PRETENDING AS A PREGNANT - ( MPREG )

Chapter 1

"Nic, please, alagaan mo ang anak ko. Maraming salamat sa pagtulong mo sa akin." malungkot na sabi ni Shiela. "Alam kong hindi ko pa nasusuklian ang mga kasalanan ko sa 'yo, kaya siguro kinarma na ako."

Naiyak ako sa narinig ko. "Kaibigan kita, Shiela. Kinalimutan ko na ang mga kasalanan mo sa akin, tapos na ang nakaraan. Huwag kang mag-alala, aalagaan ko ang anak mo, at hindi ko siya pababayaan." pangako ko sa kanya.

Ngumiti siya, huling paalam na may kapayapaan sa kanyang mga mata, bago siya tuluyang nagpahinga.

Umiiyak akong lumabas ng ospital, at nasalubong ko ang isa pa naming kaibigan na si Lea.

"Lea, wala na si Shiela." sabi ko habang niyayakap siya, at magkasama kaming humagulgol.

Tatlo kaming matalik na magkaibigan: ako, si Lea, at si Shiela. Hindi talaga magkasundo sina Lea at Shiela dahil sa mga nagawa ni Shiela sa akin noon, galit na galit si Lea sa kanya.

Sa murang edad na 16, pinakasal ako kay Richard, na nakilala ko sa pamamagitan ng isang kaibigan. Nalaman kong kaibigan pala ng tatay ko ang ama ni Richard, kaya pumayag akong magpakasal. Si Richard ay 18 noong panahong iyon, at nagpasya akong ampunin ang anak ni Shiela bilang bahagi ng aming pamilya. Bata pa ako noon, kaya tinulungan ako ng ama ko na makapagsimula. Patay na ang aking ina, at malaki ang pasasalamat ko dahil suportado ako ng aking ama sa desisyong ito.

Nakapagtapos ako ng pag-aaral sa kursong Business Administration, habang si Richard naman ay kumuha ng Law. Sa araw ng pagtatapos ko, pumanaw din ang ama ko. Naiwan sa akin ang lahat ng kanyang pag-aari, ngunit unti-unti itong nawala dahil sa mga utang ni Richard. Bilang asawa niya, ibinenta ko ang halos lahat ng minana ko para mabayaran ang kanyang mga utang.

Ang natira na lang sa akin ay ang restaurant na itinayo ng aking ama. Minana ko ang talento niya sa pagluluto, kaya ipinagpatuloy ko ang negosyo. Determinado akong itaguyod ang aking pamilya—gagawin ko ang lahat at magtatrabaho nang mabuti para sa kanila.

*** 12 years ***

"Huy, gurl, hindi ka pa uuwi?" tanong ni Lea, sabay upo sa tabi ko.

"Le, palugi na ang negosyo ko. Wala na akong pera sa bangko. Kaya nag-iisip ako kung paano ko uli palalaguin ito." malungkot kong sagot.

"Ha? Seryoso? Paano nangyari 'yun? Ang dami kayang customer dito sa restaurant mo! Palagi ka ngang busy, halos hindi ka na umuuwi at dito ka na natutulog dahil umagang-umaga, dagsa na agad ang mga tao rito." sabi niya, halatang nagtataka. "Ang sabihin mo, ninakawan ka na naman ng asawa mo!" dagdag niya, na may bahid ng galit.

"Hindi naman... Siguro malaking bahagi rin ay dahil kay Sandro. Ngayon ko lang napagtanto, ang mahal pala talaga ng tuition niya, kaya siguro naubos ang pera ko." malungkot kong sabi.

"Isa pa yan! Bakit mo ba pinag-aral si Sandro sa sobrang mahal na school na 'yun?"

"Kasi naman, maganda ang school na 'yun at alam kong makakatulong iyon sa kanya. Para sa anak ko, gagawin ko ang lahat para mabigyan siya ng magandang kinabukasan." sabi ko, pilit na ngumiti.

"Hay naku, Nic. Para sa ampon mo, handa kang gawin ang lahat, pero tingnan mo naman ang sarili mo—gurl, payat na payat ka na!" ani Lea, na may pag-aalala sa tono. Napatingin ako sa sarili ko. Payat nga ba ako? Parang hindi naman.

"Grabe ka, Lea! Hindi ah! Ganito lang talaga katawan ko—may abs pa rin naman ako, 'no!" biro ko, sabay ngiti.

"Magpatuloy ka lang sa pagtawa diyan." irap niya. "Pero baka ang pinahihirapan mo, hindi makabawi sa 'yo. Baka hindi mo lang alam, hindi 'yan nag-aaral nang mabuti. May pagka-landì pa yang anak mo at baka tuluyan lang sumunod sa yapak ng nanay niya. At yang asawa mo—gastos dito, gastos doon. Baka nga nagsusugal na 'yun!"