Eclipse

Chapter 9

Chapter 9: Run Away

Another week passed, I'm still in the rebel's lair without any news about what's happening outside this vast forest. They are keeping all of the informations out of my reach so I wouldn't do anything recklessly. But it just make me feel there's something happening without me knowing what is it and it frustrates me.

I hated it when everybody's fooling me around. What do they think about me? That I'm stupid enough to believe in their words? To believe that there's nothing to be worried about? They must be the stupid one here.

Wala sa sariling napairap nalang ako sa iniisip. Naandito na naman ako sa kwarto kung saan una akong nagising, dahil ayokong makisalamuha sa mga nasa labas na walang ibang ginawa kundi palaging ilihis ang usapan kapag nagtatanong ako ng balita. Nakakainis. Kung ayaw nilang ibigay saakin ang kailangan ko, ako ang gagawa ng paraan para makuha ko iyon.

Sa nakalipas din na linggo simula nang magising ako, palagi na nila akong pinapabantayan ng palihim. Napapansin ko nalang palagi na may nagmamasid saakin mula sa malayo sa tuwing nasa labas ako ng kwarto.

Alam kong utos iyon ni Cynthia na huwag akong hahayaang makaalis sa lugar na ito. Bakit ba parang takot na takot silang makaalis ako dito? Dahil sa ginagawa nila, mas lalo ko lang ginugustong makaalis.

Dahil na rin sa tagal kong nanatili rito, halos makabisado ko na rin ang mga pasikot-sikot ng mansyon. Pinag-aralan ko ang bawat mga ruta at kung kailan iyon may mga bantay dahil binabalak ko nang tumakas dito sa lalong madaling panahon. Hindi nila ako maaaring itago nalang.

Natapos ang araw naming lahat sa maingay na hapag-kainan at dumiresto na ang ilan sa kanila sa kanya-kanyang mga silid upang magpahinga, habang ang ilan pang natitira ay nasa iba't ibang sulok pa ng mansyon, may kanya-kanyang ginagawa.

Nasa silid na ako habang pinakikiramdaman ang paligid. Sa mga nakalipas na araw, mas tumatalas na ang mga pandama ko na talaga namang nakakatulong sa akin lalo na sa mga ganitong sitwasyon.

Nasa may bintana lang ako ng silid ko habang pinakikiramdaman ang lahat nang may mga boses akong narinig malapit sa pinto.

"They're still searching for her. Nagkakagulo na dahil sa matinding pagnanais nilang mapatay sya habang hindi pa tuluyang nanunumbalik ang lakas at kapangyarihan nya. Sinasamantala nila ang pagkakataong mahina pa sya," mahina ngunit klarado kong naririnig iyon sa isa sa mga taga-ulat ni Cynthia.

Kung ganoon ay tiyak na sa labas lang sila ng silid nag-uusap dahil akala siguro nila ay tulog na ako. "She must regain her power as soon as possible then. We'll double the security tomorrow," mahinang sambit ni Cynthia bago ko narinig ang mga yabak nilang papalayo.

I sighed heavily because of the news I heard. They will going to double the security tomorrow that's why I really need to escape now. I can't just wait here. I need to do something. Things will only be more complicated if I won't do something.

I already prepared the things I'll take with me, wearing a long hooded coat and a mask to hide my identity once I escaped from this place. Paalis na sana ako ng kwarto ng mahagip ng paningin ko ang salamin na nakaharap sa kabuuan ko.

I used to have black eyes for almost all of my life here below but now it's slowly returning to it's original color, pale purple. It feels like I'm staring at my old self again, the fragile, soft and pure version of me. It's been so long. Umalis na ako sa harapan ng salamin at lumabas na ng kwarto.

Don't feel sorry for the changes you acquired, for the things we lost in our way to where we are now, because it's not our fault if we failed to saved them. There may things that's been lost from us, atleast we still have a chance to improved the remaining pieces into a better one. And I improved myself, maybe not into a better one but into a tough one.

The hallways were now quiet with the whistles of chilling wind coming from the opened windows and the silver moonlight that lighting up the dark path. Papunta ako sa likod ng mansyon, kung saan mas kakaunti ang bilang ng mga bantay at wala masyadong nagroronda.

Walking in the hallway is risky that's why I slip through the secret passageways I discovered few days ago. I've been surveying the whole area during my stay here to lessen my boredom and to sate my curiousity every midnight where no one will know.

It was located behind the walls with secret buttons to open and close it. The passageways were a bit dusty with some cobwebs but it's lighted up with tourches in the walls. And when I come out, I am already near to the back door with two guards.

Naghanap ako ng maaaring gamitin para mapatumba sila pero wala akong makita.

Pinakiramdaman ko muna ang paligid kung may dadaan ba dito sa pwesto namin o kung may malapit saamin at kung sinuswerte ka nga naman, masyado pang malayo ang mga susunod na mga bantay sa kanila at wala rin akong maramdamang iba pang presensya.

Papalapit na sana ako sa pinto ng magsalita ang isa sa mga bantay kaya napatago muli ako. "Kukuha lang ako ng kape sa kusina. Dito ka lang, mabilis lang ako. Magbantay ka ng mabuti," tumango lang sa kanya ang kasamahan nyang papikit pikit na. Naglakad na sya papuntang kusina habang dala dala ang flashlight at humihimig ng isang kanta. Napapailing na napangisi nalang ako.

They really need to double the security dahil kung hindi, talagang mapapasok sila ng mga kalaban.

Unti unti na akong lumapit sa natirang bantay at hahampasin ko na sana ang batok nya ng biglang sanggain nito ang atake ko. Nanlaki ang mga mata nya at napaawang ang labi ng makita ako, hindi ang kabubuan ko kundi ang mga mata kong nagliliwanag sa dilim.

May pinindot sya habang mahigpit na hawak ang braso ko at doon ko narinig ang alarm. Napamura nalang ako at sinipa sa tuhod ang bantay na hindi nya inaasahan kaya hindi nya naiwasan ito at hinampas na ang batok nya na naging dahilan upang mawalan sya ng malay, pero may nakakita na sa aking bantay.

"May nakapasok!" malakas na sigaw nito na umalingawngaw sa buong pasilyo habang tumatakbo papunta saakin.

Napapailing, nagmadali na akong tumakbo palabas ng mansyon at natanaw na ang malawak na kagubatan na dati'y tinatanaw ko lang mula sa teresa ng aking silid. Nakapasok na ako sa kakahuyan bago pa man makasunod ang iba pang mga bantay.

Sa bawat minutong tumatakbo ako papalayo sa lugar na iyon, mas nararamdaman ko ang hingal at pawis na tumatagaktak at ang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil sa pinaghalo-halong mga emosyon. Kaba, takot, pagkasabik, at poot.

Sa wakas, wala na muling pipigil saakin.

•••