Short Stories

Sometime Ago⏳ Last chapter

කොයිතරම් වෙලාවක් මං එයාව බදාගන ඇඩුවද කියන්න මං දැනගන හිටියෙ නෑ.. එයා නපුරුයි.. ඔව් ඇත්තටම නපුරුයි... මගෙ කදුලු ඉවරවෙනකල්ම මම ඇඩුවත් එයා නැගිට්ටෙ නෑ.. මං දිහා බලන්න එයාට උවමනාවක් තිබුනෙ නෑ..

"ඇයි... ඇයි ඔයාලවත් මට කලින් මේ ගැන කිව්වෙ නැත්තෙ?? එහෙනම්...අපිට අවුරුදු නවයක් ම එකට ඉන්න තිබ්බා.. අවුරුදු නවයක්!! එයා තනියම දුක් වින්දා!! හැමදේම මීට වඩා හොද විදියට වෙන්න තිබ්බා! මං.. මං අවුරුදු නවයක් තිස්සෙම හිතාගන හිටියෙ එයා ආදරේ කරන කෙනෙක් එක්ක සතුටින් ඇති කියල.. ඒත්..ඒත් එයා ගෙවුන මුලු කාලෙම කැන්සර් හොස්පිටල් එකක දුක් විදලා! ආආආඅයිශ් !"

මං මගේ හිතේ තිබ්බ දුක වේදනාව නැති වෙනකල්ම කෑගැහුවා.. නිකන් නෙවේ ජින් ඔප්පාගේ ශර්ට් එකෙන් අල්ලගෙනම.. ඒ කාටමහරි තිබුන මට මේ ගැන කියන්න.. කාටමහරි!

මට අඩාගන්න පනක් තිබ්බෙ නෑ.. හුස්ම ගන්නවත් මට පනක් තිබ්බෙ නෑ... ජින් ඔප්පා මං කියන හැමදේම අහගන වචනයක්වත් නොකියා ඔහේ බලාගන හිටියා.. සෙනී මාව ඇදල අයින් කරනකල්ම මම ඒ ශර්ට් එකෙන් ඇද ඇද කෑහහපු එකයි කලේ..

______________________________

"නූහා.... මේකවත් බොන්නකෝ"

නවෝ මගේ ලගට මොනාදෝ ගෙනත් දුන්නත් මට කන්න බොන්න උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ.. මං හිටියෙ යුන්ගි ඔප්පාගෙ ෆොටෝ එක දිහා බලාගන.. එයා කාටවත් නොදාපු මට විතරක් දාපු ඒ හිනාව ඒ ෆොටෝ එකෙත් හරි ලස්සනට තිබ්බා..

ඇයි?? ඇයි මාව දාලා මෙච්චර ඉක්මනට ගියෙ.. අන්තිම මොහොතෙවත් මට ළඟින් ඉන්න නොදුන්නෙ ඇයි..

නවෝ තව මොන මොනාදෝ කියල එතනින් යන්න ගියා.. මං දිගටම ඒ ෆොටෝ එක දිහා බලාගන හිටියෙ ඒකෙන් මට යුන්ගි ඔප්පා මගෙ ලග ඉන්නව කියල දැනෙන නිසා..

"නූහා.........."

හුරුපුරුදු කටහඩක් ඇහෙනකොට මං යන්තමට ඔලුව උස්සල බැලුවේ කටහඩේ අයිතිකාරයා කවුද බලන්න..

"ජන්ග්කුක්??"

මගේ කටෙන් ඉබේටම එහෙම පිටවුනා.. ජන්ග්කුක් යුන්ගි ඔප්පගෙ ෆොටෝ එක දිහා බලාගන ම මගේ එහාපැත්තෙන් දනගහගත්තා..ෆොටෝ එක ඉස්සරහින් මලක් තියල ටික වෙලාවක් මොකුත්ම නොකියා ඉදපු ජන්ග්කකුක් ලොකු හුස්මක් අරන් මගේ පැත්තට හැරුනා..