Our Story ~ After the Battle

Hoofdstuk 40 ~ Oh my, Nikki, ik ben zo blij!

~POV Nikki~
Nadat ik me gedoucht en omgekleed heb, meld ik me bij ma's kantoor, zoals ik met haar en pa had afgesproken. Als ik binnen kom lopen, zitten ma en pa in een innige omhelzingen en grijnzend kuch ik even, zodat ze me geschrokken aankijken. 'Je liet ons schrikken, Nik,' zegt papa en hij drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Nee joh, dat was ook echt niet de bedoeling,' zeg ik sarcastisch en ik rol lachend met mijn kregen. Met zijn drieën lopen we het kantoor uit. 'Waar gaan we heen?' vraag ik nieuwsgierig, wel een beetje doorhebbend welke richting we oplopen. 'Naar McGonagalls kantoor, want daar zijn wat mensen voor je,' zegt mama en ze kijkt me lachend aan. 'Wat mensen? Wie?' vraag ik verward. 'Dat zie je zo wel, lieverd,' zegt papa met een plagende ondertoon in zijn stem. 'Haha, wat zijn jullie weer eens grappig,' mompel ik zuchtend en ik rol vermoeid weer met mijn ogen als pa en ma beide in lachen uitbarsten. Al snel komen we inderdaad bij het kantoor van McGonagall aan en ma zegt het wachtwoord, waardoor de twee spuwers opzij schuiven. De muur verdwijnt en de bewegende stenen wenteltrap brengt ons voor de deur, waarop ik drie keer klop. 'Kom binnen!' roept McGonagall en dat laat ik me niet twee keer zeggen.

Ik open de deur en mijn ogen worden groot als ik de drie mensen herken die op de stoelen zitten. Lauren Bennet, oud-Beater van de Holyhead Harpies en nu manager ervan,   Philbert Deverill, manager van Puddlemere United, en Cormack McLeod, manager van Montrose Magpies. 'Goedemiddag,' zeg ik onzeker en ik schud de uitgestoken handen van de drie managers. Lauren knipoogt naar me, want haar ken ik natuurlijk, omdat ze een vriendin van mijn moeder is. Voordat ik op de middelste stoel plaatsneem tegenover de drie, kijk ik mijn ouders aan en playback ik: 'ik haat jullie!' Ma glimlacht alleen maar terug en geeft de twee mannen een hand en Lauren een stevige knuffel. Papa doet hetzelfde en dan komen ze allebei op een stoel naast me terecht. 'Nou, ik denk dat je wel doorhebt waarom deze drie mensen hier zijn,' zegt McGonagall. Ik knik voorzichtig, het haast niet gelovend wat hier staat te gebeuren. 'Ik zou zeggen: luister goed naar wat ze te zeggen hebben.' Professor McGonagall glimlacht naar me en weer knik ik. Ik focus mijn blik weer op de drie mensen voor me en wacht tot één van hun wat gaat zeggen. 'Je speelde een pittig goede wedstrijd vandaag, Nikki, al moet ik zeggen dat je de afgelopen drie seizoenen alleen maar goede wedstrijden hebt gespeeld,' opent Philbert het gesprek. 'Bedankt,' mompel ik blozend, maar dan dringt het tot me door wat hij eigenlijk zegt. 'Volgen jullie me al drie jaar?' vraag ik verbaast. 'Wat denk je zelf, Nikki? We wilden wel eens met eigen ogen zien of het waar was dat de dochter van dé Elize Payne-Lupin net zoveel talent had als zijzelf. Vanaf dat moment zijn we je nooit meer uit het oog verloren,' zegt Cormack. 'Ik mag het eigenlijk niet zeggen, Nikki, maar je hebt nog meer talent dan je moeder,' zegt Lauren. 'Jij mag het zeggen, Lau,' grijnst mijn moeder naar haar vriendin.

Ze wordt daarna weer serieus en zegt dan: 'ik neem aan dat jullie een poging gaan doen om onze dochter in jullie team te krijgen?' Cormack, Philbert en Lauren knikken. 'Hopelijk heb ik meer kans bij Nikki dan ik ooit bij jou heb gehad, want ik wil haar heel graag in mijn team,' zegt Philbert. 'Ik ook,' zegt Cormack er meteen achteraan. 'Doe dan maar je best, want Nikki is niet heel makkelijk over te halen,' zegt papa. Hij kijkt de drie managers even aan en richt zijn blik dan op mij, waarna hij mijn hand pakt. Één voor één vertellen Cormack, Philbert en Lauren waarom ze me in hun team willen hebben en of ik überhaupt wel een basisplaats krijg of dat ik reserve ben. Alle drie de verhalen zijn heel interessant en ik weet dat deze keuze moeilijk gaat worden. 'Geld en alles maakt me voor nu totaal niet uit. Het gaat mij er op dit moment om dat ik naar een club kan gaan waarbij ik me prettig voel en ik gewoon kan spelen. Ik heb echt even bedenktijd nodig,' zeg ik nadat ze alle drie zijn uitgesproken. Ma, pa en McGonagall kijken me goedkeurend aan. 'Dat begrijpen we en daarom zullen Cormack, Philbert en ik ons voor driekwartier tot een uur terugtrekken in de lerarenkamer, zodat jij met je ouders, maar vooral jij, goed na kan gaan denken over wat je wilt,' zegt Lauren met een glimlach. 'Bedankt,' zeg ik dankbaar en de drie managers staan op en verlaten het kantoor van professor McGonagall.