love in the shadow of fatigue

twenty two

Elimdeki anahtarı düşürmemeye gayret ederek kapıyı sessizce ve yavaşça kapattım.

Oğlumu evde uyurken bırakıp gecenin bir yarısında kapıma gelen aptalın yanına iniyordum. Doğal olarak sessiz olmam gerekiyordu.

Giydiğim ince hırkanın iki ucundan tuttum ve bedenimi tamamen kapattım. Hava soğuktu ve grip olmak şu sıralar isteyeceğim son şey bile olmazdı. Apartmanın dış kapısını ittirmem ile beraber dışarıda yanakları ıslak olduğundan parıldayan Jeongguk aralamıştı dudaklarını. "Taehyung? Gerçek misin?" Çatallaşmış sesiyle konuşup bana doğru adımlamıştı. Gerçek olduğumu kontrol etmek istiyor gibi bir hâli vardı.

"Benim ve evet, gerçeğim." Diye konuştum sakince. "Gecenin yarısında burada ne işin var senin? Gitsene evine Jeongguk." Bana yaklaşmaktan vaz geçmiş olacak ki uzaktan omuz silkmekle yetinmişti. "Gidemem ki. Yolu unuttum ben." Demişti.

Apartmana doğru bakıp derin bir nefes aldım. "Çocuğum evde tek. Seninle uğraşamam, yürü git evine. Yolunu bulursun bir şekilde." Burnunu çekip benim baktığım gibi apartmana bakmıştı. "Taehyung sen baba olmuştun değil mi? Unutmuşum ki, aptalım ben." Kaymaya başlayan sesi yüzünden çok konuşamıyor, konuşsa bile yavaş yavaş söyleyerek ağzında geveliyordu kelimeleri.

Biraz beklemiş daha sonra bana doğru dönmüştü. "Şimdi ne olacak?" Diye sormuştu. Bu sefer ise omzunu silken ben olmuştum. "Ayyaş gibi kapıma dayanmadan önce düşünseydin."

Kısa bir 'of' çekip sarsılan adımlarıyla yanımızdaki kaldırıma gidip oturmuştu. "Neden evinin yolunu unutacak kadar içtin?" Diye sordum kaşlarını kaldırıp. Kihyun'un uyanma olasılığı beni oldukça tedirgin ediyordu. O ise kaldırımın arkasındaki çimlere öylece kısa bir göz atmış ardından sırtını çimlerle buluşturmuştu. "Evim yok ki. Evim sensin benim."

"Jeongguk." Sabrımın tükendiğini belli etmek istercesine konuştuğumda gülmüştü. "Senin boş cilvelerini dinlemek için dışarı çıkmadım ben. Git artık." Cümlemi devam ettirdiğimde o da kısık bir nefes almıştı.

Yattığı çimlere iyice yayılarak, "Taehyung gerçekten evim yok." Demişti. Bir yandan da kıkırdıyordu.

"Hoseok'u arıyorum." Dedim elimi cebime atıp telefonu çıkarırken. "Hoseok denen heriften nefret ediyorum! Arama onu!" Jeongguk gece oluşunu önemsemeyerek sokakta yankı oluştururken onu hiç dinlememiş çalan telefonu kulağıma götürmüştüm.

Arama çok sürmeden cevap bulurken baygın bakışlarım az sonra çimde uyuya kalacak olan Jeongguk'daydı. "Hoseok, bizim eve gelir misin? Jeongguk burada ve ayyaş gibi sarhoş olmuş." Ondan cevap gelmesini beklerken Jeongguk'un bana Hoseok'u aradığım için söylenmesini duymuştum.

"Geliyorum Taehyung. Sen dışarı mı çıktın?" Demişti Hoseok. "Evet." Diye yanıtladım. "Kihyun evde tek ve o uyanmadan eve çıkmam gerekiyor. Jeongguk da pek sağlam gibi değil, tek bırakamıyorum." Hoseok'un onaylayan mırıltılarından sonra telefonu kapatmış çimlerde yuvarlanan Jeongguka doğru konuşmuştum.

"Hoseok'a haber verdim. Seni almaya gelecek ve sen de sorun çıkartmadan gideceksin Jeongguk. Evde oğlum tek ve gerginim. Beni sinirlendirmesen iyi edersin." Uyarır nitelikte işaret parmağımı ona doğru salladığımda küçük bir çocuk gibi mırıldanarak kabul etmişti. "Tamam Taehyung ama canım sıkıldı benim." Uzakta olsam da dudaklarını büzdüğünü görmüştüm.

Sıkıntıyla nefes verip ben de kaldırıma oturdum. O ise yanımdaki çimlerde yatıyordu. "Sadece sus ve kendine gelmeye çalış. Biraz bile kendinde değil misin sen?" Kaşlarımı çatarak konuştuğumda beni ciddiye almadığını biliyordum çünkü emindim ki söylediklerim bir kulağından giriyor diğerinden çıkıyordu.

Kıkırtısı kulağıma ulaştığında göz devirmiştim. "Kendimde değilim Taehyung. Senin yanında kendimde olamıyorum ki." Ağzında geveleyerek bir cümle kurduğunda başımı ellerimin arasına aldım ve sabırlı olmaya çalıştım.

"Gözlerini kapat ve hayallerini falan düşün Jeongguk. Ama uyuma sakın, sonra seni uyandırmakla uğraşmayalım. Gece gece bizi uğraştırdığın şeye bak." Omuzlarım uykusuzluktan çökerken ben de kendimi onun yanında çimlere uzanmış hâlde bulmuştum.

"Hayalim yok benim." İnatçı sesi kulaklarıma ulaştığında bıkkınlıkla derin bir nefes vermiştim. "Yoruldum. Yoruldum Jeongguk. Seninle uğraşamam bu yüzden lütfen kendine gelmeye çalış biraz." Sinirle söylendiğimde üzgünce bana bakmaya ve oflamaya başlamıştı.

"Özür dilerim hadi uyu sen. Ben uyumam Hoseok gelene kadar." Yattığı yerden doğrulmaya çalıştığında artık onunla uğraşmak istememiş gözlerimi kapatmıştım dinlenmek için. Uyumak gibi bir amacım yoktu, ki yanımda sarhoş biri varken uyumak mantıklı değildi.

Bir süre sonra kulağımın hemen dibinde duyduğum sesle gözlerimi yavaşça açmıştım. "Taehyung uyudun mu?" Jeongguk'un fısıltısı kulağımı doldururken gözlerim ovuşturmuştum. "Uyumadım."

Jeongguk kafasını sallayıp bana yolun karşısını göstermişti. "Hoseok geldi. Eve gidebilirsin. İyiyim ben." Buram buram alkol kokarken bunları söylemesi gülünçtü.

Karşı yoldan bu tarafa gelen Hoseok'la beraber ayağa kalktım ve onun Jeongguk'un yanına gelmesini bekledim. "Sen eve gidebilirsin Taehyung. Gece gece bu piçle uğraştın bir de. Senin için onu götüreceğim." Hoseok konuştuğunda onu onayladım yorgunca gülümseyip. O yanımıza geldiğinde Jeongguk hiçbir şey söylememiş, Hoseok'a laf sokmamış sadece bizi dinlemişti.

Kihyun'u evde daha çok tek bırakmamak adına ben de apartmana doğru yol aldığım sırada ise Jeongguk'un bana seslenişini duymuştum. "Taehyung!" Onu duyduğumda kafamı onlardan tarafa çevirdim ve kaşlarımı çattım. O ise bana büyükçe, dişlerini göstererek gülümsemiş ardından konuşmuştu.

"İyi geceler! Kihyun'u öpmeyi unutma!"

•

selam jeongguk neden minnak bir sey oldu💁🏻‍♀️

eski serefsiz aniden nereye kayboldu bilmiyorum o farkli bir ficte gibi

sacmaliyom mu artik napiyom bilmiyorym yapiyom bi seyler ama

ARKADASLAR BİR DE BİR KONUYU ACİGA KAVUSTURALİM🚨🚨 fic nasil bitecek ben de bilmiyorum🤷🏻‍♀️ taehyung affedecek mi affetmeyecek mi henuz karar vermedim

kitabin gidisati belirleyecek her seyi🙆🏻‍♀️

bir de fic buyudukce kirici yorumlar yapmaya basladiniz yapmayin lutfen

neyseeee sizi seviyprum kendinize cok iyi bakin