-Apocalypse-

12. bölüm: Uyanmak için öl

kütüphanenin içerisinde bir ses duyuyordum. Biri sesli bir biçimde kitap okuyordu. Tanıdık ses ile oraya doğru ilerlemiştim.

Bembeyaz elbiseleri giymiş. Saçı topuz olan bir kadın bana arkası dönükken en sevdiğim kitabın en sevdiğim iki cümlesini dile getirmişti

"Beyaz güllerden nefret ediyorum dedi kadın kırmızı gülleri koklarken"

Bu sakin ses gözlerimi doldurmaya yetmişti bile anlamıştım kim olduğunu. Kadın parmağını yalamış kitabın ilk sayfasından son sayfasına ilerlemişti. Kütüphanede sadece kağıt hışırtı sesleri duyulmuştu. Karşımdkai kadın tekrar okudu

"Beyaz güllerden nefret ediyorsun dedi adam, kadının kanıyla boyadığı kırmızı güllere bakarken"

Gözlerim dolu bir biçimde bu sese sahip kadını izliyordum. Ne ses çıkarıyordum ne de hareket edebiliyordum. Yapabildiğim tek şey o sakin sesin en sevdiğim cümleleri okumasıydı.

Kadın arkasını dönmüş yüzünü benimle buluşturmuştu. Annemdi... tahmim ettiğim gibi annemdi

Ben göz yaşlarımı yavaş yavaş dökerken annem kitabı kapatmış kocaman gülümsemişti. Hatta gözleri bile kapanmıştı bu gülüşe karşılık.

Kitabı narin beyaz ellerinin biriyle tutup yukarı doğru hafifçe sallamıştı

"12. Yaş günü hediyen bu olduğu için hayalkırıklığına uğramıştın. Ama ben kırılmayayım diye ses çıkarmamıştın"

Kitabı kendi yüzüne çevirmiş eskimiş ancak hala tertemiz duran mat kapağı okşamıştı.

"Okumadın diye biliyordum ancak okumuşsun. Hatta sevdiğin cümleleri işaretlemişsin bile"

Yüzündeki o masum mutluluk beni benden almıştı annem kitabı reona koymuş ve bana doğru ilerlemişti. Kafamı yavaşça omzuna koydurup saçımı okşamıştı

Bu hissiyat... anlatılmaz

"Güzel kızım. Seni bekliyoruz"

Annem beni omuzlarımdan tutup hafif itmişti. Sonra ellerini gözlerimi çıkarıp göz yaşlarımı silmişti

"Bu güzel incilerini kavuşma anımızda dök olur mu?"

Ne sesimi çıkarabiliyordum ne soluğumu. Annem alnımı öptükten sonra kulağıma fısıldamıştı

"Sana ne deniliyorsan yap. Pişman olmayacaksın"

Annemin varlığı gittiğinde gözümü kitaba kitlemiştim. Birazdan herşeyi unutacaktım kitapta kaybolacaktı

Neredeydim?

Gözümü etrafta çevirecekken karşımdkai kitaba baktığım için dikkatimi çekmişti. Çok tanıdık geliyordu kitaplığa doğru ilerlemiş kitabın kapağına bakmıştım

Ayın aydınlatabilidiği ışıkta kitabı anında tanımıştım. Annemin bana hediyesiydi bu. Heyecanla katabı açacağım vakit bir kağıt yere düşmüştü. Kağıt süzülerek yere düşünce hemen eğilmiş kağıdı almıştım.

Ay malesef yazıyı okuyabileceğim kadar ışık yaymıyordu bu nedenle cebime atmış ve kitabıda yanıma almıştım

"David ben bulamadım sizden ne haber?"

Diğerleride olumsuzca baş sallamıştı. Davidle bulduğumuz kağıt parçasını arıyorduk ancak bulamamıştık. Gerçi ben gene hatırlamıyordum ne yaptığımı

Sadece Selena david ve ben vardık. diğerleri avmde kalıyorlardı selena ve david sürücü koltuğuna oturunca bende arkalarına binmiştim. Heyecanla elimi cebime atıp kağıda bakmıştım