır aynı şey oluyordu. Annem hep meşguldü.

"Peki."

"Asma şu yüzünü. Beni endişe içinde bırakma. Yemeğini de ye tamam mı?"

"Yerim."

Hiç inanmamış gibi gözüksede kafasını salladı. "Kendine dikkat et," dedim. "Sen de," dedi ve eşyalarını alıp evden çıktı. Bir süre yemeklerle bakıştık. İleri itip ayağa kalktım.