#Green

5 Blijf uit hun buurt

Tijdens de middagspeeltijd ben ik er met mijn hoofd niet bij. Het geroezemoes in de kantine blijft aanhouden en in elk gesprek vang ik de woorden Green en Darkmen op. Mijn hoofd begint pijnlijk te bonzen.

‘Gaat het wel?’ Kimberly legt haar hand op mijn schouder en kijkt me vragend aan.

‘Ja hoor, ik voel me gewoon niet zo lekker,’ zeg ik. Ze trekt een wenkbrauw op en schudt dan haar hoofd. ‘Je bent al enkele dagen niet zo lekker hé?’ vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. ‘Wil je erover praten?’

 In haar stem zit zoveel bezorgdheid, en ergens diep in me zegt een stemmetje dat ik het haar wel kan zeggen. Kimberly kan ik vertrouwen, maar ik vertel het haar niet. Green is een stukje van mij, en van mij alleen.

‘Nee,’ zeg ik afwerend,’ het lukt wel. Ik ben nu vitaminen aan het innemen. Alles komt goed.’

Kimberly glimlacht opgelucht en richt zich dan weer op Nele en Lara die druk in gesprek zijn. Nele is volop aan het vertellen dat het een echte schande is dat Darkmen de piece van Green heeft gestolen. Om haar woorden kracht bij te zetten slaat ze op de tafel, alhoewel dat laatste niet eens zo hard is. Haar groene ogen staan donker en ze richt haar blik op de drie jongens aan de andere kant van de kantine.

‘Pas maar op dat ze je niet zien kijken. Deze ochtend kreeg ik echt de rillingen van hen,’ bekent Lara. Nerveus frunnikt ze aan haar blonde krullen. Haar blauwe ogen staan angstig en ze probeert de drie jongens niet aan te kijken. Soms wint haar nieuwsgierigheid het van haar angst en kijkt ze toch. Al is het maar voor enkele seconden.

‘Ik ben niet bang van hun,’ lacht Nele deze opmerking weg. ‘Niemand komt aan Green.’ Kimberly kucht luid om zo de aandacht van ons alle drie te trekken. ‘Ik heb liever dat je die drie jongens links laat liggen,’ zegt Kimberly. Haar blauwe ogen staan dit keer serieus.

‘Waarom? Jij ging toch ook tegen hun in?’ vraagt Nele verrast. Kimberly begint nerveus op haar wang te bijten. ‘Ja, dat heb ik inderdaad, maar ik voel nog steeds die blik van Sander op me branden. De bittere koude hangt nog steeds rond me. In die jongens zit geen gevoel. Ik wil dus dat iedereen ver uit hun buurt blijft.’

‘Dat zal niet gaan,’ zeg ik kalm,’ want Quinn is mijn buurman bij wiskunde.’

**********************

‘Die vriendin van je heeft wel pit,’ fluistert Quinn naast me. Het is het laatste uur, wat inhoud dat ik wiskunde heb. Quinn probeert de hele les al een gesprek met me te voeren, maar ik negeer hem zo goed mogelijk. Geconcentreerd blijft mijn blik op het bord gericht terwijl Quinn lachend vertelt over zijn vrienden. De nachtelijke uitstapjes naar verlaten bouwwerven zijn erg interessant, maar ik probeer hem te negeren.

‘Hoe reageer je als ik vertel dat we haar gaan aanpakken.’ Het potlood dat ik in mijn rechterhand vast heb wordt bijna fijngeknepen en ik kijk Quinn naast me woedend aan. ‘Wat bedoel je?’ sis ik. Quinn kijkt me triomfantelijk aan, en deze keer negeert hij mij. Ik por hem hard in zijn arm, maar hij geeft geen kick.

‘Zeg op,’ fluister ik boos. Quinn kijkt me eindelijk aan. De glimlach op zijn gezicht wil ik het liefst eraf slaan. En ik maar denken dat hij leuk was. Hij is gewoon een ontzettende kwal. ‘Niet zo nieuwsgierig Cathy. Je zal wel zien wat ik bedoel.’

Ik sla hem hard op zijn arm, wat ervoor zorgt dat de slag door heel het lokaal klinkt. Meneer Raes draait zich woedend om en vergeet onmiddellijk de onafgemaakte wiskunde oefening op het bord. ‘Cathy?’ vraagt hij verbaasd, als hij ziet dat ik de onruststoker ben. ‘Ze sloeg me!’ roept Quinn nu hysterisch. Om zijn woorden kracht bij te zetten, valt hij kermend op de grond.