Hoofdstuk 4
‘’En hoe was je eerste onderzoek Kiera?’’ Eleonora bleek totaal onverwacht serieus geintresseerd te zijn. Ik bespotte geen greintje spot of sarcasme. ‘’Als me dit elke week te wachten staat , kunnen ze me elke week in de isoleer cel gooien want ik ga het niet meer doen.’’ Ik zei het zo emotieloos mogelijk om ook een beetje stoer over te komen maar ik meende het wel daadwerkelijk. Ik ging het niet meer doen. Ze zijn allemaal gek hier. ‘’Je wilt niet in de isoleer cel Kiera , de injecties weet je nog?’’ Mikael keek me een beetje bezorgd aan. De injecties waar je high van werd en dat dan elke week. Dat zou vast voor honder procent ongezond voor me zijn. ‘’Dat is beter dan elke week helse pijn ondergaan en besneden worden.’’ Mijn besluit stond vast. Die onderzoek ging ik nooit maar dan ook nooit meer doen. ‘’Kiera , als … je tegenwerkt krijg je.. hele grote .. ehm problemen.’’ Voor het eerst zei Espen wat tegen me sinds het voorstellen. ‘’Wat soort problemen zou ik kunnen krijgen? Ik zit al zwaar in de problemen dus veel erger zou het vast niet worden.’’ Ja ik wordt verdacht op de moord van mijn ouders. Het is dat ze hier geen doodstraf meer hanteren anders had ik die absoluut gehad. ‘’Ze.. Laten je verdwijnen.’’ Espen ademde diep in ‘’Voor altijd.’’ Wat bedoelt hij daar nou mee? ‘’Wacht bedoel je dat ze me dan van de aardbodem laten verdwijnen? Dood?’’ Dat zouden ze toch niet doen? Of wel? Na vandaag geloof ik eigelijk wel dat ze daar toe in staat zijn om iemand voor altijd te laten zwijgen en te laten verdwijnen. ‘’Jawel Kiera. Pas Alsjeblieft op.’’ Espen was echt een heel schattig jongentje. Heel verlegen wat hem nog schattiger maakte. Hij lijkt heel veel op mijn oppas kindje ondanks dat Espen dan wel wat ouder is natuurlijk. ‘’Okee, ik zou oppassen.’’ Eleonora die net was weg gelopen kwam terug met 2 glazen cola. Eentje gaf ze aan mij. ‘’Kan je wel gebruiken voor zometeen denk ik..’’ Dat is echt aardig van haar. Misschien heb ik me wel vergist in haar door gelijk een vooroordeel te trekken. Of misschien was ik ook wel een beetje jaloers op haar uiterlijk. Want prachtig is ze zeker. ‘’Dankjewel ,dat is aardig van je.’’ Ik nam gelijk een grote slok. Na dat gedoe met die pil was mijn mond echt heel droog geworden. ‘’Ik ben ook wel aardig hoor , je moet me alleen leren kennen.’’ Dit zei ze dan met zo’n sluwe glimlach wat van alles kan betekenen maar ik liet het erbij zitten. ‘’Mag ik wat vragen?’’ Ik vroeg het in het al geheel aan iedereen. Ze keken me alle 3 nieuwsgierig aan wat ik zou kunnen vragen. ‘’Natuurlijk vraag maar raak.’’ Mikael moest lachen om zijn eigen opmerking en zelfs Espen toverde een klein terughoudend glimlachje op zijn gezicht. ‘’Nou .. waarvoor zitten jullie allemaal hier?’’ Ik praatte zachtjes zodat de bewakers op de gang het niet zouden kunnen horen , als ze er nog stonden. En ook omdat ik een beetje bang was dat het weer iets was wat je eigenlijk niet hoort te vragen. ‘’Je hoeft niet zo bang te kijken hoor Kiera we gaan je echt niks aandoen. Wij willen bijvoorbeeld niet in de isoleer cel.’’ Nu lachte ze alle 3 hardop. Leuk stel zijn ze met zijn drieen. Op het moment dat Eleonora weer wat wou zeggen kwamen er 4 bewakers binnen. ‘’Jullie mogen weer verder met de gezondheidstest. Nummer 216 en 222 gaan met mij en mijn collega mee naar het trainingsveld en nummer 201en 209 gaan met mijn twee andere collega’s mee naar de onderzoek ruimte.’’ We stonden met zijn vieren gelijktijdig op en volgde de mannen weer door mega lange gangen. We zwaaiden naar Espen en Eleonora die ergens een gang insloegen richting de onderzoek ruimte. Mikael en ik liepen verder totdat we op het trainingveld stonden. Er stonden intotaal 6 gespierde bewakers waaronder Bas. Hun zouden ons vast testen op alle vlakken. Ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen. En stiekem hoop ik ook dat Bas mij test aangezien hij ook mijn begeleider is. Hij snapt mij tenminste een beetje. Nummer 216 jij mag naar de atletiek baan en nummer 222 jij mag naar het boogschieten gedeelte. Jullie uitleg volgt daar verder.’’ De bewakers die met ons mee waren gelopen liepen weg nadat Mikael en ik met ons hoofd hadden geknikt dat we het begrepen.
Op een rustig tempo liep ik naar de atletiek baan. Bas was voor dit gedeelte de trainer. Heel erg vondt ik dat natuurlijk niet. ‘’Okee Kiera , ik ga even uitleggen wat wij bij de atletiek baan van je verwachten.’’ Jammer nou , Het aardige en betrouwbare gezicht van Bas was volledig verdwenen. Het enigste wat er nog over was was het emotieloos gezicht net zoals bij alle andere bewakers. ‘’Je gaat eerst 2 kilometer rennen als opwarming. Na de opwarming ga je hordes lopen voor 10minuten lang. Je moet minimaal 50 hordes voorbij zijn na de 10minuten.’’ Bas wees naar de plek waar de hordes stonden. Elke horde stond ongeveer 250 meter van elkaar vandaan. Dat was wel te doen. ‘’Na de hordes heb je 5minuten pauze om even wat te drinken. Als de pauze voorbij is ga je 200 jumping jacks doen en 100 push ups.’’ Nee. Ik haat push ups. Ik kan ze wel maar ik haat ze gewoon heel erg. ‘’Nadat je dit onderdeel hebt afgerond ga je naar het touwklimmen en het ringzwaaien.’’ Nog iets wat ik haat , waarom ook niet. Zou er ook een fysieke test zijn met zwemmen? Ik hoop het stiekem wel. Daar blinkte ik het meeste in uit en ik vondt het ook nog hartstikke leuk om te doen. ‘’Ohja voordat ik het vergeet , je krijgt ook nog dit bandje om.’’ Bas liep naar me toe en deed het bandje om mijn pols. Hij pakte nog een bandje en deed die om mijn enkel. Als ze straks weer afmogen heb ik morgen sowieso een blauwe plek , zo strak zaten ze. ‘’Deze bandjes zijn om je hartslag te meten en je zuurstof. Ook meten wij de tijd voor elk gedeelte van de onderdeel die jij aflegt.’’ Hoe kunnen ze mijn zuurstof gehalte meten via een bandje wat om mijn enkel of pols zit? Hun zouden het wel weten lijkt me. Tijd is voor mij nooit een probleem geweest alleen had ik altijd wel een tijd waarin ik iets moet halen. Hier dus niet. ‘’Begin maar met je opwarming Kiera.’’ Bas wees naar het startpunt waar ik moest beginnen. Ik jogde erheen. ‘’Start!’’ Ik wist niet of ik moest joggen of moest rennen tijdens deze opwarming maar ik ging ervan uit dat ik het zelf een beetje mocht weten. De ene keer jogde ik en een ander stuk was ik weer aan het rennen. Niks is beter dan een beetje afwisselen , ook beter voor je hart zei mijn oude gymleraar altijd. Ik had de 2 kilometer best snel afgelegd vond ik zelf maar vondt Bas dat ook? Rustig kwam ik weer richting Bas lopen en stopte precies voor hem. ‘’Was het goed?’’ De meeste mensen zouden een beetje buitenadem zijn na 2 kilometer rennen in weet ik hoe veel minuten maar ik aan de andere kant merkte daar totaal niks van. Zou zo nog een keer 2 kilometer kunnen rennen , ook wel 4 kilometer. Vroeger liep ik 2 keer per jaar mee met de marathon. Ik deed dan altijd de 20kilometer rennen alleen bij de triathon rende ik maar 10kilometer omdat je natuurlijk ook nog moest fietsen en zwemmen. Altijd kwam ik als 1ste of als 1 van de eerste binnen. Dat gevoel blijft gewoon fantastisch. Dat je het weer hebt gehaald. ‘’Voor de eerste keer heb je het goed gedaan maar andere kunnen het wel sneller.’’ Dat is ook voor het eerst dat ik dat hoor maar hun zitten hier natuurlijk al langer en moeten dit elke week doen. Ik ben hier net 2 dagen en op school kreeg ik niet zo’n uitgebreide gymles als deze. ‘’Wat is mijn tijd dan?’’ Ik was nieuwsgierig geworden. Iets in mij wou het altijd beter doen dan de andere dus ik moest mijn tijd weten om de volgende keer nog sneller te zijn. ‘’ Eigenlijk mag ik dat niet zeggen..’’ Bas was aan het twijfelen. Hij mocht het dan wel niet zeggen maar hij wou het wel. ‘’Hoe kan ik de volgende keer dan beter mijn best doen als ik niet weet welke tijd ik moet verbreken?’’ Misschien was dit voor Bas het laatste duwtje in de rug die hij nodig had zodat hij het me ging vertellen. ‘’Kiera.. ik mag het niet.’’ Okee er was dus meer voor nodig. Zou smeken helpen? ‘’Kom op Bas , er is niemand in de buurt dus als je het fluistert hoor alleen ik het. Ik wil het echt heel graag weten. Alsjeblieeeffftt?’’ Met een mierzoete stem probeerde ik nogmaals om bas er van te overtuigen dat hij het met gewoon moest vertellen. ‘’Okee dan.. Je hebt in 6minuten en 10seconden gelopen.’’ Wow , dat is zelfs sloom voor mijn doen. De volgende keer moet gewoon beter. Dat moet gewoon. ‘’Klaar voor de hordes Kiera?’’ Gehoorzaam liep ik naar de baan waar alle hordes al klaar stonden. ‘’Start!’’ Ik ging gelijk vol vooruit. Dit moest ik wel goed doen. Ik rende als een gek en sprong over elke horde met gemak heen. Moest ik dit 10minuten lang doen? Ja , volgens mij zei Bas dat wel. Nou hij zou me wel roepen als de tijd over is. Ik wil minimaal 100 hordes hebben gelopen in die 10minuten. Dat is 1 horde per 30 seconden en dan is dat al best sloom als je het aan mij vraagt ookal is deze afstand per horde wel groter dan ik zelf gewend was. Mijn benen begonnen aan te geven dat het rustiger moest maar ik weigerde te luisteren. Ik moest het goed doen. Want wat zou er gebeuren als het blijkt dat ik gewoon super slecht ben ik alles hier vergeleken met de rest? Zou ik dan extra training krijgen of wordt ik gewoon weggecijferd? Op de hordes lette ik al niet meer. Mijn hersens waren elke optie die er was aan het uitleggen. Ik sprong automatisch en ook het rennen ging vanzelf. Mijn benen hadden de waarschuwing op gegeven en deden weer vanouds hun ding. Het ding waar ze goed in waren. Rennen. ‘’Stop!’’ Als een goed luisterende hond stopte ik meteen en knalde nog tegen een horde op die voor mij stond. Joggend ging ik weer terug naar bas. ‘’Goed gedaan!’’ Bas was enthousias. Dat moest wel betekenen dat ik het beter dan het minimale van 50 hordes heb gedaan. ‘’Hoeveel?’’ Weer probeerde ik het. Bas zei het net ook dus zou hij het nu vast ook wel vertellen. ‘’Kiera….’’ Bas liet een beetje gespeeld een diepe zucht. ‘’Je hebt er 118 gelopen.’’ Yes! Dat waren de 18 meer dan ik als mijn eigen doel had gesteld. Ik kan het nog steeds. Van blijdschap maakte ik een klein sprongetje en had een grote glimlach op mijn gezicht. ‘’Volgende keer moet het nog beter Kiera. Elke week wordt het weer moeilijker.’’ Mijn blijdschap was gelijk weer verdwenen. Als het elke week moeilijker wordt dan mag ik wel wat vaker gaan trainen als dat is toegestaan dan. ‘’Neem wat te drinken.’’ Bas gooide een flesje water mijn kant op. Ik ving het flesje en draaide de dop open. Lekker koud water. Ik nam 3 grote slokken en draaide de dop weer dicht. Ik had genoeg gedronken vondt ik zelf. Ik wou verder. ‘’Kunnen we verder gaan Bas?’’ Bas keek mij even verrast aan. Waarschijnlijk vragen niet veel om gelijk door te gaan maar maken ze dankbaar gebruik van de 5 minuten pauze. ‘’Okee , wat jij wilt Kiera , ga maar beginnen met de 200 Jumping Jacks.’’
