#Green

9

'Cathy!' Ik kijk verschrikt op van de fietsenstalling om in de verte een rennende Nele aan te zien komen. Haar wangen zien rood van de twintig meter die ze rennend heeft gedaan en dat alleen maar omdat Nele geen conditie heeft.

'Wat is er?' Ik maak snel mijn groen fietsslot vast. 'Green is vannacht actief geweest!' kirt ze opgewekt en ze klapt vrolijk in haar handen.

'Echt', vraag ik zo nonchalant mogelijk,' wat is het deze keer?'

'Vlinders! Prachtige oranje vlinders! Oh Cathy ze zijn sprookjesachtig mooi.' Achter Nele verschijnen Lara en Kimberly. Lara trekt afkeurend haar neus op als ze hoort waarover Nele het heeft. 'Het zijn maar vlinders,' zegt ze, wanneer ze bij ons zijn komen staan.

'Die vlinders geven dus wel weer dat Green een echte romanticus is hé! Ik besprak het net nog met zijn fanclub en die delen dezelfde mening.' Mijn mond valt zowat open. Dit was helemaal niet mijn bedoeling. Ik dacht dat ze nu wel zouden weten dat Green een meisje is, maar de vlinders hebben een heel ander effect dan ik had verwacht. Nu denken ze dat Green een romanticus is... Dit loopt helemaal fout!

'Die fanclub bestaat alleen maar uit gestoorde stalkers die beweren dat ze uit de graffitilocaties kunnen afleiden waar Green woont,' zegt Lara, die haar wijsvinger naar haar hoofd brengt en zo teken doet dat ze gestoord zijn.

Kimberly, die naast Nele staat, doet teken dat Lara te ver is gegaan. Nele haar ogen zijn vochtig geworden en haar onderlip trilt. 'Ik ben even naar het toilet,' fluistert ze.

Kimberly kijkt even kwaad naar Lara, maar laat het onderwerp voor wat het is, in plaats daarvan richt ze haar blik op de schoolpoort. Of beter gezegd, op de jongens die nu de speelplaats op lopen. Jongens die hier normaal gezien nooit komen, maar onder leiding van Richard de speelplaats op marcheren.

'Je kan zeggen wat je wilt, maar die Green brengt ook positieve dingen mee.'

'Met die positieve dingen bedoel je dat 'soort' jongens,' Lara schudt afkeurend haar hoofd en kijkt de jongens aan alsof het insecten zijn die vanonder een steen wegkruipen. 'Ik snap jou niet, gisteren zei je nog dat deze jongens hartstikke gevaarlijk zijn!'

'Kijken kan toch geen kwaad,' zegt Kimberly lachend.

Mijn blik is ondertussen gefocust op de grote groep jongens en ik kijk of ik Quinn nergens niet zie. Als ik hem eindelijk heb gevonden, slaak ik een opgeluchte zucht. Hij loopt langs Oliver en Sander, die twee jongens die samen met Quinn zijn uitgekozen om bij ons op school te blijven totdat Green is gevonden.

Zijn normaal zo vrolijke bruine ogen staan droevig en ik vraag me af waar dat aan ligt. Ongeduldig kijk op mijn horloge want het eerste lesuur hebben we samen wiskunde. Tevreden kijk ik naar mijn horloge dat aangeeft dat het bijna tijd is. Ik zeg Lara en Kimberly al gedag en haast me dan naar de les wiskunde.

'Hé,' fluister ik zachtjes. Quinn naast me is de hele les al afwezig en staart al zo'n twintig minuten naar het groene bord. Ik knijp in zijn arm om zijn aandacht te trekken. 'Oh, hey Cathy,' zegt hij mat en richt zijn blik weer op het bord.

Heb ik soms wat verkeerd gedaan? Na het patrouilleren zaterdag dacht ik dat alles goed zat tussen ons... Misschien heb ik wel iets verkeerd gezegd tegen Marcus en Mathijs.

'Hé, wat is er?' Ik geef hem een por in zijn zij en hij kijkt me geïrriteerd aan. 'Laat dat,' sist hij. Gekwetst kijk ik toe hoe hij me voor de tweede keer vandaag zijn rug toekeert. Ik besluit hem maar met rust te laten en richt mijn aandacht weer op de les wiskunde.

De bel verlost me na vijftig minuten uit mijn lijden en ik haast me zo snel mogelijk het lokaal uit. Als Quinn niet meer met me wil praten moet hij dat zelf maar weten.