Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
D
eku'nun gözleriyle gözlerimin denk geldiği anda anladım, onu ne kadar özlediğim. Hiç değişmemişti. Saçları, gözleri, gözlerinde ki parıltı. O an ona doğru koşup sarılmak istedim. Lise de Bakugou onu ezmeye çalıştığında sonu, ne olursa olsun onu hep korurdum ama şimdi görüyorum ki bizim küçük Deku'muz büyümüş. Ona doğru bir kaç adım atarken o da ellerinde ki dosyalarla bana doğru geliyordu. Ellerinde ki dosyaları umursamadan boynuna atladım. Kollarını belime doladığını hissettiğimde gülümsemem iki katına çıktı. Bir süre sonra ondan ayrılıp yeşil gözlerine baktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İkimizde hiç bir şey demeden birbirimize bakıyorduk. Hatta o kadar çok bakmıştık ki Deku'nun yanaklarının hafiften pembeye döndüğünü fark ettim ve yanaklarımın yanmaya başladığını hissediyordum. Sanırım bu bakışma fazla uzamıştı ikimizde aynı anda elimize ensemize götürüp gözlerimizi kaçırdık. "Ben.." Aynı onda konuşmaya başladığımızda kırmızı yanaklarımızla birbirimize bakıp gülümsedik. O hala beni burda görmenin şaşkınlığını atlatmışa benzemiyordu. O sırada arkamızdan bir ses duymamızla o tarafa döndük. Bu Uraraka ve Tsuyu idi. Ben o tarafa dönünce önce tanımamış gibi yüzüme baktılar ve sonra kısa çaplı bir çığlık atıp aynı anda üstüme atladılar. Ama bunu beklemediğim için düşücek gibi oldum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geri çekildiklerinde üçümüzde ağlıycak duruma gelmiştik. "Vrak, seni çok özledik Betty-chan." Dolu gözlerimle Tsuyu'ya bakıp gülümsedim ve ikisiyle de göz teması kurdum. "Bende sizi kızlar." O sıra da arkamızdan bir çığlık sesi duymamızla o tarafa döndüğümüzde herkes ellerinde ki işi bırakmış bize bakıyordu, daha doğru bana. Onlara gülümseyip el salladığım sırada hepsi etrafıma toplanmışlardı. Ben onların beni unuttuğunu düşünürken şu an da her birine tek tek sarılmak, gerçekten çok hoştu. O sırada gözüm Iida'ya takıldı, kollarını robot gibi sallayarak dikkatli olmalarını söyliyürdu, istemsizce gülmüştüm bu duruma. O sırada biraz yanımda Bakugou'nun durduğunu fark ettim ve ona yaklaşıp sessizce, 'değişmeyen tek kişi sen değilsin,' diye fısıldadım gülümseyerek, çünkü bende hiç değişmemiştim. Hala lise de ki o, 'ışıltı'ydım. "Betty-chan geliceğini bilseydik sana küçükte olsa bir sürpriz hazırlardık, kusura bakma lütfen." Bana mahçup mahçup bakan Momo' ya döndüm. "Sorun değil, burada sizinle olmak zaten benim için bir sürpriz gibi." "Hemen gitmiyorsun değil mi?" Duvara yaslanıp kollarını birleştirmiş Tokayami'ye döndüm ve gülümseyip herkesle göz teması kurdum. "Ben artık burada yaşayacağım." Herkes 2. çığlıklarını attığında bu sefer kulaklarımı kapatmak zorunda kaldım. "Çok sevindim Betty-chan, kero." Kurbağa kıza bakıp gülümsemekle yetindim.
