Μονοπάτια συναισθημάτων

Μια βροχερή μέρα

Κλακ-κλακ
Η βροχή χτυπά στη στέγη
στο τζάκι λυσομαναει η φωτιά
Κι εγώ αναρωτιέμαι.

Κι αν είμαι απλώς μια σταγόνα μιας βροχής;
Μια σταγόνα μιας καταιγίδας;
Μια σταγόνα ενός ωκεανού;
Μια απλή σταγόνα;

Στο τζάμι κυλάει το íåñü
κι απέξω βλέπω χιλιάδες χρωματιστές ομπρέλες
Άλλες πράσινες, άλλες κόκκινες, άλλες με σχέδια
Χτυπούν μεταξυ τους, στριφογυρίζουν και τινάζονται νερά

Υγρό, ομιχλώδες το ôïðßï
Το χνώτο μου θολώνει το παράθυρο
και 'γω κάνω πολύ μικρά σχέδια.
Μετά ακούω τον ήχο της βροχής.

Νυστάζω,
Ο ήχος της με νανουρίζει
Και κοιμάμαι.
Κοιμάμαι...

Ο ήχος του κεραυνού με ξυπνά
Ανοίγω το παράθυρο,
Και αμέσως ένα κράμα βροχής και αέρα
Χτυπά το πρόσωπό μου.

Νιώθω το νεράκι να κυλά πάνω μου
Ξεπλένει τα πάντα, από έγνοιες μέχρι αναμνήσεις
Κυλά, κυλά, κυλά και τώρα πια με γαργαλά.
Ένας δεύτερος κεραυνός με τρομάζει.

Ο φόβος δεν είναι για την αστραπή.
Είναι για την ρηξικέλευθη δύναμη της.
Αυτή που μηδένιζει τα πάντα και
Τρομάζει τις ανόητες υπάρξεις μας.

Ο ήλιος βγαίνει πίσω από τα μαύρα σύννεφα.
Ένα ουράνιο τόξο φέγγει κάπου μακριά.
Ο τελευταίος άνεμος σηκώνει κάτι φύλλα,
Τα στριφογυρίζει και τα αφήνει μαλακά στις στέγες.

Μια τελευταία ψιχαλα.
Το κύκνειο άσμα της βροχής.
Οι ομπρέλες κλείνουν,
η πολυχρωμία εξαφανίζεται.
Κάτι νέο αρχίζει (;)