Bozuk Psikolojiler [ASKIDA]

°•5•°

Bölüm Şarkısı - /Ufuk Baydemir - Ay Tenli Kadın/

Mia Erdoğan

Sabah Abdü'nün kollarının arasında gözlerimi açmış olmanın hazzı farklıydı. Bir süre onu izledikten sonra ayağa kalkıp kahvaltı hazırlamaya başlamıştım. Biraz sonra merdivenlerin altındaki dolapları kucalarken Yasir ve Burcu'nun seslerini duydum. Burcu burnunu çekiyordu. Yasir hemen onun önüne geçip yüzünü avuçladı.

"Güzelim, gitmek zorundayım yapma böyle." Yasir bunları söyledikten sonra Burcu'nun anlını öpüp geri çekildi. Eğilip yanağını öpünce bunun arkadaşça olmadığını almayan gerizekalı olmalıydı. Burcu gülümseyip boynuna sarılınca Yasir çenesini omzuna yaslamış ve benim olduğum tarafa bakmıştı.

Yüzündeki gülümseme yavaş yavaş donarken Burcu geri çekilip bana baktı. O da bakışlarını kaçırınca artık bunları sorguya çekmemin en iyisi olacağını anlamıştım. İkisinin önünde durup kısık gözlerimle onlara bakınca Burcu telaşla konuşmaya başladı. Daha doğru çalıştı. Çünkü Yasir eliyle onu susturmuş ve kendisi konuşmaya başlamıştı.

"Mia, biz sevgiliyiz. Sizden saklamamalıydık biliyoruz ama işte yaptık bir hata. Lütfen bizimkilere bir şey söyleme. Şu an değil. Benim annemlere gitmem lazım. Abim rahatsızlanmış. Görüşürüz." Hızlı adımlarla yanımızdan uzaklaştığında Burcu dolu gözlerle bana sarıldı. Onlara elbetteki kızmamıştım ama biraz olsun kırılmıştım. Neden sakladıklarını bilmiyorum ama geçerli bir sebepleri olmasa saklamazlardı eminim.

"M-Mia ben ç-çok özür di-dilerim." Hıçkırıklarının arasında zorlukla aldığı nefeslerini bile bana açıklama yapmak için harcamasını içimde bir şeylerin çıt etmesini sağlamıştı...

...

Burcu'yla karşıklıklı oturmuş Yasir eniştemle olan ilişkisinin detaylarını konuşuyorduk.

"İşte böyle böyle 1.5 sene oldu. Sakladığımız için hâlâ utanıyorum. Özür dilerim." Her cümlesinin sonunda özür dilemesi artık beni gınağa getirmişti.

"Ayyyh! Yeter be anladık pişmansın! Aaaa yeter lan gınağa geldim!" Sitemkar sesimle gülmeye başlamıştı. Ne güzel lan ben bıkayım kankam gülsün. Mis gibi arkadaşlık...

°•◇°•

Yasir Güneş

Evden çıktıktan sonra son hız annemlerin yanına gelmiştim. Zile bastım hızlı hızlı. Abime bir şey olma düşüncesi beni çok korkutmuştu. Onsuz ben bir şey yapamazdım.

Kapı açınca karşımdaki beden tek kaşımı kaldırarak baktım. Abim karşımda sırıtarak bana bakıyordu.

"Harbiden mi ya? Ciddi misiniz ya siz? Ödüm bir yerlerime girdi benim!" Sitemim üzerine kahkaha atmaya başlamasıyla arkamı dönüp arabama yürüdüm. O sırada telefonumu çıkarıp Burcu'yu arıyordum. Açılınca yüzümde oluşan tebessüme engel olamamıştım.

"Yasir. Bir şey mi oldu?" Anlaşılan yalnız değildi. Olsun ben yalnızdım. Sırıtarak ona cevap verecekken arkadan gelip sırtıma atlayan Güneş'le birlikte gülmeye başlamıştım. Kahkahalarımın desibelini düşürüp Burcu'ya döndüm.

"Aşkım, abim iyiymiş sadece gelmem için söylemişler. Bir de şey-" Güneş telefonu çekip hoperlöre alınca kahkaha atarak eve koştu.

"GÜNEŞ GEL BURAYA" peşinden gelip bileğini tuttum. Duvara yaslayıp telefonumu aldım elinden. Nefes nefese kalmıştım. O an Burcu'nun Güneş'i tanımadığı aklıma gelince gözlerimi kocaman açıp telefona baktım. Çoktan kapatmıştı...