Magic Shop [On-Going]

CHAPTER 33

Yoongi's POV

I can't hide it anymore. Lalo na at nawawala si Y/N. 

Saan ko ba sya hahanapin. Give me sign. Just give me a f–king sign Y/N! 

Tumakbo nako paakyat. Sa laki nitong school na to. Baka kung ano ng nangyare sa kanya bago ko Pa sya mahanap. 

"Y/N!" I shouted. 

Ang dilim na and for a girl like her talagang matatakot maiwang mag-isa. 

I heard a sudden utter. 

'Yoongi! Yung bwiset na yun. Hindi ata ako hinanap.' Boses nya yun. 

I wish I can ignore you. But I can't. 

Where the h-ll is she? 

I get something from my pocket, it's a bracelet and I wear it. Mention my name one more time Y/N. And you're safe. 

I was walking waiting for her to say my name again. 

'Yoongi.' I suddenly disappeared. 

Gotcha. I'm now standing infront of her. 

Yakap nya ang sarili nyang tuhod habang nakayuko. 

"Y/N." I uttered. 

I heard her crying. 

"Hey. Y/N. Nandito na ako." At lumapit ako sa kanya. Touching her arm.

She shouted. 

"AHHHHHHHHHHH!" I immediately hug her. 

"It's me. Sorry for taking to long. Okay ka lang ba?" Ramdam mo sa kanya ang takot makulong dito.

"Y-yoongi." Then she cries again. 

"We're going home. Don't cry."

"P-paano mo nalaman nandito ako? P-paano ka nakapasok?" Pagtataka nya. 

Hindi ko sya masisisi. 

"You called my name. Kaya nandito ako."

"H-huh. Ni hindi nabuksan ang pinto saan ka dumaan?"

"I'm going to explain after we go home. Kaya mo bang tumayo at maglakad?" Tumango sya. 

She needs to rest. I get her bag. 

"Hold my hand. Tsaka ko na ipapaliwanag okay?" Kahit naguguluhan sya sa mga sinasabi ko tumango nalang sya. 

Pinihit ko ang pinto.

"N-nakalock yan." 

Pinihit ko parin at nabuksan ko ito. We go outside heading us home. Particularly in her room. 

Napabitaw sya sa kamay ko. 

"N-nakatulog ba ko ulit?"

"You're not." Sagot ko. 

Nakita ko kung paano nanghina ang mga tuhod nya kaya bago pa sya mapaupo sa sahig ay nahahawakan ko na sya. 

"H-huwag ka munang lumapit sakin." Tulak nya. 

I remained silent. 

"P-paano mo nagawa yun?" 

Still I don't open my mouth. 

"Bakit ayaw mo sumagot? Sino kaba talaga? O ano kaba talaga? Hindi ka tao. F–king tell me the truth Yoongi!" Sigaw nya. 

Ayokong malaman mo muna ngayon. Kaya I stares at her. 

I need to do this. I erased her memories from the moment I found her. 

She lost her consciousness. So I laid her at the bed. 

Minutes had passed. She open her eyes. 

"Y-yoongi."

"Feeling something?" I asked. 

Umupo sya.

"Hindi mo sinagot ang taong ko." Napatingin ako sa kanya.

Hindi gumana sa kanya? How come? I wasn't able to erase her memories? 

"You still remember everything. Tama ba ko?"

"Bakit may ginawa ka na naman na hindi gawain ng tao?"

Hindi ko maintindihan paanong hindi gumana sa kanya yun. 

"I--."

"Ano ka ba talaga?! Paano mo nagawang bigla nalang sumulpot sa harap ko? Makapunta mula sa school tapos ang labas ay sa kwarto na to?"

"I'm not a normal human." I confessed. 

"Yung nasa sasakyan tayo nun. Yung masama ang panahon at may kidlat. Nakatulog ba talaga ako nun?" 

"Hindi. You just closed your eyes so we can make it thru the house immediately. At para hindi mo rin makita ang gagawin ko. K-kasi baka mapahamak tayo kung sakali kung nagmaneho pa ko sa kalagayan ko."

"So gumamit ka ng. Ng--."

"I used my ability or power kung yun ang tingin mo."

"You can read my mind. Tama?" 

"Y-yes." She suddenly touch her temple. 

"Kanina paano moko nahanap?"

"I heard you calling my name. Thru that bracelet, I can hear you at kaya kong mapunta kung nasaan ka by just you calling my name habang suot ko ang kapares nyan." Tinaas ko ang kamay ko showing the same bracelet.

"Kaya ba hindi to pwedeng mawala?" Tumango ako. 

"Hindi nagsisink in sa utak ko lahat ng sinasabi mo. All this time hindi ka pala tao."

"Mukha bakong halimaw? Alien? Bad creature?" 

Ayokong malaman nya dahil alam kong may mag-iiba. And I'm prepared to it. 

"No hindi ganun."

"I'm going." I coldly said. 

Tumayo na ako at lumabas. You read it right. I'm not a typical human being. 

I can stop the time. 
I can teleport. 
I can erase someone's memory. 
I'm a mind reader. 
And many more. 

Everytime na malalaman ng iba yun. I look like a monster or alien in their eyes. That's why I chose to be a cold hearted man, ignoring what they say and not caring about what their feeling is. 

Because again, I'm not a human like them.

I was born to be a Dokkaebi (도깨비).
•••••••••••••••••••••••••••••••
P.S... Nagsearch ako about dyan hehe. 

Dokkaebi is similar to a Gnome(in Europe). Particularly, a Korean Goblin.