#Green

8 Een alledaagse zaterdag

'Cathy lieverd! Het is al middag!' De stem van mijn moeder weergalmd tot in mijn kamer en met een diepe zucht, gooi ik mijn kussen tegen de gesloten deur. 'Ik ben nog moe!' Onder hoor ik mijn moeder klagen dat de jeugd van tegenwoordig tot 's avonds slaapt, om daarna de hele nacht als vampiers wakker te blijven.

Kwaad sta ik recht en wandel naar de gang. 'Dat heb ik gehoord!' Ik haal een kleedje met een vlinderpatroon uit mijn kledingskast en haast me daarna naar de badkamer, waar ik een verfrissende douche neem. Nadat ik helemaal klaar ben, wandel ik naar beneden en tref mijn ouders in de woonkamer aan.

Mijn vader zit naar het nieuws van één uur te kijken en mijn moeder leest een roddelblad. 'Ik ben er', deel ik hen mee. 'Lieverd', begint ze,' ik wil dat je stopt met die boeken te lezen van Academicus Vampyrus, ze hebben zo'n slechte invloed op je. Sinds wanneer slaap je tot na de middag?' Ik wil zeggen dat het is sinds dat ik moet patrouilleren 's nachts met de knapste jongen in ons dorp, maar in plaats daarvan zeg ik:' Het werd gisteren wat laat.'

Ze humt afkeurend en richt haar blik dan weer op haar roddelblad. Mijn vader is zoals gewoonlijk weer in zich zelf bezig en heeft dus niet gemerkt dat ik in de woonkamer sta. Ik begeef me naar de keuken en bak daar een omelet als ontbijt.

Wanneer mijn ontbijt op is, haast ik me naar mijn kamer en begin druk te schetsen aan mijn nieuwe piece, die ik vannacht wil gaan spuiten. Ik heb het idee in mijn hoofd gekregen, na het gesprek met Quinn en de omhelsing. Tijdens die knuffel voelde ik duizenden vlinders in mijn buik, en die ga ik dan ook afbeelden. Prachtige, sierlijke, zorgeloze vlinders die verliefdheid kenmerken.

Het kenmerk van een verliefd tienermeisje. Met deze piece moeten ze wel doorhebben dat Green geen jongen is, maar een meisje.

Dankzij mijn bijdrage in de opsporing van Green, weet ik dat ze vannacht niet gaan patrouilleren om hem te vinden. Een goede kans voor mij dus om nog eens duidelijk te maken dat Green niet te stoppen is.

Ik leg mijn schets neer en bekijk hem eens goed. Zijn er nog enkele aanpassingen nodig? Wat kan er beter? Ik bewerk de vleugels nog even met een oranje potlood, en besluit dan dat mijn schets af is. Tevreden glimlach ik en haal mijn eastpaktas onder mijn bureau uit. Snel check ik even of al mijn spuitbussen gevuld zijn en haal de kleuren die ik niet nodig heb eruit, deze steek ik veilig weg achter in mijn kleerkast.

De klok geeft aan dat het nog maar vier uur is, dus ga ik Lara, Kimberly en Nele bellen. We spreken af aan het ijssalon in ons dorp en ik haast me naar beneden. Blijkbaar zijn mijn ouders beide niet thuis, want als ik hun naam roep antwoordt geen van beide. Ik laat dan maar een kattenbelletje achter en neem mijn fiets. Op naar het ijssalon.

Als ik aankom zitten Nele en Lara al in de schaduw op een bankje onder een grote, rode parasol. Ik wuif naar hen en doe mijn fiets op slot. 'Kimberly komt eraan,' zegt Nele als ik neerplof naast haar. 'Dat is goed. Dan denk ik nog even na wat ik wil voor smaken', zeg ik lachend. Kimberly komt na drie minuten aan en ploft naast Lara neer. 'Zo, ik dacht ik kom wat later, zo kan Cathy alvast kiezen wat voor ijsje ze neemt.' Lara, Kimberly en Nele schieten in de lach en ik kijk hun drieën quasi boos aan. Ik ben namelijk de persoon die nooit kan kiezen welke smaken ze wil.

Net voordat we naar binnen willen wandelen, hoor ik motorgeluiden. We blijven alle drie verrast staan en kijken naar de twee zwarte motors die voor het ijssalon arriveren. Marcus en Mathijs stappen van de motor af en mijn mond valt nog net niet open.

Dit is een ramp! Als ze me herkennen weten mijn vriendinnen dat ik vrienden ben geworden met de graffitijongens. Ik probeer me nog net achter een parasol te verstoppen, maar het is al te laat. Mathijs roept lachend mijn naam. Nele die naast me staat, verstart helemaal en blijft als gehypnotiseerd naar de tatoeages op Mathijs zijn armen kijken.