Kee hier komt hoofdstuk 1 van mijn nieuwe boek! De cover is ook onderweg maar het maken duurt iets langer dan verwacht. Nou enjoy :)
-----------------------------------------------------------------
Ik werd binnen gebracht door twee mannen. De mannen spraken geen woord en keken alleen recht vooruit , naar waar ze heen moesten. Ik liep door enge witte en steriele gangen. Het soort gangen die je ook altijd ziet in een ziekenhuis. Het gaf me de kriebels. Deur na deur na deur moest ik doorheen. Aan het einde van de gang zag ik nog een deur alleen deze zag er anders uit. Een soort voordeur leek het wel. 1 van de twee mannen opende de deur en wachtte tot ik en de andere man er doorheen waren om de deur daarna weer te sluiten en op slot te doen met een sleutelbos waar wel meer dan 20 sleutels aan hingen. Hoe kan hij onthouden welke sleutel voor elke deur is , ik zou alle sleutels elke keer weer moeten proberen voordat ik dan de juiste sleutel bij de goeie deur had. De gang die we in waren gelopen was anders dan de voorgaande gangen. Elke 6meter was er een deur aan 1 van de zijmuren. Op elke deur stond een naam of waar de ruimte voor werd gebruikt. Badkamer , bibliotheek , kamer 203 en ga zo maar verder. Een hard gekuch verstoorde mijn gekijk naar de naamplaatjes op de deuren. Ik draaide me om en zag dat de 2 mannen ergens in de midden van de gang stil stonden terwijl ik blijkbaar ben doorgelopen. Een beetje beschaamd liep ik rustig terug naar de 2 mannen. De mannen stonden voor een deur. Op het naamplaatje stond 'huiskamer'. Wat moest ik me daar nou bij voorstellen. Ik moest denken aan de huiskamer van mijn oma. Knus , vol een een gezellige sfeer. Toen de man de deur openende en ik 1 stap in de kamer zette was er geen gezellige sfeer , was het er niet knus en keken wel 8 paar ogen me argwanend aan. Ik nen gewend om altijd in het middelpunt te staan maar dit is toch even anders. Om niet zwak over te komen rechtte ik mijn rug en keek iedereen een seconde lang in hun ogen aan. "Dit is jullie nieuwe huisgenoot. Wees aardig en stel je 1 voor 1 aan haar voor nadat ze zichzelf heeft voorgesteld." De man rechts van haar zei de hele zin zo emotieloos en ook zijn gezicht zag er zo uit. Oke ik moet me voorstellen. Hier gaan we dan. "Ehm hallo..iedereen" weer keek ik iedereen vluchtig aan voordat ik verderging. "Ik ben Kiera Taclis en ben 16 jaar." Iedereen in de ruimte leek me geeneens te horen. "Hallo! Ik stel me hier net voor. Een beetje respect mag wel." Gelijk had ik de volle aandacht van iedereen. "Dankje." Nu moest iedereen zich aan mij voorstellen maar niemand begon. De man liep naar een jongen toe en tikte hem aan. "Voorstellen jij." Hoe kon die man alles zo saai en met zero intresse zeggen. Ongeloofelijk. De jongen keek mij aan en begon te blozen. Wat schattig , een verlegen jongetje. "Ik heet.. ik ben..." De jongen was helemaal aan het stotteren. Hij was totaal niet op zijn gemak. "Hoi ik ben Espen. 15jaar."
Espen had echt zo'n krullebol van rood oranje haar , een bril en een beetje het uiterlijk van een nerdje die altijd gepest word. Het meisje naast hem stond op en liep naar me toe. Plots omhelsde ze me. "Denk niet dat je beter bent dan de rest omdat je nieuer bent." Fluisterde ze in mijn oor. Waarschijnlijk zo zacht dat alleen ik het goed kon horen. Toen liet ze me los en deed een klein stapje achteruit. "Wat leuk een nieuwe meisje in de groep!" Ze zei het zeer opgewekt maar haar ogen vertelde iets heel anders. Waag het iets te proberen wat mij niet bevalt en ik vil je ter plekke soort blik. "Ik ben Eleonora Bellini maar iedereen hier noemt me nora of ele. Kies maar wat je leuker vindt. En ohja ik ben 18jaar." Ze draaide zich om en zwiepte even haar haren naar achter. Tijdens het teruglopen naar de plek waar ze zo net had gezeten bewoog ze net iets teveel met haar heupen. Het had iets ordinaars. "Ik ben karel en ben 27jaar." Zei de jongen of eigenlijk man naast haar. Hij deed niet eens de moeite om me aan te kijken terwijl hij sprak. Aso. Het voorstel rondje ging even zo verder totdat de laatste jongen aan de beurt was. Na Eleonora haar voorstel was er niemand die opstond of zelfs een beetje redelijk aankeek maar deze jongen stond wel op en stak zijn hand uit. "Aangenaam kennis te maken Kiera. Ik ben Mikael Lundgren en ben 18 jaartjes jong." Ik stak ook mijn hand uit en schudde die van hem. "Ook aangenaam kennis te maken." Een beetje verbaasd over de manier hoe hij zich voorstelde vondt ik het wel zo netjes om het terug te doen. Voordat Mikael terugliep gaf hij mij een knipoog en een klein glimlachje
Oh god , dit gaat nog leuk worden. De aandacht van jongens was niks nieuws voor me. Ik ben dan wel al een tijdje single maar de aandacht op school en de vele vragen of ik op date wou of mee naar het schoolfeest hoorde ik bijna elke dag wel van een jongen. Ik was nou eenmaal populair. Wat zouden ze nu wel niet denken. Het meisje wat overal goed in was , super slim en super knap , zoals de jongens dat vonden , wordt nu als hoofdverdachte gezien op de moord van haar ouders. Weg populairiteit , weg vele vrienden en weg aandacht. Ergens vond ik dat niet eens zo erg. Elke dag aan de volwachtingen van andere voldoen was best slopend. Ja , voor een toets leerde ik nooit en elke coach wou mij bij hun team met wat voor sport dan ook. Alles kon ik. Nu zat ik in een gestoorde inrichting met respectloze mensen. Niet de soort mensen waarmee ik om zou gaan maar veel keus is er niet.
Ik heb een hekel aan alleen zijn. Van kinds af aan had ik dat al. Ik ging liever mee naar een oersaai bedrijfsfeestje van me vader dan dat ik thuis alleen zat. Ik kan dat gewoon niet. Ik moet mensen om mij heen hebben. Altijd. De 2 mannen , die al die tijd stil waren en zich niet hadden verroerd kwamen in beweging. "Kiera , kom mee. Je moet nog wat dingen doen." Als een braaf kind liep ik achter ze aan naar een andere ruimte. De eetkamer. De 2 kamers waren gescheiden via een dun muurtje waar een enorm vierkant blok inzat ter hoogte van je borstkast zodat je naar de andere ruimte kon kijken en een deurpost maar geen deur. Aan de eettafel zat een vrouw met een witte labjas aan. Voor haar lag een enorme witte vlek van allemaal papier waar van alles op stond. In haar hand had ze een soort lintje. Ze pakte zonder te vragen mijn pols en deed het lintje er om heen. Nieuwsgierig keek ik wat er op stond. 2.1.6 stond er alleen op. "Dat is je nummer hier. Je wordt zowel bij naam als soms bij nummer genoemd en op de deur van je kamer staat 2.1.6. Onthou je nummer dus goed en verlies het lintje ook niet." De vrouw keek geeneens naar me op. "We laten je je kamer zien. Daar blijf je totdat je geroepen wordt voor het avondeten. Begrepen?" De man links van me keek me aan. Hij had een vriendelijk gezicht en was niet zo emotieloos als zijn vriend die rechts naast me stond."ja dat heb ik begrepen." Dat gezegd te hebben draaide we ons om en liepen de eetkamer uit naar de huiskamer. Er zat niemand meer. Moest iedereen om een bepaalde tijd naar zijn kamer , wachten op het avondeten? Ook de huiskamer liepen we uit en liepen de gang in waar we eerst ook liepen. We liepen precies de zelfde weg terug. De mannen stopte bij een deur.
Een deur waar 2.1.6 op staat. Dit is dan mijn kamer lijkt me. Ik pakte de klink en drukte hem naar benenden. De kamer was niet groot maar ook zeker niet klein. Er was een tweepersoons bed , een kledingkast , een grote sta spiegel , een tv en een klein bankje met een tafeltje. Naast het bankje stond een klein boekenkastje. Best leuk ingericht. Op de tafel stonden 3 dozen opgestapeld en rondom de tafel stonden nog een paar soortgelijke dozen. Daar zouden al mijn persoonlijke spullen wel inzitten. Mijn kleding, schoenen , make up , fotos van mijn ouders en mijn vrienden en nog een paar andere prullies.
"Zo dus jij bent suspect number 2.1.6 Kiera." Verschikt draai ik me om en kijk recht in de ogen van Eleonora die lacht en dan weer naar haar eigen kamer loopt , die recht tegenover mijn kamer staat. 'Suspect number 2.1.6'
Geef je mening wat je ervan vondt! :D
Enn voten mag natuurlijk Altijd haha
