Our Story ~ After the Battle

Hoofdstuk 37 ~ Officieel: we zijn verdwaald!

~POV Bo~
'Succes met History of Magic en we zien jullie wel bij Transfiguration,' zeg ik en Luca, Jesse, Dennis en ik beginnen te lachen als Vince en Nikki ons chagrijnig aankijken. 'Hadden jullie het maar niet moeten kiezen,' zegt Luca en hij steekt zijn tong uit als Vince en Nikki beide hun middelvinger opsteken. 'We haten jullie,' zegt Vince en Nikki knikt instemmend. 'Tot zo,' zegt Nikki en nadat ze een kushand naar ons hebben geblazen, verlaten ze samen de Great Hall. 'Zo, wat gaan wij doen? Jess en ik hebben het tweede uur wel les,' zegt Dennis. 'Zeggen jullie het maar. Ons boeit het niet zoveel,' zeg ik. Ik ga bij Luca op schoot zitten en hij slaat meteen zijn armen om me heen. 'We kunnen Snape terugpakken voor twee weken geleden?' stelt Jesse vragend voor. 'Ja, sure, maar hoe?' vraagt Luca zich hardop vast. 'We kunnen gewoon zoveel mogelijk verf- en rookbommen in zijn lokaal gooien, zodat zijn les verstoord wordt? Het is makkelijk en gewoon grappig,' zeg ik. 'Ja, is goed! Laten we gaan,' zegt Dennis en ook wij verlaten de Great Hall.

De reden dat we Snape terug willen pakken voor twee weken geleden, is omdat hij ervoor heeft gezorgd dat we een maand moeten nablijven zonder dat we überhaupt wat hebben gedaan. We wisten niet wie het wel had gedaan en toen hebben we Niek even om hulp gevraagd, omdat we wel het vermoedden hadden dat Snape het zelf had gedaan. Niek heeft dus in Snape's gedachten gezeten en is er zo inderdaad achtergekomen dat Snape het zelf had gedaan en ons erin had geluisd, die vuile zak. Met zijn vieren verzamelen we zoveel mogelijk verf- en rookbommen en daarmee verplaatsen we ons naar de Dungeons. 'Ik trek de deur open en jullie gooien alles naar binnen,' mompel ik en de drie jongens knikken. Alles staat al ingesteld dat het meteen afgaat als het de grond raakt in het lokaal. We hebben geluk dat de deur van het Potions lokaal naar buiten opengaat en niet naar binnen. Ik pak de deurklink vast en tel geluidloos af van vijf naar nul. Op nul trek ik de deur open en gooien Luca, Jesse en Dennis de bommen naar binnen. Het gaat meteen af en lachend rennen we weg. Iets van tien seconden later worden we op de voet gevolgd door niemand minder dan Snape zelf en hij zit onder de verf. Dat is altijd het mooiste om te zien.

'Wat gaan we doen?' roept Luca vragend, terwijl we nog steeds rennen. 'We moeten opsplitsen!' roept Jesse terug. 'Oké, let's go dan!' roep ik en ik word door Luca meegetrokken. Jesse en Dennis rennen beide de andere kant op. Snape besluit ons te volgen en Luca en ik vluchten samen naar buiten. Snape blijft gewoon achter ons aanrennen en we rennen zo ver mogelijk The Forbidden Forest in. 'Zijn we hem kwijt?' hijgt Luca, terwijl we uitgeput tegen een boom leunen. 'Ik denk het wel,' zeg ik buiten adem en ik kijk voor de zekerheid voorbij de boom en zie Snape inderdaad niet meer. We kijken elkaar aan en schieten dan in de lach. Luca duwt me zachtjes tegen de boom aan en drukt zijn lippen dan op de mijne. Met één hand houd ik de boom vast, de andere leg ik in zijn nek en ik ga mee in de zoen. Door ademnood trekken we terug en een grote grijns siert Luca's lippen. Op mijn gezicht kruipt ook een glimlach en ik sla mijn armen om hem heen. Hij knuffelt me terug en wrijft zachtjes over mijn rug. 'Ik houd van je,' mompel ik. 'Ik ook van jou,' mompelt Luca terug en hij drukt heel voorzichtig een kus op mijn voorhoofd. We knuffelen even en besluiten dan om voor de zekerheid nog een tijdje in The Forbidden Forest te blijven om zeker te zijn dat Snape ons niet gewoon staat op te wachten. We hebben het hartstikke gezellig en vergeten daardoor de tijd ook helemaal.

'Over hoe lang hebben we Transfiguration?' vraag ik. Luca kijkt op zijn horloge en zegt dan: 'over vijf minuten, dus dat gaan we nooit meer halen.' 'Misschien als we opschieten, maar het is een kleine kans,' zeg ik. Ik pak Luca's hand en trek hem mee. Zo snel mogelijk proberen we het bos te verlaten, maar we zijn zo ver gegaan dat we na vijf minuten al niet meer weten welke kant we op moeten. 'Officieel: we zijn verdwaald!' zeg ik en Luca leunt nonchalant tegen een boom. 'Ik had toch niet zoveel zin in les,' zegt hij en ik rol mijn ogen. 'Nee, ik ook niet, maar verdwaald zijn is nog minder leuk,' zeg ik terug. 'Oké, das waar,' antwoordt Luca. 'Duhh,' mompel ik. 'Wat wil je nu gaan doen?' 'Laten we gewoon proberen terug te komen, want als we hier nog lang blijven, gaan ze nog denken dat we gewond zijn of zo,' stelt Luca voor. 'Met jou had dat zomaar gekund,' zeg ik grappend. 'Haha, leuk, Bootje.' Luca kijkt me chagrijnig aan en ik druk lachend een kus op zijn wang. 'Laten we gaan, meneer chagrijn,' zeg ik grijnzend en zuchtend pakt Luca mijn hand weer vast. Ergens verbaast het me dat wij de kinderen zijn van Niek en papa, twee van de makers van The Marauder's Map. Ons richtingsgevoel is namelijk helemaal niet goed, vooral niet in een bos waar alles op elkaar lijkt.