Μονοπάτια συναισθημάτων

Η μοιρα ενός ανθρωπου

Στον δρόμο πάνω κάτω
περπατώ
χωρίς κανέναν προορισμό,
απλώς πασχίζοντας να μη χαθώ.

Γκρίζα κτήρια υψώνονται τριγύρω
Βλαμμένα ζόμπι περιφέρονται
αγχωμενα,
χωμένα πάνω απ' ορθογώνιες μαύρες τρύπες.

Πεζοδρόμια σπασμένα, υπόγεια
κρύα και σκοτεινά
πανύψηλοι ουρανοξύστες,
κανείς δε με κοιτά,
Και έχω μείνει μόνος.

Αν τώρα πέσω εδώ ακριβώς
Θα γυρίσουν;
Θα νοιαστούν;

Ε λοιπόν, όχι,
Δε θα πέσω,
ακόμα κι αν πεθάνω
ψάχνοντας το τίποτα να βρω,
εγώ θα συνεχίσω ατέρμονα
τη μοίρα μου ν' αναζητω.

Κι αν από πάνω βρίσκονται
Άρχοντες ή κανάς Θεός
δε με νοιάζει, αδιαφορώ,
Γιατί κανείς τους δε με κάνει να γελώ.

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα βαρεμάρας ένα καλό ποίημα...