Het was zover. Mikael bracht me mee naar zijn kamer. Het was anders dan ik verwacht had. Ik dacht dat het een erg mannelijke kamer zou zijn maar in tegen deel. Er hingen gedichten aan de muur en overal lagen boeken. Het mannelijke gedeelte van nooit je kamer goed opruimen had hij dan wel weer. Zijn bed zag eruit of hij vanochtend er uit gesprongen was. Vieze en schone kleren lagen op de grond. "Ik ga je die aanval leren. Let goed op en daarna doe je me na." Mikael stond blijkbaar al klaar terwijl ik zijn kamer aan het bekijken was. Ik richtte mijn aandacht op Mikael en keek hoe hij de aanval op een dummy uitoefende. Het zag er niet heel moeilijk uit. Het enigste wat er is is dat ik totaal niet van vechten hou. Ik kan het ook niet en wil het eigenlijk ook niet kunnen. Nu had ik geen optie. Als ik die dossiers wou moest ik de bewakers wel uitschakelen. Het was
eigen belang. Mikael deed de aanval nog een keer. De derde keer deed ik hem. Ik hoopte dat ik het precies zo deed als Mikael maar zijn gezicht ze me iets anders. Hij kwam naast me staan en deed het nog een keer voor. Ik volgde zijn handelingen en merkte gelijk wat ik net fout deed. Mijn hand had ik de verkeerde richting op. "Dat is al veel beter." Mikael glimlachte naar me. Hij draaide zich om en stond nu tegenover me. Voor beleefdheid deed ik dat ook. "Probeer maar op mij maar zonder veel druk te zetten anders moet je het straks allemaal alleen doen." Mikael glimlachte nog steeds een beetje. Ik aan de andere kant had moeite om goed geconcentreerd te blijven. Ik deed de aanval. Het was zwak en slecht. "Je houdt niet van vechten he?" Ik schudde mijn hoofd als antwoord. "Had dat dan gezegd dan had je kunnen wisselen met Eleonora." Waarom had ik het eigenlijk niet
gezegd. Was ik bang? Of dacht ik dat ik het wel aankon. Dat laatste had ik toch wel moeite mee om vast te houden als gedachte. "Ik weet het niet. Ik denk dat ik dacht dat ik het wel kon." Een beetje verdrietig liet ik mijn hoofd hangen en tilde mijn schouders op. "We gaan het net zo lang proberen tot dat het helemaal lukt. Het duurt toch nog even voordat Epsen en Eleonora de afleiding klaar hebben." Dat gezegd te hebben bleven we oefenen. Het ging elke keer wel wat beter maar nog niet goed genoeg. Denk na bijna 40 keer de aanval geoefent te hebben lukte het me goed genoeg om ook echt werkelijk iemand bewusteloos te krijgen. Ik was best trots op mezelf.
Mikael en ik besloten om te kijken of de afleiding al in werking was gezet. Door de weinig bewakers gingen we er van uit dat het Espen en Eleonora was gelukt. Rustig liepen we naar de voor
ons beruchte gang. Mikael heeft gelijk gehad. De drie bewakers stonden er nog steeds. We hadden in Mikael zijn kamer er al een beetje overgehad hoe we dit zouden aanpakken. Op ons gemak liepen we de gang in. De eerste bewaker keek al snel onze kant op met een geergerde uitdrukking op zijn gezicht. Mikael zou hem voor zijn rekening nemen. Ik de tweede en samen de derde. Terwijl de bewaker naar Mikael toe liep en Mikael naar de bewaker glipte ik langs hun heen naar de tweede bewaker. Dit ging mij lukken. Dat moest gewoon. Het was geen spelletje wat ik aan het spelen was. Het zou in 1 keer raak moeten zijn anders was ik de pineut. Ik liep recht op de bewaker af en deed de aanval waar ik zo hard op geoefent had. De bewaker kreeg een verschikte blik op zijn gezicht en begon te wankelen. "Goedzo." Mikael gaf me een klein schouderklopje en rende naar de
laatste bewaker. Ik keek gauw naar de twee bewakers die al op de grond lagen en volgde Mikael daarna naar de laatste. Deze zou het moeilijkst worden. Hij had natuurlijk al gezien wat we deden en stond al vol in de aanval. Mikael hield hem in een houdgreep en ik deed weer de aanval. "Shit!" Mislukt. Gauw probeerde ik het nog een keer. Kom op. Kom op. Kom op. Het was gelukt. De man begon te wankelen op zijn benen en viel al gauw op de grond. Mikael begon bij de man te kijken voor een sleutelbos. Ik rende terug naar de tweede bewaker en deed het zelfde. Ik had ze al snel gevonden. Op dat moment kwamen Espen en Eleonora aangerend. "We moeten opschieten. Niet veel tijd!" Eleonora was een klein beetje buitenadem voordat ze zich bij Mikael voegde. "Hier gaat niks." Espen rende al naast me en we rende snel naar de laatste deur in de gang. Gehaast probeerde ik de
sleutels. Eerste vier waren het absoluut niet. Volgende. Zo ging ik een tijdje door. Mikael en Eleonora waren al binnen zag ik in mijn ooghoek. Bij , ik denk , de 17e sleutel had ik eindelijk de juiste. Espen liep langs me heen en nam even een seconde om de ruimte in zich op te nemen. Toen ging hij er vandoor. Daar stond ik dan. Ik moest snel zijn. Ik rende naar binnen en stopte voor een archief kast. Het is alphabetisch , gelukkig. Ik was nu bij de letter h en moest bij de letters k en m komen. Ik zou Mikael zijn dossier meenemen en Espen die van Eleonora. Ik gaf mezelf geen tijd om verder na te denken en begon weer te rennen. De kamer leek wel oneindig groot. Toen ik dacht dat ik er was bleek ik bij de letter x te zijn. Een diepe zucht verliet mijn mond en begon terug te rennen waar ik net vandaan kwam. Uiteindelijk had ik de letter m gevonden. Ik zocht snel Mikael's naam. Dat wad gelukkig
niet zo moeilijk. Snel zocht ik de kasten met de k erop. Er waren er best veel van. Ik opende een la en zocht. Nee deze niet. Volgende la. Volgende kast. Bij de derde kast had ik eigenlijk de moed al opgegeven. Ik opende een la en ging kijken voor mijn naam. Weer niet. Volgende la. Nee ook niet. De laatste la van de laatste kast opende ik en vooraan zag ik gelijk mijn naam op het dossier staan. Het dossier wat achter het mijne lag trok mijn aandacht er stond project k topgeheim op. Ik pakte mijn dossier en deed de la bijna helemaal dicht maar ik bedacht me en nam het andere dossier ook mee. De drie dossiers hield ik stevig in mijn handen vast. Nu de uitgang weer vinden. Ik ging gewoon rennen. Op een gegeven moment zag ik in de verte een vaag licht. Dat moest de deuropening wel zijn. Kon niet anders. Ik rende zo hard als ik kon naar het licht. Het was inderdaad de deuropening.
Mikael en Eleonora waren ook al terug. Ze waren zenuwachtig om zich heen aan het kijken en stonden zowat te springen om er nu gelijk vandoor te gaan. Ik gaf Mikael zijn dossier en hij gaf mij allerei verbandmiddelen die ik in de zakken van mijn vest en in mijn beha deed. Ik mocht niet gezien worden met verbandmiddelen , dat zou heel raar zijn. De dossiers deed ik onder mijn vest en deed hem dicht met de rits. Espen was er nog niet. We zaten alledrie gespannen te kijken naar de deur en naar de andere kant van de gang. Espen zag mij niet optijd en kon daardoor al niet meer stoppen. Het gevolg. Hij botste keihard tegen mij aan en we vielen samen op de grond. Espen lag op mij , hij was nog best zwaar voor zo'n klein mager mannetje. Ik hoorde Mikael en Eleonora grinniken. Ik deed net alsof ik niks gehoord had en nadat Espen van mij af was stond ik ook op.
Espen gaf een dossier aan Eleonora en zij drukte in Espen zijn hand allemaal doosjes en potjes met gekleurde en witte pilletjes. Ook Espen verstopte alles goed. We knikten alle vier. We wisten wat we nu moesten doen. Als een gek zorgen dat we hier weg kwamen , zeker uit deze gang. We begonnen met zijn vieren te rennen. Ik moest twee keer over een bewaker springen die nog steeds bewusteloos op de grond lach gelukkig. Aan de einde van de gang gingen we ieder een eigen kant op. De kant richting onze kamers. Toen ik mijn kamer bereikt had liet ik me neer ploffen op mijn bed. Ik had nog nooit zoveel spanning in mijn lijf gehad. Veel tijd op bij te komen had ik nog niet. Eerst moest alles verstopt worden. De dossiers verstopte ik onder mijn matras , tussen lattenbodems. De verbandmiddelen verstopte ik tussen de boeken , geplakt achter een fotolijstje , tussen mijn verwarming
gelegd en tussen mijn ondergoed verstopt. Als er daarnet iemand binnen was gekomen was ik op heterdaad betrapt. De dossiers kon ik nu ook nog niet lezen , dat was te gevaarlijk. Ik zou ze vannacht lezen in bed. S'nachts worden we toch niet gecheckt. Gelukkig maar.
Ik liet me weer vallen op bed en viel in een klein dutje
