The World of Discipline

Part 04

(unicode)
"ဒယ်ဒီ..." တဲ့။

ညင်သာသော အသံသဲ့သဲ့ဟာ ခြောက်ခြားမှုတွေအပြည့်။ Kyle မြောက်တက်တော့မည့် သူ့လက်ဖဝါးကို အောက်သို့ပြန်ရုတ်လိုက်သည်။ စစ်ငယ်ပါးစပ်မှ ဒယ်ဒီဆိုသော နာမ်စားကို ကြားလိုက်ရပေမယ့် Kyle စိတ်ထဲတွင် ထင်ထားသလောက် ဘဝင်မကျပါ။

'ဒယ်ဒီ' ဆိုတာချင်းတူပေမယ့် သူမျှော်လင့်ထားသော 'ဒယ်ဒီ'သည် ယုံကြည်မှု၊ အားကိုးမှု၊ တမ်းတမှုတွေ ရောယှက်နေသော နာမ်စားတစ်လုံး။ အခုလိုမျိုး ထိတ်လန့်မှု၊ တုန်လှုပ်မှုတို့ အရောင်စွန်းနေသော နာမ်စားတစ်ခုမဟုတ်။ သို့သော် ယခုအချိန်တွင် Kyle ဂျီးများနေ၍မဖြစ်၊ ဒီလောက်ထိ ဗြောင်းဆန်နေပြီးသော အခြေအနေတစ်ခုတွင် စစ်ငယ်ဆီမှ ဤနာမ်စားမျိုးကြားလိုက်ရတာ အတော်ကောင်းသည့် ရလဒ်တစ်ခုဖြစ်သည်။

မကောင်းလို့လည်းမရ။ ဒီလိုပုံစံဖြစ်အောင် Kyle သူ့လက်ဖဝါးနှင့် ခြိမ်းခြောက်ထားသည်မဟုတ်လား။ ဒယ်ဒီလို့မခေါ်လျှင် အသားနာမည်။ အသားနာမှာကြောက်သသည့် စစ်ငယ်က ဒယ်ဒီဟုခေါ်ကိုခေါ်မည်။ ဒါပါပဲ။ (၈)နှစ်အရွယ် ကလေးတစ်ယောက်ကို ထိန်းချုပ်သည့် အခြေခံအကျဆုံးသော နည်းတစ်နည်းပါပဲ။

"တော်တယ်"

ကလေးတစ်ယောက်က ကိုယ့်စကားနားထောင်ပြီး ခိုင်းသည့်အတိုင်း ပြီးမြောက်အောင်မြင်လျှင် ဘယ်လောက်ပဲ သေးငယ်လွယ်ကူသည့် အလုပ်တစ်ခုဖြစ်နေပါစေ တော်သည်ဟု ချီးကျူးရမှာ လူကြီး​၏တာဝန်ပင်။ ထိုအခါ ကလေးက "ဪ၊ ငါ့လုပ်အားကို သူ အသိအမှတ်ပြုပါလား" ဆိုသည့်အတွေးမျိုးဝင်လာပြီး နောက်ထပ်အလုပ်တွေကို ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်ကိုင်ချင်စိတ်ရှိမည် ဖြစ်သည်။ မချီးကျူးဘဲ ဒီအတိုင်းပစ်ထားလိုက်ပါက အဲဒီကလေးကို သွန်ရသင်ရ ခက်ခဲသွားပြီ။ Give and Take ဆိုသည့်အတိုင်း စကားနားထောင်မည်၊ ချီးကျူးပေးပါ အသိအမှတ်ပြုပေးပါ ဆိုသည့်သဘောပါပဲ။

ကိုယ့်ကလေးကိုယ် နိုင်အောင်မထိန်းနိုင်သော လူကြီးများကိုကြည့်ရင်း Kyle ခေါင်းသာခါမိသည်။ သူတို့လိုအပ်နေတာသည် ကိုယ်နှင့်ကလေးကြားက communication ဆိုသည့် ဆက်သွယ်မှု။ ကလေးက လူကြီးကို နားလည်မည်မဟုတ်သည့်အတွက် လူကြီးကပဲ ကလေးကို နားလည်အောင်ကြိုးစားရမည်။ အခုခေတ်ဖြစ်ပျက်နေတာတွေက ပြောင်းပြန်။ လူကြီးတွေက "အိမ်မှာဒီလောက် ရှုပ်ရှက်ခတ်နေတာ နင်မသိဘူးလား။ စိတ်ညစ်ရတဲ့အထဲ ငိုမနေစမ်းနဲ့။ ဂျီမကျစမ်းနဲ့" စသဖြင့် ကလေးကို သူတို့ကိစ္စတွေ ပြန်ပြီးနားလည်ခိုင်းနေသည်တဲ့။ ရယ်စရာကောင်းသလို သနားစရာလည်း သိပ်ကောင်းသည်။