The Badboy's Baby

Epiloog 2

Een paar maanden later
Pov. Claire

De eerste keer dat Reece Alejandro vasthield kon ik al voelen hoe diep hun relatie al lag. Reece ging met hem om zoals ik nog nooit een jongen heb gezien. Hij was voorzichtig, deed niets zonder mijn toestemming en op een magische wijze was heel erg goed met de baby. Nou ja, met het drogen van zijn tranen, het voorlezen voor het slapengaan en hem bezig houden... Met al het andere, niet zo erg. Reece heeft een natuurtalent voor het op-fucken van het eten, poep krijgen op alle plekken behalve op de luier en god, wat heeft hij verschrikkelijke ouder-instincten (de baby heeft niet altijd honger, Reece. Niet elk huil probleem kan worden opgelost door Alejandro's mond vol te stoppen met eten).
Maar hij doet zijn best. Hij probeert met elke spier in zijn lichaam. Het plan was om het rustig aan te doen. Wekelijkse bezoekjes. Maar ik kon onmogelijk Reece scheiden van zijn zoon. Vooral omdat ze zo ontzettend schattig zijn met elkaar.
Tussen ons is er weinig veranderd. We praten niet echt met elkaar over dingen die niet gaan over de baby en als we met elkaar praten over niet-luier zaken, gaat het voornamelijk over hem. Hij probeert te praten over ons privé leven... Ik daarentegen houd alles liever gescheiden. Ik weet dat ik mezelf niet kan vertrouwen. Al helemaal niet met hem zo dichtbij.

'Oké, kleine man,' hoor ik zijn stem zeggen vanuit Alejandro's slaapkamer. 'Je moeder wilt je graag meenemen naar het winkelcentrum. Weet je wat daar is?' Ik hoor Alejandro's gebabbel door het hele huis galmen. Oh, die jongen kan een lawaai maken. 'Ja, precies! De bioscoop!' Ik rol met mijn ogen en probeer een glimlach te onderdrukken. Deze afgelopen maanden heb ik geleerd waar Alejandro zijn gevoel voor humor vandaan heeft gehaald. '"Wat gaan we daar doen?" Tja, dat is een hele goeie vraag, jongen. Je moeder wilt je heel erg graag jou vermaken. Ze kan je gehuil niet meer aanhoren! Maar dat heb je niet van mij gekregen, hoor...'

Lachend schud ik mijn hoofd en doe ik mijn ketting om mijn nek. Hij heeft wel gelijk. De bioscoop is maar een excuus om naar buiten te gaan. Naast mijn studie die ik weer heb kunnen oppakken dankzij de hulp van Reece, is er bijna geen quality-time tussen mij en mijn zoontje—als je het huilen niet mee telt.

Voordat ik naar hun kamer loop bekijk ik mezelf in de spiegel. Ik draag een simpele zwarte jurk met een rood sieraad om mijn nek en een visnet panty om mijn benen. Ik zie er goed uit. Je kan de impact zien die het hebben van een kind met zich meebrengt: hangende borsten, moe gezicht en een dikker lichaam... Maar dat maakt mij niet uit. Ik kan niets anders voelen dan trots elke keer als ik in de spiegel kijk. Mijn lichaam heeft zo veel voor mij gedaan. Het belangrijkste natuurlijk het maken mijn van alles: mijn zoontje.

Ik leun in de deuropening van de kinderkamer en zie Alejandro en Reece een huis bouwen met duplo blokken. 'Klaar om te gaan?' vraag ik.
Reece kijkt op en glimlacht wanneer hij mij ziet, dan kijkt hij weer naar ons zoontje. 'Vind je niet dat je mama er prachtig uit ziet?' vraagt hij aan hem. Voordat ik kan reageren, of al het bloed naar mijn wangen is gestegen, staat hij op en neemt Alejandro in zijn armen. 'We hebben nog een cadeau voor je.'
Ik frons. Wat in hemels naam kan dit nu weer zijn. Reece geeft me een klein houten doosje gemaakt van wat lijkt op dun karton. Ik open de deksel en zie er een kralen-armbandje liggen met kleuren die nooit samen gepaard zouden moeten worden. Maar toch vind ik het prachtig.
'Hebben jullie dit zelf gedaan?' vraag ik.
Reece knikt. 'Ons jongetje heeft de kleuren uitgekozen, en ik heb ze eraan geregen.'
Ik kan een glimlach niet onderdrukken. 'Thanks.' Ik geef Alejandro een kusje op zijn voorhoofd en kijk dan Reece aan die waarschijnlijk ook op eentje wacht. Maar hij weet dat hij er geen zal krijgen. Nog niet, tenminste.

Als we bij onze bioscoop plekken aankomen gaan we zitten. Het leek ons wel zo handig om een date-plekje te kiezen. Een plek die bestaat uit twee zittingen zonder leuning. Zo kan Alejandro lekker tussen ons in zitten, zonder dat hij over ons heen kruipt of wij hem alleen moeten achterlaten op een wiebelende stoel. Niet dat Reece zijn schoot, waar Alejandro nu zit, niet wiebelt. Reece noemt het "hop hop paardje in galop", een spelletje waar hij het paard speelt mijn zijn benen en waar Alejandro op en neer huppelt. Zij vinden het te gek (vooral Alejandro, te horen aan zijn schaterlach), ik vind het maar eng. Maar ik vertrouw Reece. Hij zal nooit iets aan ons zoontje laten overkomen.

Als de film begint stoppen ze en zijn ze stil (nou, hoe stil een baby kan zijn). Af en toe voel ik Reece zijn hand over de mijne glijden, op zoek naar de bak met popcorn. Oh, hoe graag ik ook zijn hand wil vasthouden, of tegen hem aan wil leunen. Maar ik kan niet. Ik weet dat ik mezelf in bedwang moet houden als ik een goede moeder wil zijn voor ons zoontje. Nu zijn Reece en ik nog op goede termen... Maar wat als dat verandert?

Halverwege de film hoor ik Reece mijn naam fluisteren. Ik schrik wakker—wie kan er nou wakker blijven tijdens een oersaaie kinderfilm—en kijk hem aan. 'Wat is er?' fluister ik, zodat ik de andere bioscoopgangers niet verstoor.
Reece wijst naar zijn schoot, waar Alejandro zachtjes zit te slapen. Ik schud glimlachend mijn hoofd. We zijn hier speciaal voor hem heen gegaan, en dan gaat hij slapen? 'Misschien kunnen we maar beter gaan,' zegt Reece. 'Alejandro vindt het al saai, je wilt niet weten hoe graag ik hiervan wil slapen.' Ik weerhoud te giechelen. Ik was namelijk ook bijna in slaap gevallen. 'Goed idee,' zeg ik maar, 'waar wil je heen?'
Reece denkt even na. 'Ik had gehoord dat er een nieuwe actie film hiernaast draait.' Ik kijk naar Alejandro. Hier slaapt hij doorheen, een film met allemaal schattige geluiden, maar een actie film? Schoten, geschreeuw en harde muziek? Ik schud mijn hoofd. Hoe graag ik ook wel wil gaan, het gaat gewoon echt niet. Hij kijkt zielig vooruit, waardoor ik bijna geforceerd word met mijn ogen te rollen. Man, die vent heeft een attitude. 'Wat dacht je van dat pizza restaurant hier verderop. Ik had gehoord dat ze een ballenbak hebben.'
Reece grijst, een lach die ik zo erg gemist heb. 'Is het een date?'
Ik sta perplex, geen flauw idee wat ik moet zeggen. 'Ja,' misschien, terwijl ik hem uitdagend aanlach? Lachend schud mijn hoofd bij de gedachte.
'Oké, een date dus.'
Ik glimlach breed. Wat kan er nou misgaan?