Een verhaal met nog meer drama, relaties en badboys die eens zouden stoppen met zo bad te zijn! (voltooid)
___________________________________________
"The badboys baby" is het tweede deel van mijn boek "Badboy vs Goodgirl".
________________________...
We zitten in een gezellig restaurantje. Wel jammer dat de sweer helemaal verpest is. 'Het spijt me heel erg, ik heb hem gelijk van me af geduwt', mompel ik zachtjes. 'Waarom hield je het dan geheim', hoor ik hem gebroken zeggen. 'Ik wilde het gewoon vergeten', fluister ik zachtjes. Er valt een traan over mijn wang. 'Het spijt me heel erg', zeg ik met een schorre stem. Ineens voel ik Reece zijn hand op de mijne. Wanneer ik zijn ogen kijk zie ik in zijn waterige ogen mijn weerspiegeling. Hij gunt me een prachtige glimlach en kijkt me verliefd aan. 'Het is al goed', en slaat zijn ogen neer. 'Je had het me wel echt veel eerder moeten vertellen, zou je het me ooit gaan vertellen?', vroeg hij. Ik kijk hem gebroken aan. Hij kijkt me aan. Ik weet niets te zeggen. Ik twijfel en knik maar. Hij kijkt me aan met een gebroken blik en staat op. 'Reece', roep ik door het restaurant heen. Maar hij keert niet terug. Ik ren na enkele seconden achter hem aan.
We liggen hand in hand in bed. 'Het spijt me schat, ik wilde het echt wel gaan vertellen', en ik sla mijn ogen neer. Hij kijkt me diep aan. En geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ineens word ons momentje verstoord wanneer Reece zijn telefoon gaat.
Pov. Reece
Ineens gaat mijn telefoon en ik kijk op. Een bericht van Nathan. Die stuurt mij nooit iets.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik slik. Claire kijkt me nieuwsgierig aan. Ik laat me telefoon zien en haar blik veranderd weer in medelijden. Ze pakt mijn handen steunend vast en ligt een tijdje in mijn armen. Na een momentje kijkt ze op en vraagt ze waarom mijn vader eigenlijk zelfmoord heeft gepleegd. Ik zie gelijk spijt in haar ogen. Maar het maakt niet uit. De waarheid doet pijn.
*volgende dag na de begrafenis Pov. Claire
Reece kijkt moeilijk voor uit. Tijdens de speech van Nathan opende hij een brief van hun vader. In de brief stond dat de vader van Reece zijn zonen allebei een nalatenschap geeft. Allebei de helft van zijn geld. Nathan een sieraad van hun grootmoeder. En Reece zijn hotel. Zijn hotel! Ik stond versteld. Net zoals de rest van de mensen. Ik keek gelijk op van verbazing. Hoe zou Reece ooit een heel hotel kunnen runnen.
Reece en ik zitten stil tegenover elkaar in het restaurant. 'De ceremonie was heel mooi', mompel ik. Reece knikt. 'Het spijt me echt heel erg van alles..'. 'Nee het lukt wel', zegt hij zacht en pakt mijn hand. 'Samen', fluister ik en kijk hem diep in zijn ogen aan. Hij knikt en geeft mij een van zijn prachtige glimlachen.
'Maar wat doen we nu', vraag ik hem. 'Ik denk dat we geen keus hebben', zegt hij en zucht. Ik kijk hem vragend aan. 'We gaan naar Sardinië', mompelt hij. 'Het vliegtuig vertrekt morgen om 7:30. Ik zucht. Daar gaat onze romantische vakantie.
