Eren Pierce Salazar

Kabanata 1

My left hand was shaking while I reached for the wound on my back to put some cream on it. My tears are continuously flowing. Nang maabot ko ang aking likod ay napaigik ako sa pagdampi ng cotton buds sa likod ko. Kinagat ko ang aking labi at tahimik na umiyak.

Ang sakit, isang linggo na siyang humahapdi. Gusto kong magpa doctor pero alam ng lahat na anak ako ni Dad. Ayaw kong malaman nina Mama at ng media kung anong ginagawa ng ama ko sa akin. Ayaw kong masira ang pangalan niya kahit sirain niya man ako. Mahal ko ang Daddy ko kahit sobrang sakit na.

I love my father so much. I love this family...

''Tangina...'' I muttered as I felt the pain more. I continued treating my wound.

Kahit nanghihina ako ay naligo parin ako at nagbihis. Kanina pagka-gising ko ay suka ako ng suka. One of the symptoms na buntis nga talaga ako at wala na akong takas dito kung hindi ang ipanganak ang bata.

Imagining my child asking why our life is a reck stabbed my heart. Paano kung hindi rin siya matanggap ng mga tao? Paano kung ma-pareho siya sa akin na walang nagmamahal?

I wear my tourism uniform, a pencil skirt na above the knee with a slit in the back, and my long-sleeved uniform na may scarf. Sinuot ko rin ang blazer ko na color blue. Pagkatapos ko sa uniform ko ay buhok ko naman ang inayos ko. I tied it in a bun style.

Pagkatapos kong mag-ayos ay kinuha ko na ang shoulder bag ko. Bago ako lumabas ay tinignan ko muna ang kabuoan ng kwarto.

This room has peach paint and is so aesthetic. Tinignan ko ang aking mga gamit at mapait na ngumiti. Dito na talaga ako titira, halos lahat ng gamit ko ay nandito na. Ang hindi ko lang siguro nakuha ay ang mga ibang damit at sapatos ko sa bahay. Balak ko sanang umuwi para kamustahin si Mama pero natatakot ako.

Natatakot ako na masaktan na naman kasi alam kong hindi pa ako nakakapasok ng pinto ay ipagtatabuyan na ako nila Dad and I don't want my mother to see that. I don't want her to be mad at Dad kasi sino lang ba naman ako para pag awayan nila? Eh mamatay tao nga totoong Mama ko.

Tangina, ni minsan hindi ko pinangarap ang ganitong buhay pero bakit ito iyong binigay sa akin? Nahihirapan na ako pero wala akong magawa kung hindi ang maging ulirang anak. Gusto kong matanggap nila ako.

Tears fell on my cheeks, waking me up from the painful thoughts. Hindi ko nalang ipinagpatuloy ang pag-iisip at bumaba na. Pagkababa ko ay narinig ko sina Tita sa hapag. Ayaw kong sumabay sa kanila, nakakahiya. Sa school nalang ako kakain.

Tahimik ako habang naglalakad palabas para sana hindi maka isturbo pero nakita parin ako ni Amelia, Eren's younger sister.

''Ate Maria!'' She called me, and I couldn't do anything. I need to face them.

I smiled when I faced them. The first person I saw was Eren, looking at me with his eyebrows curled up. Iniwas ko nalang ang aking tingin sa kanya at tinignan sina Tito.

''Good morning, po'' bati ko habang masiglang nakangiti.

Nakakapagod ng ngumiti.

''Oh, hija. Where are you going? Sit here and join us,'' Tito said.

Naiilang akong ngumiti ng mas malapad. ''Sa school nalang ho ako'' rason ko.

Tita was just looking at me, observing. ''Why are you always like that, Maria?'' I heard Tita.

My eyebrows shot up as my head forwarded towards their direction. What always? 

''Po?'' tanong ko dahil hindi ko naintindihan.

Tita sighed. ''You always reason out, so you can't eat with us. Why, Maria? Isang linggo ka na dito, nahihiya ka parin ba?'' tanong ni Tita sa malungkot na tono.