Biała Dalia

6. Pożółkły papier

Często chodziła do biblioteki i z niewiadomych mi powodów przesiadywała tam całe godziny. Potrafiła tkwić przy oknie, w deszczowy dzień, i popijając herbatę z dużego kubka, czytać nawet po kilka książek dziennie. Nie rozumiałem tego, i patrzyłem z fascynacją jak zagryza wargę, w skupieniu przelatując wzrokiem po literach.

Pewnego dnia ciekawość nie dawała mi spokoju. Zapragnąłem dowiedzieć się, co ona w tym widzi, chciałem poznać choć kawałek jej świata. 

Niepewnie otworzyłem skrzypiące drzwi i wszedłem do środka. Uderzył mnie mocny zapach zimowej herbaty i zestarzałego papieru. Schowałem się miedzy półkami i zacząłem szukać jakiejś książki. Nie wiedziałem czym mam się kierować, wiec żadnej nie wybrałem. W końcu chwyciłem pierwszą z brzegu i otworzyłem na wstępie. 

Bez większych oczekiwań zacząłem czytać. Nawet nie zauważyłem, kiedy minęła godzina. Miałem wrażenie, ze zatapiam się w napisaną historię, że jestem jej częścią. W końcu oderwałem się od książki i odstawiłem ją na półkę.

Wychodząc zauważyłem, że Dalia zdążyła już wyjść z biblioteki.

Następnego dnia sytuacja się powtórzyła, i następnego tez i kolejnego. Codziennie przychodziłem, czytałem kilka rozdziałów, a czas przelatywał mi przez palce w zastraszającym tempie.

W końcu zdecydowałem się wypożyczyć tę książkę.

Zgarnąłem z półki kolejne cztery części opowieści i podszedłem do pani przy biurku. Zsunęła z nosa okulary i spojrzała na mnie znudzonym wzrokiem.

- Tak?

- Chciałem wypożyczyć książkę...

- Czyli już nie chcesz? - zmarszczyłem brwi nie rozumiejąc jej słów.

- Znaczy... chcę, chcę wypożyczyć książkę. A właściwie pięć.

Wyciągnęła rękę, a ja podałem jej książki. Wystukała na klawiaturze ich tytuły, zapisała moje imię i z ulgą patrzyła jak wychodzę z biblioteki.

Kiedy przez następne dni nie mogłem oderwać się od książek, zauważyłem że coś się we mnie zmieniło. Zdobyłem nową pasję. Dalia zaszczepiła we mnie zamiłowanie do książek, nawet o tym nie wiedząc. Była to rzecz, której najmniej się spodziewałem.