Ik werd wakker met knallende koppijn alsof ik de vorige avond veelste diep in het glaasje had gekeken. Fatsoenlijk tijd om wakker te worden had ik niet want een half minuut nadat ik wakker was kwam Bas binnen gelopen om me naar de eetkamer te brengen. ‘’Geen herrie schoppen aan tafel hé.’’ Ik stond op en liep samen met Bas richting de eetkamer. ‘’Het was niet mijn schuld. Mijn neef begon.’’ Iemand moest me toch wel geloven. Bas legde een hand op mijn schouder en stopte met lopen. Ik draaide mij om en keek in zijn ogen. ‘’Ik geloof je Kiera. Je was al bang voordat je je kamer in ging.’’ Wat een opluchting. Iemand die mij wel gelooft . ben ik toch niet gek. We liepen geluidloos verder. In de eetkamer zat iedereen al weer aan tafel en kwam ik alweer als laatste aan. De stoel naast Mikael was net zoals gister vrij en ging op de stoel zitten. ‘’Hey.’’ Mikael gaf mij een glimlach. Hij was best leuk eigenlijk. Lang , gespierd , een mooie lach.. Nee , een inrichting is niet om leuke jongens te spotten maar om gestoord te zijn. ‘’Hi.’’ Op tafel lagen allemaal broodjes en beleg. Het leek wel of ik in een hotel verbleef met ontbijt , lunch en diner inbegrepen , waar alles zo luxe is. Ik pakte een croissant en een bolletje. Op het bolletje deed ik gebakken bacon en een gekookt eitje. Heerlijk. ‘’Hoorde dat je de isoleer cel in moest gister , na een bezoekje van iemand.’’ Mikael was ook zijn brood aan het smeren en keek niet van zijn bord toen hij het vroeg. ‘’Ja. Ja dat klopt. Ik heb ruzie gehad met mijn neef.’’ Ik nam een grote hap van mijn bolletje in de hoop dat Mikael niet nog zo’n vraag stelde ookal was het niet echt een vraag maar een statement. ‘’Ruzie is nooit leuk en de isoleer cel al helemaal niet. Die injectie maakt je echt gek.’’ Oké hij is dus ook een keer in de isoleer cel geweest. Dan ben ik tenminste niet de enigste die zich af en toe gek gedraagt. ‘’Moest jij ook in de isoleercel? En hoe bedoel je dat die injectie je gek maakt?’’ mijn bolletje was op en begon te knabbelen aan mijn croissant. Het gesprek nam een intressante wending. Ik moest nog een hoop weten over waar ik ben en wie weet dat soort dingen beter dan een persoon die er al een tijdje is. ‘’Ja toen ik er net was , werd ik boos op mijn begeleider en heb haar knock out geslagen. 2 dagen isoleer. En wat betreft die injectie ; je kan er gekke dingen van zien , alsof je zwaar high bent.’’ Oef , high zijn lijkt me helemaal niks. Niet meer terecht komen in de isoleer cel dus. ‘’Ben je hier al lang dan?’’ Ergens durfde ik het niet te vragen aan Mikael , wat als het een gevoelige snaar is bij hem maar aan de andere kant wou ik het gewoon weten. Een beetje voorzichtig keek ik hem aan , al klaar om op te springen en weg te rennen als het nodig moet zijn. ‘’Ik zit hier nu precies een jaar vandaag.’’ Dat valt nog wel mee. Ik dacht dat hij hier wel langer zat dan een jaar. In dat jaar heeft hij vast genoeg informatie verzameld over hoe het hier in elkaar steekt. ‘’Waardoor ben je hier gekomen?’’ Midden in mijn vraag kwamen er 3mannen aangelopen. ‘’Ontbijt is over. Tijd voor de gezondheids test.’’ Zei 1 van de bewakers , nam ik aan. De man in het midden was de zelfde man die mij de injectie gaf in de isoleercel. Hij zag er onverzorgd uit en keek alsof hij elk moment kon ontploffen van stress. ‘’Nummer 201 , 209 , 222 en 216 mogen nu gelijk meekomen. De andere gaan straks als jullie gehaald worden.’’ Nummer 216 , dat ben ik. Langzaam stond ik op , bijna gelijk met Mikael. Ook Espen en Eleonora stonden op. Wij vieren liepen de 3mannen achterna. Wat zou ik kunnen verwachten van deze gezondheidstest. Bas had wel al wat verteld erover maar het zelf meemaken is wel iets heel anders dan er over horen. ‘’Nummer 216 en nummer 222 mogen met mij mee. De andere 2 gaan met de bewakers naar het trainingsveld. Ik liep achter de man aan. Net zoals Mikael. ‘’Wat gaat er gebeuren?’’ Ik praatte zachtjes in de hoop dat de man voor ons het niet kon horen. Ik denk dat ik daar aardig goed in slaagde. ‘’ze gaan tests op ons uitvoeren. Met medicijnen en spuiten. Daarna naar het veld een parcour afleggen.’’ Ik staarde Mikael ongeloofwaardig aan en moest ff slikken. Testen met medicijnen en spuiten. ‘’Zijn we proefpersonen?’’ In een inrichting deden ze toch niet dit soort testen maar juist op mentaal vlak om te kijken of je nog helemaal bij de wereld bent of niet. ‘’Zo kan je het wel zeggen ja…’’ wow dat is aardig gestoort als je er over na denkt.
