‘’ETEN IS KLAAR!!’’
Nou dat zal wel het teken zijn dat ik mijn kamer uitmag en naar de eetkamer mag komen om te eten. Hopelijk is het wel een beetje lekker eten en niet het soort eten wat je ook in gevangenissen krijgt. De tijd dat ik in mijn kamer zat heb ik 2 dozen uitgepakt. 1 doos met kleding en 1 doos met boeken waar toevallig ook mijn jaarboek tussen zat. Ik had alle dozen al uit kunnen pakken alleen werd mijn aandacht toch naar het schoolboek geleid. Al die leuke herrineren en al mijn vrienden. Zien zal ik ze nooit meer. Ik legde het jaarboek weg en ging mijn kamer uit. Op het zelfde moment kwam Mikael langs mijn deur gelopen. ‘’Hé , kom je gezellig naast mij zitten?’’ Hij vroeg me om naast hem te zitten tijdens het eten. Ik wou hem geen valse hoop geven maar alleen zitten is ook niks. ‘’Ja tuurlijk , leuk!’’ Ik zei het een beetje gespeeld opgewekt maar Mikael leek er niks van te merken. Gelukkig. Samen liepen we naar de eetkamer waar iedereen al zat behalve wij. Ik ging snel zitten. Het knagend gevoel in mijn maag vertelde me dat ik toch best honger had. Ben echt benieuwd wat we krijgen. Er kwamen 2 mensen aan met schalen , de schalen zette ze neer midden op de tafel. Op de ene schaal lag spaghetti met daarnaast geroosterd brood en op de andere schaal lag spareribs , shoarma met brood en patat. Wow als ik dit elke dag te eten krijg , wil ik altijd wel eten. ‘’Krijgen we altijd van dit soort lekker eten of is het schijn bedrog?’’ Ik boog me richting Mikael zijn gezicht zodat niet iedereen aan tafel het zou horen. ‘’Wacht maar tot je het proeft Kiera. Met eten komen we niks te kort.’’ Mikael lachte hardop en ging gelijk opscheppen. Waar zou ik mee beginnen? Of zou ik maar 1 ding eten om niet eruit te zien als een vreetmonster. Wat kan het me ook boeien. Ik begon met een beetje spaghetti en geroosterd brood. Hmm wat lekker! Ik zou hier zo 2 borden van leeg kunnen eten. Na de spaghetti nam ik spareribs met patat en aangezien ik nog niet vol zat nam ik ook nog een broodje shoarma. Ik had het idee dat mijn maag zou ontploffen , zo vol zat ik. De 2 zelfde mensen kwamen de schalen en borden weer ophalen en verdwenen weer richting de keuken. Nog geen 5 minuten later kwamen ze terug met schaaltjes. In de schaaltjes zat allerei soorten ijs. Dit is gewoon verwennerij! Ik krijg het sowieso niet op. Alle gesprekken die aan tafel werden gevoerd waren opeens stil gelegd. Waarom? Mikael keek naar rechts dus volgde zijn blik. 1 van de mannen die mij tot nu toe hadden begeleid kwam de eetkamer binnen en liep mijn richting uit. ‘’Kiera , ik heb een brief voor je.’’ Hij overhandigde mij de brief en verdween vervolgens weer. Nieuwsgierig dat ik was scheurde ik zowat de envelop stuk voordat ik de brief te pakken had. Snel zocht ik een naam van de afzender. Hij was van mij oom. Wat moet hij nu weer van me. Hij heeft mij nooit zo gemogen en dat zou nu zeker niet veranderd zijn na de dood van zijn zusje en haar man.
‘’hallo , allerliefste nichtje ,
Ik hoorde dat jij nu hoofdverdachte bent van de moord op mijn zus en haar man of tewel jou ouders.
Hoe heb je het in je bolle hersens gehaald ze te doden? Na alles wat ze voor je gedaan hebben. Je kwam nooit wat te kort alleen was het nooit genoeg voor mevrouw ik wil alles hebben anders hoor ik er niet bij. Je zit nu op de plek waar je al jaren lang thuishoort. In een inrichting. Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat je er nooit meer uitkomt. Hoe jij familie kan zijn vraag ik me nog altijd af. Je bent gewoon niet meer dan een waardeloze puper die denkt dat ze heel wat is. Je favoriete neefje komt vanavond laat nog even langs om een babbeltje met je te maken , gewoon voor de gezelligheid natuurlijk.
Dikke knuffels , je oompie.
De tranen prikte in de ooghoeken van mij ogen. Ik mocht niet huilen , niet nu waar iedereen bij is. Ik moet me sterk houden. De tranen slikte ik weg en staarde levenloos naar de brief die ik met trillende handen vast hield. ‘’Gaat het wel Kiera?’’ ik kreeg een zacht elleboog stootje van Mikael die mij bezorgt aankeek. ‘’Ehm , ja het gaat wel. Soort van dan.’’ Ik moest moeite doen om mijn stem normaal te houden en niet te laten kraken of van toonhoogte te laten veranderen. Ik van tafel en snel ook. Blijkbaar werd mijn stile gebedje gehoord en kwam de man die daarstraks de brief aan mij gaf weer naar me te gelopen. ‘’Kiera , er is mij opgedragen om jou een rondleiding te geven zodat je niet alleen de huiskamer , eetkamer en je eigen kamer weet te vinden. Ga je mee?’’
