Hayatım yalan ve entrikalar üzerinden ilerlerken ben sadece birilerinin piyonu olma vazifesini üstlenmiştim.
Belirsizlik her geçen gün canımı acıtıyor ve ruhumun acı eşiğini yükseltmekten başka hiçbir işe yaramıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. Bölüm: Kehribar "soyut bir melodi"
__________
Yazardan
Mekandan çıkan Koray'ın yüzü parçalanmış haldeydi. İstemezdi kızı orada bırakmayı. Arabasının kapısını açmaya içi el vermemişti. Kaputa yaslanarak cebinden sigara paketini çıkardı. Tiryakisi değildi elbet fakat çekerdi içine zehri. Sevmese de çekerdi. Arabanın kaputuna yaslanmış, göğsü derin bir nefes alıp verirken sigarasından derin bir nefes çeken 26 yaşındaki genç adamın gözleri uzaklara dalıyordu. Dumanın arasında kaybolan düşünceleri, hayatının karmaşıklığına daldı. Onun için aile kurmak, bir baba olmak, özellikle de bir kız çocuğuna sahip olmak bir arzuydu; ama bu arzular, hayatın ona sunduğu çetin sınavlarla boğuşurken bir hayal gibi uzaklaşıyordu.
Sigarasını dudaklarından uzaklaştırıp gözlerini araladığında, yüzünde beliren hüzünlü ifade, içindeki sıkıntıyı yansıtıyordu. Mutsuz bir hayatın içinde nefretle doluydu; hayatın cilvesi olarak, istediği mutluluğu bir türlü bulamıyordu. Her bir nefesinde, hayatın acımasız gerçekleriyle yüzleşmek zorunda olduğunu hissediyordu.
O an, arka planda sessizce bekleyen babasının hayali belirdi zihninde. Babası, onu evinde geri istiyordu, belki de ona sıcak bir yuva sunabilirdi. Ama genç adam, kendi iç savaşında kaybolmuştu; bir yanda özlemle bekleyen baba, diğer yanda ise kaotik bir dünya ve belirsiz bir gelecek vardı. Koray'ın keşkelerle olan savaşı henüz bitmemiş olacak ki iki dudağının arasından usulca sızdı dışarıya. "Keşke babamı dinleseydim." dedi. Sesine yansıyan pişmanlık onun için kahırlıktı. İşte bu yüzden birkaç gün önce tanıştığı bu kızı korumak ve kollamak istiyordu. Kendisini, gençliğini kaybetmişti. Aynısını yaşasın hiç istemezdi.
Kalan sigara çöpünü köşede gördüğü çöpe fırlatıp arabasına bindi ve doğruca şeytan inine sürdü. Onun için ev şeytan iniydi. Hepsinin yüzlerinde gizlenmiş maskelerin var olduğuna inanıyordu. Yola çıktığı insanlar yılların getirisiyle değişmişti. Kendi hayatlarından ödün vere vere karakterlerinden eksildiklerinin farkında olmadıklarını düşünüyordu Koray. Seviyordu yine de. Sevmese duramazdı.
Eve geldiğinde kapıyı ona Emre açmıştı. Kısa bir hoşgeldin faslından sonra herkes yine salonda ki kurulu yerlerindeydi. Herkesin yeri hep aynıydı. Koray gözlerini kapatıp koltuğa yayılarak bıraktı kendini. Yorgundu, her hafta bir şeyin savaşını vermekten yorgun düşmüştü.
"Nasıldı?" diye soran Kamran ile gözlerini açıp ona baktı. "Ortam." diye eklemişti Kamran.
"Nasıl biliyorsan öyle." dedi Koray.
Kamran pişman değildi. Yine olsa yine onu seçerdi ama Koray'ın üzülerek durumu zorlaştırması ona aykırı geliyordu. "Yüzünü düzelt Koray. Alt tarafı dans edecek."
