Kalben//Sonsuza Kadar 'El ele, diz dize ve göz göze bakışarak hiç ölmeden sonsuza kadar'
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birkaç hafta sonra, nikah günü
Kurduğum en küçücük hayalin bile kıyısından köşesinden çıkan Sinan Tekinler'i, onunla bir kez daha evlenecek kadar çok seviyordum çünkü bazen aşk şansı daha hak ederdi.
Affetmek geçmişi değiştirmezdi ama geleceğin önünü açardı. Geçmiş, belki hala oralarda bir yerdeydi. Her ne olmuş olursa olsun geriye dönüp bakmak anlamsızdı. Bir şeyi çok kesin bir şekilde söyleyebilirdim ki geçmiş, geçmişti. Hayat üzülmek için fazla kısaydı. Bir şeyleri düzeltebilmek gibi muazzam bir güce sahipken neden bunu kullanmak istemeyecektim ki?
Şimdi günler önceki gibi aynanın önünde, beyazlar içinde kapımın tıklatılmasını bekliyordum. Kalbim uyandığımız ilk andan beri kuş gibi çırpınıyordu. Sohbet arasında ya da herhangi bir yerde sıfır heyecanla bahsettiğim bugünün aslında hiç öyle geçiştireceğimiz bir gün olmadığını anlamıştım.
Ensemdeki dağınık topuzu son bir kez düzeltip bileğimdeki ince saatimin kordonunu düzelttim. Omuzlarımı dikleştirip kendimi bir kez daha süzdüm aynada.
Ufak birkaç problemden dolayı yırtmak zorunda kaldığımız elbisemin bir yenisini daha bulabilmiştik. Her şeyin abartsız olmasını istediğimden olabildiğince sade şeyler tercih etmiştim.
Duvak kullanmak yerine saçlarımda ufak beyaz çiçekler tercih etmiştim mesela, büyük bir gelin buketim yoktu ama ufak papatya buketi fena sayılmazdı. Nazlı kafamı kırmakla tehdit etmezse ayağımdaki ince topuklu ayakkabıları giymezdim sanırım.
Arkamı dönüp camdan dışarı baktım bu sefer. İlkbahara gireli günler olmasına rağmen hava koşulları bugün yüzümüze gülmüştü anlaşılan, ışıl ışıldı gökyüzü.
Düğünümsü düğünümüzü yapmak için ufak (?) bir tekne almıştık. Evet, Sinan bir düğün için tekne alacak kadar hayatı çok seviyordu.
Kıyıdan ayrılalı dakikalar oluyordu. Bu da demekti ki herkes toplanmış ve sıra bize gelmişti. Tabii bu arada Sinan onlarla ilgilenirken ben alt katta hazırlanıyordum.
