Eclipse

Chapter 10

Chapter 10: Wanted

Tumatama sa namamawis kong katawan ang malamig na hanging sumasalubong sa pagtakbo ko. Halos ilang oras na rin akong walang tigil sa pagtakbo kahit na alam kong nakalayo na ako sa mansyon,  ngunit hindi pa rin iyon sapat upang tumigil ako. Hangga't hindi ko natatanaw ang labas ng kagubatang ito, hindi ako makakampante na hindi na nila ako masusundan pa.

Puno ng mga galos ang katawan ko dahil sa mga sangang minsang sumasalubong saakin, ngunit hindi ko iyon ininda at ipinagpatuloy lang ang pagtakbo sa kabila ng nanginginig na pagod kong katawan na para bang hinahabol ako ni kamatayan. Hanggang sa matanaw ko na ang labas ng kagubatan, may mga sasakyan at mga taong naglalakad sa gilid ng kalsada, doon lang ako tumigil sa pagtakbo at pasalampak na umupo sa lupa dahil sa sobrang pagod at hingal.

Chasing my uneven breathing, I closed my eyes and tried to calm my senses from exhaustion. Ilang kilometro ba ang naitakbo ko at ganito ako kapagod. Mabuti nalang at kinaya kong takbuhin iyon sa kabila ng hingal at pagod.

While having my rest under the big tree, I tried to listen in the noisy downtown of the eastern part of the town. It was already dawn but the people in there were already energetic and lively. It was too far from the western part where I lived.

I can't run from east to west. Baka hindi ko na kayanin ang pagod at mahimatay nalang ako.

When I regained my strength, I stood up and fix my coat's hood and my mask to hide my face. Who knows who will recognize me in this part of the town. Based from what I heard, they are searching for me so playing mysterious will temporarily make me safe.

When I come out of the woods, I just go with the flow, blending with many people. Namulsa lang ako sa coat habang mahinahong naglalakad, pasimpleng lumilingon at inaanalisa ang sitwasyon na kinalalagyan ko.

Maraming iba't-ibang tao akong nakasalamuha ngunit sa kabutihang palad ay wala pa akong nakakasalubong na anghel dahil kung mayroon man, wala akong magagawa kundi patahimikin ito. Nakarating na ako malapit sa pedestrian lane at tatawid na rin sana kasabay ng iba pa nang may mapansin akong papel sa may poste.

Mayroon iyong larawan ng isang babaeng kamukha ko. I curiously head towards the post and read what's written in the paper.

Ngunit napaatras lang ako sa nabasa. They are really searching for me. Not just the angels, but also the humans.

They're accusing me for the death of my adoptive parents in our house where my traces were left in their bodies, probably when I hugged them that time. They suspect me to be the murderer because I was missing in the scene and can not be found anywhere.

Sounds familiar huh?

Death. Accusations. Wanted.

And what will be next? Imprisonment? I scoffed. I'm so sick of this fucking cycle of my life.

History repeats itself? Maybe. Or maybe this is really my fate? To be left alone forever. To be the villain in their story.

Hindi ko na itinuloy ang binabalak kong pag-uwi sa bahay namin. Pinaghahanap nila ako, masyado nang maraming naghahanap saakin kaya mas makabubuting huwag nalang tumuloy.

Bumalik nalang ulit ako sa kakahuyan habang tinatanggal ang mask ko, papasok sa kagubatan kung saan walang makakakita saakin kundi tanging ang kalikasan lamang, kung paano na naman ako madudurog dahil sa nangyayari sa buhay ko.

I feel out of place, lost and just don't belong to anywhere. Why am I even stuck inside this world I hate? Why do I need to experience all of this? This cruelty I didn't deserve. I just wanted to live peacefully but they destroyed me. Kusang tumulo ang mga luha ko sa aking pisngi habang patuloy lang sa paglalakad patungo sa kung saan, basta't malayo sa kahit na sinuman.

I wanted to run away, to disappear but I can't. I wanted to forget about all of this, to start a new beginning again but I couldn't. Is this a curse? A punishment? To torture me emotionally?

Napatigil nalang ako sa paglalakad at napaupo sa ilalim ng puno dahil hindi ko na kayang pigilan pa ang emosyon ko. Napahagulgol nalang ako habang yakap-yakap at nakasubsob sa mga tuhod ko.

Hindi na kayang dalhin ng konsensya ko na may nagsasakripisyo para saakin. Hindi ko na kayang mabuhay sa ilalim ng matinding kalungkutan at pag-iisa. Hindi ko na kayang tiisin pa lahat ng sakit.

Hindi ko na kaya. Ayoko na.

Just please...stop it.

Stop the pain because I can't take it anymore. I can't hold this pent-up emotions I've been keeping for myself for a long time anymore. I can't continue to live with the knowledge that everybody's been sacrificing for me.

I had enough. This is already too much.

Sa ilalim ng malamlam na liwanag ng papasikat na araw, sa halip na pag-asa ang aking maramdaman dahil sa panibagong araw ay may panibagong simula, ang tanging nararamdaman ko lamang ay walang katapusang pagdurusa, kalungkutan, at pag-iisa na alam kong magpapatuloy hangga't hindi natatapos ang gulong ito.

•••