The Badboy's Baby

H6|❄️

Twee maanden later

Pov. Reece

Knielend sta ik voor haar graf. Ze was zo speciaal. Ik hield van haar. Net als iedereen. Ik zie dat er tranen rollen over Nathan zijn wangen. Hij legt een witte roos neer op haar graf. Waneer het mijn beurt is slik ik even. Er vallen tranen over mijn wangen. 'Moge men haar nooit vergeten', mompel ik.

Twee maanden terug

Pov. Claire

Ik voel weer een pijnscheut en probeer deze te negeren. Langzaam hoor ik iets tikken, ik kijk om me heen. Maar niets. Als ik naar beneden kijk zie ik dat er een hele plas met bloed ligt. Ik schrik me rot en gil. Reece komt al snel aangerend. Wanneer hij mij ziet twijfelt hij geen moment. Hij geeft mij een schone onderbroek en maakt de vloer droog. Als hij klaar is zegt hij dat we dringend naar de dokter moeten. 'Dat zal vast niet nodig zijn', mompel ik trillend. Reece kijkt mij dringend aan en ik weet dat we wel moeten. Hij tilt me op en legt me neer in de auto.

Tijdens de rit wil ik oog contact maken met hem maar hij is vol bezig met de weg. 'Reece..', mompel ik zacht. Hij wrijft zachtjes over mijn been. Ik adem diep ik en uit en hoop dat alles goed komt.

Als we eenmaal zijn aangekomen bij de huisarts. Zie ik hem uitstappen. Ik blijf zitten. Ik probeer weg te gaan, maar mijn voeten laten me niet. Trillend stap ik met knikkende kieën toch uit. Reece geeft me gerustellend zijn hand. Ik adem diep in en uit en voel me al langzaam rustiger worden.

Na het lange wachten in de wachtkamer. Komt er een arts onze kant op. Wanneer ik vertel wat en hoe. Schrikt ze licht. Haar blik maakt me bang en ik tril als ik mijn zin af maak. Ze zegt dat ze ons beter kan doorwijzen naar een verloskundige. Ik tril licht en sta op en loopt hand in hand met Reece terug naar de auto.

Ik kijk recht voor mij uit en durf niet mijn gedachten te ver te laten lopen. Ik wrijf over mijn licht gebolde buikje. Er rolt een eenzame traan naar beneden langs mijn wang. Wanneer Reece dat ziet slaat zijn gezicht om. Hij geef me een gerustellende kus en ik sluit mijn ogen.

Wanneer ik en Reece in de wachtkamer staan zie ik een traan over zijn wangen rollen. Hij sluit me in zijn armen en ik snik, bang voor het ergste. 'Wat als...?', zeg ik bang. 'Dat gebeurt echt niet', probeert hij me gerust te stellen. Maar de twijfel in zijn stem maakt me bang. Ik wrijf over mijn buik heen. 'Het komt goed', mompel ik in mezelf, afwachtend op een beweging van mijn baby. Maar niets.