ℒ'ℯ𝓈𝓅𝓇𝒾𝓉 𝒟ℯ ℐ'ℯ𝓈𝓁𝒶𝓋𝒾ℯ𝓇

𝑩𝒐𝒛𝒄𝒂𝒂𝒅𝒂

Deniz

Burağın beni çağırması üzerine okul çıkışı şirkete doğru yol almıştım
Leyayı düşünürken aynı zamanda onun hali ve tavırlarını düşünüyodum

Gerçekleri öğrenirse dünyası bir kez daha başına yıkılabilirdi

Şirketin önüne geldiğimde alıcı gözüyle büyük binaya bakıyodum... Bir zamanlar burası benim olucak diye hoplaya zıplaya kendi kendine konser veren içimdeki o küçük çocuk şimdi burdan nefret ediyodu

Hayatımın yalan olduğunu öğrendikten sonra tek düşündüğüm şey Leyanın bunları nasıl kaldırabileceğiydi

Gerçek ailesi ona bu kadar yakınken o onları görmüyodu bile

A: Hoşgeldiniz Deniz bey

Burağın yani herkesin önünde seslendiğim dille babamın asistanı beni yine bulmuştu

A: Babanız da sizi bekliyodu buyrun

Başımı sallamış şirketten içeri girmiştim. Çalışanların hoşgeldin demesine gülümserken üst kata çıkmış asistanı beklemiştim

A: Hemen haber vereyim

Başımı sallamış kapının önüne geldiğimde asistan konuşmaya başlamıştı

A: Burak bey Deniz beyler geldi
~~~~
Peki efendim

Telefonu koyduğu anda ona döndüm

A: Deniz bey isterseniz biraz oturun misafiri var Burak beyin 5 dakika içinde sizi de içeri alıcaz

Başımı sallayıp asistanın masasının koltuklarına otururken eline birer dosya alıp çıkmıştı odadan

Telefonumu çıkaracağım anda içerden bir bağırış sesi geldi

: NE DERDİN VAR LAN NE!

Bu... Bu Yağızın sesiydi

Yağız: NEDEN TAKİP EDİYOSUN!

Koltuktan kalkıp kapının önüne girmiş ve dinlemeye başlamıştım

Burak: Bağırma!

Yağız: YA! Ya sen yeğenine neden benimle ilgili bilgi verebiliyosun!

Burak: Yalan bilgi verdiğimi hatırlamıyorum ama! O gün Denize gerçekleri anlatmamam için bir yalan uydurdu ama kendine işledi! Bulmadın mı Defnenin annesini!

Yağız: Buldum! Senin öldü yalanlarına kanmadım ve buldum!

Defnenin annesini gerçekten de buldun demek

Yağız: O kızın yıllardır acı çekmesine sebep olan kadını ortalıkta bırakmayacaktım herhalde demi