djartzın kovliçesi

BİTTİŞ

Merhaba uzun süre oldu ama geldim sonunda:)

Bölüm şarkısı :KARSU-SİYAH (açın dediğim yerde açarsanız daha iyi olur.)

inst: dilannblog

''Efe kolundaki ellimi tutup beni  iyice kendine çekti.''

Karşımda gördüğüm yan yana duran gizem ve yusuf bize doğru birer adım atıp durduktan sonra bir birilerine bakarak konuşmaya başladılar konun biz olduğunu anlamak zor değildi ama herşey güzelken yine hayatımıza girmelerini istemiyordum efe anlamış olacak ki elimi sıkıp ona bakmamı sağladı.

''Neden yan yana bunlar,yine ne işler çeviriyorlar.'' derin bir nefes alıp tam anlamıyla efeye dönüp onlara sırtımı çevirdim görmek istemiyordum özeliklede gizemi efe fark etmiş olacakki bir elini kaldırıp yanağıma katarak usulca baş parmağıyla okşadı ''Sakin ol ,güzelim.Birazdan gideriz.''Başımı usulca saladığımda sefo bize doğru gelip gülümsedi ''Gel gece bak seni kimle tanıştırıcam yeni iş ortağım diğerek elini omzuma atığında efe de yanağımdaki elini çekti beni arkaya doğru döndürdüğünde yusuf dibime kadar gelmişti efeye doğru döndüğümde patlamaya hazır bir bomba gibi duruyordu sefo eliyle usulca yusufu gösterip konuştu ''Yeni iş ortağım yusuf mahlasıyla reynmen.'' şaşkınca sefoya bakarken bu sefer eliyle beni işaret edip yusufa tanıtı ''Manevi kızkardeşim gece.'' sanki dünyanın oyunuydu belkide mutluluk bana haramdı .

Yusuf tebesüm edip konuştu ''Biz tanışıyoruz bro gece benim prodüktörüm aynı zamanda da çok değer verdiğim sevdiğim çok yakın arkadaşım.

Duyduğum şeyler sanki mümkünmüş gibi beni daha çok yaraladı prodüktörüm sahi ben hala prodüktörüydüm söylediği şeyler kulaklarımda çınlarken efenin eli elime kenetlendiğinde yusuf tebesüm ederek sefonun cevabını dinlemeden uzaklaştı bizden.

Ne yapmaya çalışıyordu nasıl birşey yapmadan uzaklaştı bizden . Kuruyan boğazım sızlarken efe ye döndüm benim gibi oda şaşkındı kendini kısa sürede toparladığında dudaklarımdan dökülen kelimelere engel olamadım.''Acı çekiyor'' dudaklarımdan acıyla dökülmüştü belkide yeni farkına varıyordum kim bilir onun benden uzaklaşması ve acı çekmesiyle anlamıştım yaptıklarım yüzüme bir bir vuruldu.

O sürekli benimle iletişime geçip canımı yaktığında ona yaşatıklarımı hak ettiğini düşünüyordum ama asıl şu an gün yüzüne çıkıyordu herşey ben ne yapmıştım ? acı çektirip uzaklaşmıştım neden yapmıştım dostumu kurtarmak için acıyla yüzümü buruşturup elimi efeden  kurtarıp yürümeye başladım arkamda seslenen kimseyi önemsemeyip tuvalet olduğunu tahmin etiğim ilk kapıyı açıp içeri girdim ellerimle mermer lavaboya tutunup aynaya baktım gözlerim dolmuş ve kızarmıştı ben ne yapmıştım böyle ben nasıl kandırmıştım bir insanı babam beni böyle yetiştirmemişi en önemlisi ben birine acı çektirmeme rağmen bir şey olmamış gibi hayatıma devam etmiş mutlu olmuştum o yetmezmiş gibi birde gözünün önünde evlenecektim.

Daha fazla tutunamacağımı anladığımda usulca yere oturdum başımı dayadığım duvar soğuktu üşüyordum...

gözümden akan yaşlar eşliğinde tuvalete hıçkırık sesi doldu her hıçkırdığımda sanki kendime acıyordum herşey geldi o an gözümün önünde film şeridi gibi kız kardeşini andırdığı şarkıyla benimle dans etmesi gibi acı çekerek bana 'Bir gün efe gelirse beni bırakırmısın ' diye sorduğu an canlandı gözümde ben ne yapmıştım söz vermiştim gitmeyeceğim sana aşığım demiştim ben ne zamandan beri verdiğim sözleri tutmuyordum. 

Acıyla inleyip başımı duvara sertçe vurdum ''Kaybetim '' diye bir çığlık çarptı duvarlara ve tekrar bir tane daha ''Kaybetim'' öyle acı barındırıyordu ki bu ses bu ses benim sesimdi ''Ben insanlar yüzünden kendimi kaybetim.'' oysa ki kendimi kaybetmemek için duvarlar örmüştüm ben etrafıma ne ara izin vermiştim o duvarların yıkılmasına ben mutlu ederdim insanları acı çektirmezdim ki.