#Green

2. Nationaal op televisie

Met een luide zucht, plof ik 's avonds neer in de zetel. Mijn ouders zijn blijkbaar naarar naar een vergadering over mijn tante die drie straten verder woont. Er hing een post-it op de koelkast met daarop de mededeling : We zijn even naar tante Gwen om het te hebben over kunst. Ik wist meteen hoe laat het was. Die gaan het dus hebben over Green, of beter gezegd over mij.

Tevreden trek ik een zakje chips open en zap naar een willekeurige post. 'Wel dat is interessant!' Ik draai me geschrokken om naar de persoon achter me. Haar donkerbruine ogen kijken me aan en op haar mond zit een glimlach. 'Dag zusje,' zegt Yara enthousiast, voor ze naast me neerploft en de chipszak uit mijn handen trekt.

'Moet jij niet op de universiteit zitten?' vraag ik verrast, terwijl ik mijn chipszak weer probeer te pakken. Ze legt de chipszak rechts van haar zodat ik er net niet bij kan. 'Feitelijk wel, maar ik stop.' Ze steekt een stukje chips in haar mond en kijkt naar de televisie waar SpongeBob zijn intrede doet.

'Je stopt?' roep ik. Ik weet nog hoe blij mijn ouders waren toen Yara geneeskunde ging studeren. Ze vertelden het meteen tegen iedereen die het maar horen wou, en zochten samen naar een geschikt kot. Dit nieuws zal inslaan als een bom. 'Ben je gek?' sis ik. Yara haalt alleen maar haar schouders op en kijkt geïnteresseerd naar Patrick de zeester.

'Ik doe de studie gewoon niet graag,' zegt ze, meer tegen de televisie dan tegen mij. 'Je doet die studie al vier jaar!' roep ik uit. Van woede ben ik opgestaan uit de zetel en ik kijk mijn zus verwijtend aan. 'Als ik iets niet graag doe, doe ik het niet!' schreeuwt ze terug.

'Typisch voor jou om zoiets te zeggen!' tier ik. Als kind heeft ze veel hobby's gehad. Zoals judo, paardrijden, dansen, tekenen, ballet, origami,... Elke keer kwam ze thuis met de mededeling dat het haar niet lag. Ik heb als kind maar één hobby gehad en dat was televisie kijken. Dat leek me het beste om te beoefenen, want mijn ouders werden gek van Yara, die iedere week iets anders wou doen.

'Ik dacht dat je me zou begrijpen,' zegt ze. Haar blik staat gebroken en ergens voel ik me wel schuldig. Ze komt naar huis voor mijn steun en dan kraak ik haar af. 'Kom eens hier.' Ik ga terug naast haar zitten. 'Zo bedoelde ik het niet. Sorry,' fluister ik in haar oor, voordat ik haar een knuffel geef.

'Bedankt Cathy,' zegt ze ,' ik wist dat ik op jou kon rekenen.'

*******

We besluiten om er nog een gezellige avond van te maken en zetten een film op. Na afloop zapt Yara naar het nieuws. 'Sinds wanneer kijk jij naar het nieuws?' vraag ik verbaasd. 'Sinds dat na het nieuws een andere film opkomt.' We schieten beide in de lach en kijken elkaar daarna aan. 'Ik hou van je zusje,' zegt Yara, maar haar stem wordt onderbroken door die van de nieuwslezer op televisie.

'De beruchte Green slaat weer toe. In een dorp dat erg onbekend zal klinken in uw oren, maar dat niet meer zal zijn na deze aflevering, is een zeer bijzondere graffitikunstenaar aan het werk. Zijn initialen zijn : Green. Alle mensen van het dorp vragen zich af wie deze jongeman is. Ze loven dan ook een beloning uit aan mensen die een tip geven dat leidt tot zijn identiteit.'

Yara naast me kijkt met grote ogen naar het nieuws. Haar mond hangt wagenwijd open en haar blik is gericht op de kleurrijke kolibrie. Daarna komen er nog vijf andere tekeningen op, ook werken van Green.

'Die jongen heeft talent,' zegt Yara die naar adem moet happen. Ik kijk haar schuin aan en knik. 'Dat heeft hij zeker.

Net wanneer ik denk dat het niet gekker kan worden, roept de nieuwslezer dat ze live in ons dorp staan. Yara springt enthousiast op, maar haar enthousiasme duurt niet voor lang. 'Cathy, zeg niet dat dat mama is!'

Geschrokken kijk ik naar het televisiescherm. Inderdaad, daar staat onze moeder samen met tante Gwen en andere dorpsgenoten. Ze begint te vertellen over Green en geeft zelfs commentaar op al zijn werken. 'Die jongen weet hoe hij mensen moet ontroeren,' zegt ze.