Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatım bir puzzeldan ibaret olsa, en güzel yapboz parçası eminim Sinan olurdu. Sinan olmadan, o puzzelı tamamlayamazdım.
Şimdiyse onu kaybetme korkusu çevreliyordu etrafımı. En ufacık bir kötü düşünce bile yanağımdan süzülen damlalara bir yenisini ekliyordu.
Ne yapardım bilmiyordum, düşünmek bile istemiyordum o ayrı. Sanki şimdi bir yerden çıkıp bebek karıcım diye bana bulaşacakmış gibi düşünmek istiyordum, şaka yaptım dese kızmazdım. Gerçekten kızmazdım, yeter ki bütün bunlar şaka olsundu.
Nasıl gelmiştik hastaneye, kim getirmişti, insanlara kim haber vermişti; bilmiyorum.
Kaç dakika olmuştu ya da saatler geçmiş miydi, ne zamandır bu rahatsız edici koltukta iğrenç hastane havasını soluyorduk; bilmiyorum.
"Leyla hadi, bir şeyler yiyelim."
Nazlı belki de milyonuncu defa aynı cümleyi kurarken bir kez daha bir kulağımdan girip öbüründen çıkmıştı.
Gözüm, yoğun bakım yazan kapıdan ayrılmazken yerimden kımıldayamıyordum bile.
Az önce gelip bana durumu anlatan polislerden öğrendiğim kadarıyla Sinan'ın hiçbir suçu yoktu. Kestirmeden geleceğim dediği yolun kenarındaki bir inşaatta çalışma olmasına rağmen işaret koyulmadığı için seyrinden sapmış ve ağaca çarpmıştı. Arabanın yan döndüğü ve geriye kalan onlarca şey, içeride hala ne durumda olduğunu bize söylemedikleri Sinan için endişelenmemi oldukça arttırıyordu.
Sırf bizi daha erken almak için o yola girmiş olması yeterince büyük bir yüktü fakat ona söylemiştim, ben beklerdim.
Emin olun, onu yoğun bakım kapısında beklemektense kapının önünde saatlerce beklerdim.
Ben Sinan'ı, hep beklerdim.
"Oğlum!"
Koridorun başında duyduğum sesle beraber hangi ara aktığını bilmediğim gözyaşlarımı sildim. Funda teyze ve Fevzi bey, asla hayatım boyunca samimiyetimi kazanamayacaktı, koşarak yanımıza doğru geldiler.
