Он мой » Winterwidow [✓]

Желание

        Baza była ciemnym, obskurnym miejscem, umiejscowionym około dwieście metrów pod ziemią i była jedynym miejscem, którego nie używał praktycznie nikt. Wygodniej było po prostu przejść z baraków do namiotu, gdzie zazwyczaj wszystko planowali, niż męczyć się na ciasnych schodach, idąc pod ziemię.

        Dlatego wiedziała, że Kapitana Amerykę znajdzie właśnie w bazie.

        Lubił utrudniać sobie życie. Znała go nie od dziś i doskonale zdawała sobie sprawę z systemu podejmowania przez niego wyborów, który, jej skromnym zdaniem, dawno się zepsuł. Ale nie narzekała – dzięki niemu uratowano cały dywizjon i zniszczono Hydrę praktycznie co do jednego.

        I też dzięki niemu wciąż mogła schodzić po tych schodach.

        Kroki i wszelkie inne dźwięki odbijały się w bazie echem, za którym niezbyt przepadała. Nie znosiła też kierować się w dół po kolejnych stopniach, a jednak robiła to wbrew samej sobie, nie mrucząc na ten temat o dziwo ani słowa. Cóż, wojna zmieniała ludzi i jej to również dotyczyło.

    — Wiedziałam, że znajdę ciebie tutaj.

        Jej głos brzmiał dziwnie w podziemnej bazie. Zawsze miała takie wrażenie, gdy tutaj przychodziła i się odzywała.

    — Miło ciebie widzieć — powiedział Steve Rogers, podnosząc spojrzenie na kobietę. Wciąż pochylał się nad mapą, którą przestudiowali już niezliczoną ilość razy. — Dlaczego nie śpisz?

    — To faktycznie miło mnie widzieć czy chcesz, żebym spadała? — dopytała, podchodząc do stołu, by oprzeć się o niego biodrem.

    — Miło ciebie widzieć — powtórzył, unosząc lekko kąciki ust ku górze.

    — Długo jeszcze będziesz nad tym siedział? — Przekrzywiła lekko głowę w bok i zaplotła ręce na klatce piersiowej. — Obrady skończyły się ponad godzinę temu.

    — Wiem, jeszcze nie straciłem rachuby czasu — westchnął ciężko, co nie uszło jej uwadze. — To po prostu... duża akcja. Chcę być na nią przygotowany w każdym aspekcie.

    — Rozumiem — mruknęła, mimo to kładąc dłoń na samym środku mapy. — Jak byłeś młodszy też musiałeś mieć wszystko przygotowane od „a” do „zet” — przypomniała, patrząc prosto w niebieskie oczy Steve'a.

        Kapitan Ameryka westchnął, prostując się nad stolikiem, bo dobrze wiedział, że nie będzie mógł już dokończyć powtarzania każdego kroku.

    — Nawet do głupiego wyjścia do sklepu — dodała w razie, gdyby chciał odbić jakoś jej słowa.

    — Jakbyś była takiej postury jak ja, to też planowałabyś każdy swój krok — powiedział z uśmiechem. — Można powiedzieć, że to już nawyk.

    — Nawykiem jest sprawdzanie, czy nie jesteś w jakimś zaułku — powiedziała, uśmiechając się szeroko. — Tylko teraz nie muszę się martwić, że ktoś ciebie w nim zabije.

    — Wiesz, nigdy ci tego nie powiedziałem, ale...

    — To upokarzające, że kobieta ratowała ci tyłek? — dokończyła, przekrzywiając lekko głowę w prawą stronę.

    — Nie, nie — zaprzeczył zaraz, kręcąc głową. — Jestem wdzięczny za każdy twój ratunek. Naprawdę.

    — Taka już moja boska rola; ratowanie tyłka Kapitana Ameryki. — Ponownie się uśmiechnęła, wzruszając ramionami, jakby to, co robiła, było niczym.