Μονοπάτια συναισθημάτων

Η δικαίωση της Αντίφασης

Νιώθεις την ένταση;
Νιώθεις το αίμα να κυλά στα χέρια σου;
Νιώθεις το τρέμουλο;
Νιώθεις τα μάτια να γυαλίζουν από αγανάκτηση;

Θες να ξεσπάσεις, να βγάλεις την κραυγή
να τους δείρεις, να τους δώσεις μια μπουνιά
Να διαλύσεις, να καταστρέψεις,
να γκρεμίσεις, να κατεδαφίσεις.

Μα δεν το κάνεις.
Κι όλα μένουν ίδια.
Τίποτα δεν αλλάζει.
Κι όλα υποκύπτουν στην εντροπία, τον θάνατο.

Σε παρακαλώ οργίσου.
Σε εκλιπαρώ.
Βγες έξω και βάλε φωτιά.
Κραύγαζε.

Βοηθά τους αδικημένους.
Ξεσκέπασε τους άδικους.
Μην τους τιμωρήσεις.
Η ζωή τους δε φτάνει για μια δίκαιη τιμωρία.

Καν' τους να οργιστούν
με τους εαυτούς τους
να γκρεμίσουν, να καταστρέψουν
τα ίδια τους τα χάλια.

Οργίσου.
Και με τον εαυτό σου.
Κυρίως με αυτόν.
Έτσι θα αποκτήσεις την ελευθερία.

Αγαπά την οργή σου.
Προστάτεψέ την.
Μην τη μολύνσεις με τον θάνατο.
Έτσι θα γίνεις ίδιος με αυτούς.

Μην σκοτώσεις.
Η αγάπη είναι ο στόχος,
η οργή η ώθηση.
Η απόλυτη ισορροπία είναι το μέσο.
Το μέσο είναι η ισορροπία τους...

Άλλο ένα ποίημα για κάποιο άλλο συναίσθημα.

Εις το επανιδείν
Νέστωρ.