Μονοπάτια συναισθημάτων

Η ανυπαρξία ανάγκης ύπαρξης νοηματος

Υπάρχουν πολλές ασχήμιες στη ζωή
Ο θάνατος
Ενός δικού σου, πολλών δικών σου
η άσχημη μυρωδιά ενός κουφαριού που κείτεται διαλυμένο στην εθνική οδό.
Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας,
Μια διαταγή.

Μα οι ομορφιές;
Τα πέταλα ενός πολύχρωμου ανθού,
τα φτερά της πεταλούδας,
η μυρωδιά του υγρού δάσους
με τα στεγνά φύλλα,
ένας οργασμός,
Ένα όνειρο, μια φαντασίωση,
Ένα φιλί από το ταίρι,
Με τις γλώσσες σας να τυλίγονται
και να ξετυλίγονται,
Η ευωδία της ευτυχίας ενός φιλιού;

Οπότε τι έχει σημασία;
Τι είναι το σωστό;
Η απαισιοδοξία ή
Η αισιοδοξία;
Το να εκνευρίζεις με χαμόγελα;
Ή το να εκνευρίζεις με κατήφιες;

Τίποτα...
Το θέμα είναι να ξεχνάς τα κακά
(αφού σε λίγο δε θα υπάρχουν)
Και να απολαμβάνεις στο έπακρο τα καλά
(αφού δεν ξέρεις αν θα ξαναϋπάρξουν).

Δεν τίθεται καν δίλλημα.
Απλώς απόλαυσε.
Απόλαυσε...
Μόνο αυτό σου έχει μείνει...
Μόνο αυτό μου έχει μείνει...

Γεια και πάλι,
Λίγο διαφορετικό ποίημα αυτή τη φορά, μα ελπίζω να σας αρέσει αφού αν το καλοσκεφτείς ο τρόπος σκέψης αυτός είναι ιδιαίτερα αναζωογονητικός και βοηθητικός...

Εις το επανιδåßí
Νέστωρ