The Badboy's Baby

H27|❄️

Twee weken later
Pov. Claire

Ik ben niet over Reece en ik heb het gevoel dat dat ook nog wel even gaat duren. Gisteravond toen Gio me probeerde te zoenen, voelde het anders dan ik had verwacht. Ik dacht dat ik echt gevoelens voor hem zou kunnen hebben, maar ik zie hem gewoon niet op die manier. Ik weet bijna zeker dat hij mij leuk vind en moet hem eigenlijk vertellen dat ik niet geïnteresseerd ben, maar ik weet het niet honderd procent zeker en wil mezelf niet voor schut zetten.

Gio heeft zijn arm over mij heen geslagen en samen liggen we op zijn bank. Snel sta ik op en loop naar zijn keuken. Ik pak een glas en vul het met water. Ik adem diep in en uit. Ik schrik omhoog wanneer ik Gio achter me hoor. 'Goedemorgen,' mompelt hij. Ik glimlach zwakjes naar hem. 'Heb je gevoelens voor mij?' vraag ik ineens aan hem. Hij kijkt me verrassend aan, zelfs ik had die vraag niet zien aankomen. Het kwam er gewoon uit. 'Misschien,' fluistert hij is mijn oor en pakt  me vast met zijn handen rondom mijn heupen. Ik haal ze van me af en kijk hem verrast aan. 'Wat dacht je dan,' begint hij zenuwachtig, 'dacht je dan ik je bij me liet wonen omdat ik je vriend wil blijven.' Ik kijk hem aan met grote ogen en knik zachtjes. 'Claire?' hoor ik hem zeggen. 'Ik ben gewoon niet klaar om weer te gaan daten, er is zo veel gebeurd de laatste tijd,' mompel ik, kijkend naar mijn bolle buikje. Hij kijkt me niet begrijpend aan. 'Er hoeft niets te veranderen, we gaan gewoon verder waar we waren jaren geleden,' mompelt hij hopeloos. Ik schud mijn hoofd. 'We kunnen niet verder Gio, alles is anders. Ik ben anders,' fluister ik. Hij kijkt me lichtelijk boos aan. Ik kijk diep in zijn ogen, ik begrijp niet wat ik hem misdaan heb. 'Ik denk dat je moet gaan'. Ik kijk geshockeerd zijn richting op. 'Gio? Je kan me niet zomaar op straat zetten omdat ik je niet leuk vind!' reageer ik fel. 'Je had gelijk, je bent verandert Claire. Gisteren dacht ik dat ik je weer had gevonden, maar Reece heeft je verandert,' zegt hij vol afgrijzen. Ik kijk diep in zijn ogen en vraag nog een laatste keer op mij niet op straat te zetten. Gio kijkt boos naar de grond. Ik kijk hem boos aan en sla hem in zijn gezicht. Ik schrik en kijk naar mijn hand. 'Sorry,' stotter ik. 'Pak je spullen en vertrek Claire,' zegt hij bozer. 'Je bent ook geen spat verandert', mompel ik boos naar hem en loop weg. Niet te geloven dat hij me zomaar op straat zet, ik kan gewoon niet geloven dat dit nog een keer gebeurd. Ik dacht echt dat Giovanni anders was na al die jaren geleden. Ik had beter verwacht van hem. Woedend verzamel ik mijn spullen en vertrek zijn uit zijn huis. Wanneer ik buiten sta vallen er tranen over mijn gezicht. Ik moet een kind gaan opvoeden zonder huis, zonder geld en zonder vader. Ik heb niets meer over.