GABRIEL'S P.O.V
Kasabay ng bulungan ng mga tao ang kaba ko..... lumapit sa akin si Casandra "Kuya , who are they?" Tanong nya sakin.... napailing na lang ako at hinila sya patago sa likuran ko......
Papalapit na sa amin ang dalawa ...kita ko rin ng mapatayo si lolo at pumunta sa harapan namin....
Hindi ko alam ang mararamdaman ko ng marinig ko ang boses nya... ang boses nyang matagal kong hindi narinig..... biglang nagsalita yung babae "Papa, nakikiramay po kami" .......
CASANDRA'S P.O.V
I have no Idea kung sino ba itong dalawang ito sa harapan namin... nagtaka ako ng tawagin nya si lolo ng Papa .
Nagulat pa ako ng tumingin yung babae sa amin ni kuya "Ang lalaki nyo na" lalapit dapat sya samin pero hinarang sya ni lolo "Huwag kang lalapit sa mga apo ko" lolo said. Hinawakan naman nung lalaki yung kamay nung babae "Papa, please ,just one hug" napayuko naman si lolo at tumango. Nanlaki ang mata ko ng yakapin nila kami ni kuya. "Teka-teka muna! Sino ba kayo?!" Tanong ko habang tinutulak sila "Let go of us please" mahinang pakiusap ni Gab.... Lumapit kami kay lolo and hide again on his back . Napatingin ako kay kuya at nakita ko ang luha na pumatak sa kanan nyang mata .
"Anong sumagi sa isip nyo at pumunta pa kayo dito?" Lolo asked "Sa pagkakaalam ko ay anak ako ng namatay" the guy proudly said "Anak?, ehh na saan ka ba nung kailangan ka namin? Hindi ba umalis ka?" Lolo sarcastically said "Papa, huwag na po kayong magtalo" suway sa kanila nung babae.
Gulong gulo na ko sa mga sinasabi nila... I can't help but to speak "Papa? Anak? Umalis?Who are the two of you?! Please answer me! Sigaw ko .... ramdam kong nakatingin sa amin ang mga tao ngunit malayo naman kami sa kanila "Ako ang Mama nyo" the girl suddenly answered at unti-unti ko na lang naramdaman ang pagpatak ng luha ko. She's My Mom .
"Casandra , ang bunso kong anak" tawag sakin nung lalaki ,lumingon ako sakanya para makita ang mukha nya .He's My Dad. I felt mixed emotions .
"ENOUGH!" Sigaw ni lolo .I hold his arms para pigilan sya... lumingon ako kay Gab na parang natatakot "Wait lolo,... So kayo si William at Lucia?" Nakita ko kung paano sila nagtaka sa paraan ko ng pagtawag sa kanila "Yes Anak, Kami nga" sagot ni Lucia "William pakiusap__" hindi ko na hinayaan si lolo Na ituloy ang sasabihin nya "Ok, Nice to meet you, I'll give you 30 minutes to look and cry at Lola's coffin. Then, you may leave and please never come back" napatingin sakin si kuya, at lolo. Nagulat naman ang mag-asawa sa sinabi ko.
"Papa! Ganito ba ang itinuro nyo sa mga anak ko? Ang maging walang modo?!" Sigaw ni William kay Lolo . "Hindi! Pero ang pagpili ng normal buhay kesa makasama kami? Was a great reason for you not to deserve are respect!" Biglang sagot ni Gab , kita ko ang pagluha nya "Gab anak!!!" Umiiyak at nakikiusap na sigaw ni Lucia kaya lumingon naman sa kanya si Gab "You! you gave birth of us. But you let go of us! You two have no right to be called parents! Dahil nagkaanak lang kayo , pero never kayong nagpakamagulang!" Umiiyak na sabi nya , kumapit naman ako sa kanya at sinaluhan sya sa pag-iyak .
"Anak, we tried ! But Responsibilities digs us down!" Parang nagpantig ang tenga ko sa idinahilan nya... kaya hinigpitan ko ang kapit kay Gab at hinila sya sa harapan palapit kay William ... mapait ko syang nginitian "Responsibilities? Huh?You did not raise me and I totally don't know you, but I think your a father....... A Coward and Selfish Father!!" Sagot ko sa kanya ... hindi ko na mapigilan ang galit ko..... sinubukan nyang Abutin ang kamay ko at ihawak ito sa pisngi nyang basa ng mga luha pero inagaw ito ni Gab " Don't cry at her! Cause your never there to make her stop from crying! Alam nyo ba ang sakit na dinala nyo samin Ha! DAD! you make us,me feel that we just have each other! Ako ! Ako ang nagpapatahan sa kanya tuwing umiiyak sya dahil hindi na nya makayanan lahat ng sakit! " sumbat sa kanya ni Kuya .
"Mga anak !mahal namin kayo ng Dad nyo!! " sabi ni Lucia at hinawakan kami ni Kuya sa mukha pero umiwas kami "Please!! Tingnan nyo na lang si Lola at umalis na kayo! Don't beg and say that you love us .... Dahil wala ka nung kaylangan ko ng mga payo mo nung natututo na akong magmahal!!! Thats why, Here I am!! Can't deal with the person I love! Can't be loved!!" Sigaw ko sa kanya habang humihikbi....
Yumuko na lang sila ...akala ko ... ipaglalaban pa rin nila na mahal nila kami.... pero siguro ganon lang talaga kababaw ang pagmamahal ng mga magulang ko... naglakad na sila papalapit sa kabaong ni lola at dun Umiyak si William habang nagsosorry sa Mama nya..... I felt sad ... they Did not say sorry to us.... hindi manlang sila humingi ng tawad sa labing anim na taon na wala sila sa tabi namin..... lumaki ako na wala sila...... at ngayong nandito na sila..... sa tingin ko... mas deserve ni lolo at Lola na magstay kami sa kanila....... dahil kahit kailan ...hindi nila kami pinabayaan....
Maya -maya pa ay umalis na sila...... Lolo hug us .... We just cried on his arms ..... "We love you lolo.... And we will never Leave you like what they did" we said to him "lolo Always and forever loves you two, salamat mga apo..... " he answered .
We are happy without them, kinaya namin ng wala sila.... I have no regrets in everything i've said..... Its just that..... Sana hindi nila kami iniwan noon.... maybe thats better....
;)
YOU ARE READING
NEVER FORGET
RomanceMag-kaibigang pinaglayo ng tadhana, muli bang matatagpuan ng kanilang mga puso ang isa't isa? O ang lahat ng ito ay mababaon na lang sa limot? samahan nyo si Miguel at Casandra na hanapin ang daan pabalik sa nalimot nilang Pag-ibig.... (donny pangil...
