Μονοπάτια συναισθημάτων

Βόλτα στο χάος

Είδα το χάος
και σαγηνεύτηκα.
Είδα το χάος
και το ερωτεύτηκα.

Σε μια βίαιη ανατολή ηλίου
Με μια μόνο ματιά
Στης θάλασσας τα μαύρα τα νερά
Στριφογύρισα στη δίνη του,
καταπίνοντάς με,
φτύνοντάς με.

Αφού με ρούφηξε μακριά απ'το φως,
φασαρία ανθρώπων και πουλιων
με πέταξε σε σκοτάδι, αταξία,
Ησυχία και φασαρία.

Άλλος άνθρωπος δεν ήταν εκεί γύρω,
μόνο εγώ και η ακαθόριστη μορφή του.
Εκτοξεύτηκα σε σήραγγα μακριά,
καταδύθηκα στα πιο μαύρα νερά

Συνάντησα αόριστες μορφές
που 'χαν απίστευτες, σειρηνικες φωνές.
Είδα φαντάσματα ασυνείδητου εδώ
Και πρόσωπα του παρελθόντος
να τρεμοπαίζουν στο ημίφως.

Τρόμαξα από κραυγές
μακρινές και κοντινές,
αηδιαστικές θανάτου μυρωδιές
και ωραίες λουλουδιών/αιδοίου ευωδιές.

Η μέρα ερχόταν πιο κοντά
το χάος έφευγε μαζί με τη νύχτα
βίαια εκτοξεύτηκα στην επιφάνεια
Ανάσα πήρα βρώμικη, συμβατικότητας.

Το χάος αγαπώ,
Γιατί 'μαι μόνος
Το χάος αγαπώ,
Γιατί 'μαι αντιφατικός,
Μα κυρίως,
το χάος αγαπώ,
Γιατί το πνεύμα μου είναι αναρχικό.

Άλλο ένα ποίημα

Εις το επανιδείν
Νέστωρ