Unicode
"Jun...ခများဘယ်လိုလုပ်ပြီး..."
"ကိုယ်လွမ်းနေတာ..."
"ခများထွက်သွား...ခဏနေGyuလာရင်အခြေအနေတွေပိုဆိုးသွားမယ်နော်..."
"မင်းလေးကကိုယ့်အတွက်စိတ်ပူပေးနေတာလား..."
"သေလိုက်ပါလားအဲ့မှာ...ခများကိုစိတ်ထဲတောင်မရှိတော့ဘူး.."
"အိုကေလေ...အဲ့တာဆိုဟျောင့်တွေလုပ်ငန်းစလိုက်တော့"
တစ်အိမ်လုံးမှောင်ပိန်းနေတာကြောင့်ဘယ်ကနေဘယ်လိုကျွန်တော့်အနောက်ကိုရောက်နေမှန်းမသိတဲ့လူနှစ်ယောက်ကကျွန်တော့်ကိုတစ်ဖက်တစ်ချက်စီကိုချုပ်ထားတာကြောင့်ဘယ်လိုမှလှုပ်လို့မရ...
"ကဲ့...won ခဏနောက်အိပ်လိုက်နော်.."
"ခများ...မလုပ်..အွန့်"
ပိတ်စနဲ့အုပ်ခံလိုက်ရပြီးမကြာပါဘူးကျွန်တော်မေ့မြောသွားခဲ့တယ်....
ကမ္ဘာကြီးနဲ့အဆက်အသွယ်မပြတ်ခင်နောက်ဆုံးပြေးမြင်လိုက်တာကကျွန်တော့်ရဲ့*Gyu*
"ဟျောင့်တွေချီပြီးငါကားနောက်ခန်းထဲထည့်လိုက်Haoမြင်သွားလို့မဖြစ်ဘူး...အိမ်ရောက်တာနဲ့မြေအောက်ခန်းထဲထည့်ထားလိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါအကိုလေး..."
ကိုယ်ရံတော်နှစ်ယောက်ကိုပြောပြီကားပေါ်တက်ကာကျွန်တော်အိမ်ကိုခေါ်လာလိုက်သည်
*ဘာတတ်နိုင်သေးလည်းငါဒီအခြေအနေကိုစောင့်နေတာကြာပြီ...အစကတော့အချိန်ဆွဲမလို့ဘဲဒါပေမယ့်မင်းအကောင်ကဒီနေ့ပြန်လာမှာဆိုတော့ကိုအခွင့်အရေးကိုလက်မလွှတ်မခံနိုင်ဘူး...ဟက်*
__________________
ရုတ်တရက်မိုးတွေသည်းလာတာနဲ့အမျှwonwooချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်လာတာကြောင့်မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့မီးလုံးလေးတစ်လုံးသာရှိသည်အခန်းငယ်လေးမျက်စိရှေ့မှာလူရိပ်တွေ့တာကြောင့်သေချာကြည့်မိတော့....
"Jun...ခများကျွန်တော့ဘယ်ခေါ်တာလဲ...လွှတ်ပေး.."
Wonwooထဖို့ပြင်လိုက်ပေးမယ်လက်တွေကောခြေထောက်တွေကိုပါကုတင်ထောင့်စွန်းကတိုင်တွေနဲ့အတူထိန်းချုပ်ထားတဲ့ကြိုးတွေ...
YOU ARE READING
Boy Paradise
Fanfictionရူးလောက်အောင်ချစ်တာမို့သေလောက်အောင်နာကျင်ရပါတယ္ Jun.... Wonwoo ကျွန်တော်အချစ်ကစစ်မှန်ပေမယ့္ဘာလို့ထိုက်တန်တဲ့အချစ်ကိုပြန်မရတာလဲ Mingyu မင်းကိုသံယောဇဥ္ရှိလို့ခွင့်လွှတ်ပေးမယ္လို့ဆုံး...
