Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.
7 ay sonra
Kafamda aşamadığım onlarca düşünceyle boğuşurken yumruğum kum torbasına savruldu. Kendimi kendim gibi hissetmeyeli o kadar olmuştu ki nasıl biriydim unutmuştum. Mesela komik bir şeye nasıl tepki veriyordum önceden? Ya da üzüldüğümde ne yapıyordum?
Ben de isterdim eski ben olabilmeyi. Ama kuruyan bir çiçeği geri yeşertemezdik.
Sızlayan parmaklarıma rağmen vazgeçmeden yumruklamaya devam ettiğim torba bir sağa bir sola savruluyordu.
Hislerim tamamen terk etmiş koca bir boşlukla baş başa bırakmıştı. Baktığım her yer ifadesiz, duyduğum her söz anlamsızdı.
Yarım bırakılmış bir cümle gibiydim. Eksik, devamında hangi sözcüklerle süsleneceğim belli değildi. Kefenim acıdan mı biçilecekti yoksa hissizliğim bir ömür devam mı edecekti?
Kenara asılınantorbayla birden durdum.
"Nira! Sana diyorum duymuyor musun?" Zihnimde dönüp duran tilkileri en derinlere hapsedip karşımda sesini duyurmak için kılı kırk yaran kişiye baktım.
"Gece oldu salonu kapatacağım. Gelecek misin diye soruyordum."
"Duş alıp geliyorum bekle biraz." Söylentilerini göz ardı edip hızla kıyafetlerimin olduğu odaya gittim.
Yaklaşık yirmi dakika içinde işlerimi halledip çıktığımda Seyit elindeki sigarasıyla koltukta oturuyordu. Yanına hızlı adımlarla ulaşıp konuştum. ''Geldim, hadi gidelim."
Sırıtan suratını kontrol altına alıp sakince ayaklandı. "Eve gitmeyeceğim seni bırakayım mı? Saçların hâlâ ıslak."
Onaylayan mırıltılar çıkarıp gözlerimi yola çevirdim. Yedi aydır yaşadığım hayatı düşününce kalbim tekledi.
Duygularımı, acılarımı, kahkahalarımı bir bavula sıkıştırmış ucu bucağı görünmeyen denize bir çırpıda fırlatmıştım.
