"Flowers for you... " SAIOUMA • DRV3 NO DESPAIR/HANAHAKI AU

#2 - DÖNÜŞ

O günden beri tam 9 yıl geçti. Artık 14 yaşında 8. Sınıf öğrencileriyiz. Ama hala hiçbir şey değişmedi. Shuichi hala eskisi gibi sevecen ve düşünceli. Bana veya Kae-chan'a ya da etrafındakilere birşey olduğunda onlara elinden geldiğince yardım ediyor. Onun bu yönünü seviyorum.

Shuichi: Hey sen beni dinliyor musun!?

Kokichi: Ah ne- evet evet... Ne diyordun?

Shuichi: Gelecek hafta Kaede Japonya'ya geri dönüyor diyorum. Yani bizimle okul yürüyüşlerine katılabilir.

Kokichi: Ah evet...

Kae-chan annesini ziyaret için California'ya gitti. Annesi ile babası boşanmış olsa bile o hala eski neşesini koruyabiliyor. Shuichi'nin küçük bir erkek kardeşi var. Bazen okul çıkışı ders çalışmaya onlara gittiğimde sürekli peşimden ayrılmıyor. Ama o çok uslu ve sevecen. Tıpkı abisine benziyor.

Shuichi: Ah sonunda okul! Tüm gün yürüyeceğiz sanmıştım.

Kokichi: Eve-agh!!

Shuichi: Hey sen iyi misin?!

Kokichi dizleri yere çökmüş durmadan öksürüyordu. Bir süre sonra kesildi. Ve sakinleşti.

Shuichi: Kokichi iyi misin?

Kokichi: E-evet sanırım bir sorun yok. Hadi sınıfa gidelim.

Shuichi: Emin misin?

Karşısında ona bakan endişeli bir yüz vardı. Bu onu kızarttı, birşey söylemeden yola devam ettiler. Şimdi okul koridorundalardı.

Kaito: Hey!! Shuichi!

Okul formasında küçük bir uzay rozeti bulunan bir genç ona doğru koştu ve başını kolları ile sıkıştırıp saçlarını karıştırdı.

Kaito: Bakıyorum da kız arkadaşın dönüyor!

Shuichi: Ne? Ne kız arkadaşı ben biriyle çıkmıyorum ki!

Kaito: Hadi ama benden saklayamazsın hepimiz Kaede'ye nasıl baktığını biliyoruz değil mi ufaklık?

Kokichi bir süre sonra kısık bir sesle "Evet... " dedi.

Kaito kolları arasındaki arkadaşına fısıldadı.

Kaito: Hey nesi var bunun böyle?

Shuichi: Bilmiyorum... Ama bu beni endişelendiriyor sabah gelirken aniden öksürmeye başladı.

Kaito: Hmm eminim iyidir. Belki de sadece soğuk algınlığıdır?

Shuichi: Olabilir...

"Günaydın! "

Shuichi: Ah günaydın Rantaro.

Kaito: Günaydın dostum!

Kokichi: Günaydın Amami-chan.

Rantaro: Sana da günaydın ufak- Kaito beni de alıştırdın!

Kaito: Haha!

O sırada zil çaldı.

Shuichi: Hadi sınıfa gidelim.

Rantaro: Evet.
__________________________________________

Kaito: Yarın görüşürüz Shuichi! Senle de ufaklık!

Rantaro: Ona bu şekilde seslenmeyi ne zaman keseceksin hm?

Kaito: Koca bir adam olduğunda tabiki!

Rantaro: Ya olmazsa? Ona hep böyle mi sesleneceksin?

Kaito: Elbette!

Kaito karşısında ona bakan kızgın bir yüzle karşılaştı. Belli ki onun arkadaşlarıyla uğraşmasından zevk almıyordu.

Rantaro: Hmm acaba Harukawa-san böyle davrandığını duysa ne yapardı?

Kaito: Tamam tamam sakin dostum!!

Onlar konuşurken diğerleri çoktan gitmişlerdi.

Shuichi: Ah tanrım bazen Kaito çok sinirimi bozuyor.

Kokichi: Neden?

Shuichi: Sabah dediklerini duymadın mı?!? Neden herkes benim Kaede ile çıktığımı düşünüyor ki tamam b-belki biraz güzel buluyor olabilirim ama hepsi bu, biz hala arkadaşız!

Kokichi bir süre konuşmadı. Ama öksürükleri arttı. Bugün fark ettiği şey ne zaman Kaede ve Shuichi'den bahsedildiğinde sanki boğulacakmışçasına öksürdüğü oldu. Ama neden?

Shuichi: Ah sen  nerelere gittin?!

Kokichi: Neden sokak ortasında sesini yükseltiyorsun!

Shuichi: Ama aynı şeyi şuan sende yapıyorsun!

Bir saniye durdular ve sonra ikisi de gülmeye başladı. Ne yaptıkları hakkında hiçbir fikirleri yoktu. Sonra nefes nefese kaldıkları için durdular.

Shuichi: Hah hadi bize gidelim! Gör bak Yuichi (Shuichi'nin erkek kardeşi) seni görünce ne kadar şaşıracak.

Kokichi: Ah peki...

Biraz daha yürüdükten sonra eve vardılar ama gördükleri şey onları şok etti. Yanında küçük bir bavulla bankta oturan sarı saçlı bir kız vardı evin yanında. Sanki birisini bekliyordu.

Kokichi: Hey sen onu tanıyor-

O sırada genç kız onları gördü ve yanlarına koştu.

"Shuichi!!!!! "

ACABA BU KIZ KİM? (￣∇￣)3. BÖLÜM YAKINDA GELMEK :D
AISTERU YOO~ ( *¯ ³¯*)♡