თავი 3

350 39 3
                                    


თვალებს ვახელ და ჩემს გადამრჩენელს ვათვალიერებ მას სახე დაფარული აქვს, შავი პირბადე უკეთია და შავი ქუდი ახურავს და ეს სურნელი... ეს არც სუნამოს არც საპონის და არც სხვა რამის სურნელია... ეს მისი ბუნებეივი სურნელია, ეს სურნელი რთული დასავიწყებელი იქნება. თვალი თვალში გავუყარე, მას შავ თვალებში ჩავხედე. ასე ვიყავი სანამ ბავშვმა არ დაარღვია სიჩუმე

ბავშვი: - დეიდა კარგად ხართ? - ბავშვი ანერვიულებული მეკითხებოდა, მეც გავაანალიზე რომ სულელივით ვაშტერდებოდი უცნობს ამიტომ წამოვდექი და პატარასკენ ჩავიმუხლე

ჯისუ: - კარგად ვარ საყვარელო, არ ინერვიულო

ბავშვი: - მაპატიეთ დეიდა, ჩემი ბრალია - პატარამ ტირილი დაიწყო

ჯისუ: - არა საყვარელო გთხოვ არ იტირო! - ვთქვი და ცრემლები მოვწმინდე. - პატარავ აქ მარტო ხარ?

უცნობი: - არა, ის ჩემთან ერთადაა! - მითხრა მშვიდი ტონით იმან ვინც გადამარჩინა. მე წამოვდექი და მას შევხედე

ჯისუ: - მაპატიეთ... მადლობა უნდა მომეხადა - ვთქვი მორცხვად და უცნობს თავი დავუკარი - დიდი მადლობა გადარჩენისთვის

უცნობი: - არაფერია... მადლობა შენ რომ ჩემი ძმიშვილის ბურთი ჩამოიტანე... და ბოდიში იმისთვის რაც შემდეგ მოხდა

ჯისუ: - არა არა რას ვრძანებთ, ეს მე დამიცდა ფეხი...

უცნობი: - ცოტახნით მარტო დავტოვე, რათა მისთვის ნაყინი მეყიდა... - მიმითითა ნაყინისთვის რომელიც უკვე პატარას ეჭირა - როდესაც დავბრუნდი თქვენ ხეზე იყავით და...

ჯისუ: - აჰამ... - უცებ მესიჯი მომივიდა, ტაქსი უკვე აქ იყო - იცით... ტაქსი მოვიდა რომელიც გამოვიძახე, ახლა უნდა წავიდე, კიდევ ერთხელ მადლობა

უცნობი: - მოიცადე ეს გამომართვი - მითხრა უცნობმა და ბავშვს რომელსაც ორო ნაყინი ეჭირა ერთი გამოართვა და მე მომცა

ჯისუ: -რა? აა.. არაა საჭირო, ეს პატრა პრინცისთვისაა - ვთქვი და პატარას თვალი ჩავუკარი

სამყაროს გასაღებიWhere stories live. Discover now