Short Stories

See you again🐺

ආහ්.. හ්‍යුන්! ම්..මට තවත් නම් බෑ..!!"

තවදුරටත් මට මාව පාලනය කරගන්න බෑ කියල තේරෙද්දි ඉන්න තැනක් ගැන හරි අවබෝධයක් නැතුවම මම කාටවත් පේන්නැතිවෙයි කියල හිතුන අදුරු මුල්ලකට ගුලිවුනා... අබොජි ගේ මරණෙන් පස්සෙ පැක් එකේ ඇල්ෆා තෝරන පුරහද දවස අද.. හිම මිටියාවතට යන ගමන අතරමග මට අපේ midnight  පැක් එක මගෑරුන විදිය හිතාගන්න බැරිවුනත් ඒක ගැන කල්පනා කරනවට වඩා මං මගේ හිත එකග කරගන උත්සහ කලේ පුරහද දවසෙ මාව පරිවර්තනය වෙන එක නවත්තන්න..

සිරුර ඇතුලෙන්ම ඇට මිදුලු කෑලි කෑලි කැඩෙන තරම් වේදනාවක් එද්දි මට මතක් උනේ ජින් හ්‍යුන් ගෙ මූන.. මේ වෙලාවෙ එයා ලග හිටියනම් මට මේ තරම් බයක් නොදැනෙන්න තිබ්බා.. ජින් හ්‍යුන් විතරක් නෙවේ පැක් එකේ අනිත් හැමෝම මට මේවෙලාවෙ ඕන කලා.. අදුරු මුල්ලට හේත්තු වෙලා දැනෙන වේදනාව ට මට කෑගැහෙන්න ආවත් මං මගේම අත හපාගත්තෙ සද්දෙ පිට නොකර ඉන්න.. මගේ දත් උල් වෙලා අත පසාරු වෙලා යනව කියල තේරුනත් මං දිගටම එහෙම්ම හිටියා..

පරිවර්තනය වෙද්දි වුල්ෆ් කෙනෙක්ගෙන් පිටවෙන ගෙරවිල්ල මට පාලනය කරගන්න පුලුවන් උනත් සැලකිය යුතු තරමේ කෙදිරිල්ලක් මගේ කටෙන් පිටවුනෙ මම වෘක ස්වරූපයට පරිවර්තනය වෙන්න හදන මගේ ශරීරය කොහොම හරි පාලනය කරගන හිටපු නිසා..

"ඔයා හොදින්ද"

එකපාරටම මට දැනුනා අමුතු ස්පර්ශයක්..කලබලෙන් වගේම අමාරුවෙන් මං නැගිටින්න හදනකොට ඒ ආව කෙනා මාව එයාට වාරු කරගත්තා..

"ඔයාට අමාරුයි.. එන්න අපි ඉක්මනට යං.. අද පුරහද නේ"

ඒ කෙල්ලෙක් ගෙ කටහඩක්.. ඒත් මිනිස්සු දාස් ගානක් ජීවත් වෙන කොරියාවෙ ප්‍රධාන නගරෙකින් බාගෙට පරිවර්තනය උන වෘකයෙක්ට මේවගෙ උදව්වක් ලැබෙයි කියල හිතන්න අමාරුයි.. හිතට සැකයක් ආවත් කරන්නම දෙයක් නොතිබ්බ නිසා මම නාදුනන කෙල්ල එක්ක එයා එක්කන් ගිය තැනට එයාට වාරුවෙලාම ආවා..

පුලුවන් උපරිම වෙලා තිබුන උපරිම ශක්තිය තියාගන හිටියත් ඒක මට තවදුරටත් කරන්න බෑ කියල මට තේරුනෙ මගේ ඇස් බොදවෙලා වටපිටාව නොපෙනී යද්දි..
___________________________