Ας τα φερνε η ζωή αλλιώς

Κεφάλαιο 8ο

Άρχισε να οργανώνει την σκέψη του ο Σεργιος και ετοίμαζε την επόμενη κίνηση του.
Είχε καταλάβει πως ήταν και παλι μαζί ο ξάδερφος του με την Σταμιρη και η μόνη λύση για να λειτουργήσουν όλα όπως είχε υποσχεθεί στον πατέρα του ήταν να τον βγάλει από την ζωή της Ελένης με όποιον τρόπο.Δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να απογοητεύσει τον πατέρα τον αλλά ούτε στον Λάμπρο να του καταστρέψει τα σχέδια.Απο την μεριά του Δούκα δεν υπήρχε πια κανένα σχέδιο, θα έβρισκαν άλλον τρόπο και το ίδιο είχε πει και στον γιο του, ο οποίος δεν φάνηκε να τον άκουσε.

2 μήνες αργότερα

Όλοι είχαν μάθει για τον επικείμενο γάμο των δύο ερωτευμένων παιδιών και πραγματικά χαίρονταν που επιτέλους βρήκαν τρόπο να ενώσουν τις ζωες τους.

Είχαν περάσει κιολας δύο μήνες. Κάθε μέρα συναντιούνταν κρυφά και πήγαιναν στη ρεματιά να γαληνέψει η ψυχή του ενός, την ψυχή του άλλου, κρατώντας τον κόσμο μέσα στα χέρια τους. Ένιωθαν πως άρχισαν να ξαναζούν από την αρχή κάθε φορά που τα σώματα τους κουμπωναν το ένα στο άλλο.
Κάθε μέρα ο έρωτας του άνθιζε και πλέον ο Λάμπρος ζητούσε να την κάνει γυναίκα του.
“2 μήνες έχουν περάσει. Ήρθε η ώρα” ,σκέφτηκε.
“Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο”
Δεν το συζητούσε με την Ελένη γιατί φοβόταν μήπως φανεί επιπόλαιος που το ζητούσε από νωρίς. Μόνο με τον Μιλτιάδη μοιραζόταν συνεχώς την επιθυμία του αυτή αλλά εκείνος του έλεγε πως καλό θα ηταν να περιμένουν να περάσουν κάποιοι μήνες από την κηδεία κι ύστερα θα ξεκινούσαν τις ετοιμασίες.
«Γιε μου, ίσως θα επρεπε όμως να της μιλήσεις, να τα συζητήσετε μεταξύ σας», τον συμβούλεψε μια μέρα από αυτές που ο Λάμπρος του εξέφρασε ξανά την επιθυμια του.
«Κι αν η Ελένη το θεωρήσει λάθος; Δεν θέλω να φανεί ότι δεν υπολογίζω το πένθος της οικογένειας της..»
Ο μόνιμος προβληματισμός του.
«Ακου με, αγορι μου και να δεις που και η Ελένη θα σου ζητήσει να το επισπεύσετε..Μα δεν την βλέπεις πως κάνει κάθε φορά που μιλάει για τον αρραβώνα; Και να είσαι σίγουρος πως θα είναι ακόμη πιο χαρούμενη αν γίνει το συντομότερο και γυναίκα σου!»
Όση ώρα μιλούσε ο πάτερας του, ο Λάμπρος τον άκουγε με προσοχη.Θα της μιλούσε σήμερα, το είχε αποφασίσει!
___________________

Οι 2 μήνες και για την Ελένη φαίνονταν αρκετοι και ο Γιώργης το ίδιο θα ελεγε σε εκείνη, να κτίσει την ζωή της και να μην την πάει πίσω για εκείνον όμως αφού δεν έβλεπε κίνηση από τον Λάμπρο, δεν βιαζόταν, ήξερε βαθιά μέσα της πως ήθελε όλα να γίνουν την κατάλληλη στιγμή και τίποτα να μην αμαυρώσει την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους!
__________________

Θα συναντιούνταν στο καφενείο, δεν είχε μάθημα και είχαν πει με τον Μιλτιάδη και τον Γιάννο πως θα πίνανε τον πρωινο τους καφέ έξω έτσι ώστε να βρεθεί ευκαιρία για τα παιδιά να κανονίσουν την επόμενη συνάντηση όπως έκαναν πάντα, επικοινωνοντας με τα μάτια!

Έτσι, κι έγινε. Πρωί πρωί πήγαν να πιουν τον καφέ τους στο καφενείο του χωριού και ύστερα από λίγη ώρα η Ασημίνα με την Ελένη μπήκαν μέσα να ψωνίσουν.
Τα δύο κορίτσια χαιρέτησαν τους συγχωριανούς τους και στην συνέχεια στράφηκαν στο τραπέζι που καθονταν οι άντρες, χαμογέλασαν ευγενικά στον Γιάννο και τον Μιλτιάδη που τις προστάτευε πλέον σαν δεύτερος πατέρας και η Ελένη συνεννοήθηκε γρήγορα με τον Λάμπρο για την επόμενη συνάντηση τους.Το βραδάκι θα πέρναγε από το σπίτι τους!Αφού πήραν κάποια πράγματα για ξεκαρφωμα έφυγαν φουριοζες για τις δουλειές τους.
___________________
Έφτασε η ώρα..Τώρα θα ερχόταν και η Λενιώ δεν μπορούσε να μην δείξει την χαρά της.Μολις μπήκε μέσα οι δύο αδερφές, η Ασημίνα και η Δροσω πήγαν στην καμαρη τους, να αφήσουν το ζευγάρι μόνο του.
«Λοιπον;», ρώτησε η Ελένη δήθεν αδιάφορη τον Λάμπρο.
«Δεν εχει λοιπόν..Ήθελα να σε δω.Αυτο δεν φτάνει;»
«Εννοειται πως φτάνει αλλά δεν περισσεύει..Πες μου τι σε απασχολεί»
Τον διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο, ήξερε ανά πάσα στιγμή αν κάτι τον βάραινε, αν οτιδήποτε έμπαινε εμπόδιο στο χαμόγελο του, πολλες φορές ήξερε και τι ήταν αυτό, όπως και σήμερα αλλά πάντα τον άφηνε ελεύθερο να της το εμπιστευτεί οπότε αισθανόταν έτοιμος.
«Να βρε Λενιώ...», έκανε μια παύση, «Σκεφτομουν, αν θες και εσύ να μην καθυστερουμε άλλο τον γάμο. Δεν θέλω να σε φέρω σε δυσκολη θέση..Ότι θέλεις εσύ θα κάνουμε και όποτε εσύ το επιθυμείς.» πήγε να συνεχίσει να απολογηθεί όμως η Ελένη του έκλεισε το στόμα με το δάκτυλο της.
«Δεν χρειάζεται όλο αυτό..και εγώ, το σκέφτομαι καιρό αλλά ήθελα να σου αφήσω και τον δικό σου χρόνο..»
«Με δουλεύεις Ελένη; Εγώ το μόνο που θέλω είναι να ενώσω την ζωή μου με την δική σου.Σαν τι χρόνο να χρειαζομουν δηλαδή;» άρχισαν να γελάνε και αμέσως παρασύρθηκαν σε ένα φιλί που πρόδιδε όλα τα συναισθήματα τους εκείνη την στιγμή ευτυχία που ήρθε επιτέλους η στιγμή τους, πόνο που θα λείπουν άνθρωποι που χρειάζονταν από αυτή τους την χαρά.Αφεθηκαν σε αυτό το φιλί για αρκετή ώρα ώσπου το έσπασαν και κοιταχτηκαν στα μάτια με λατρεία!
«Ηρθε η ώρα..» είπαν ταυτόχρονα και χαμογέλασαν με την ψυχή τους.
«Σε 2 Κυριακές;»
«Δεν το κάνουμε πιο γρήγορα βρε Λάμπρο;»
«Και πότε θα προλάβουμε να κάψουμε το Πελεκουδι, αγάπη μου;»
«Αυτο να μου πεις»
Τα κορίτσια μέσα στην κάμαρη κάθονταν αγκαλιασμενες και άκουγαν την ευτυχία της Λενιως τους.Θα έβλεπαν ξανά τα μάτια της γεμάτα και αυτό τους ήταν αρκετό.

Ίσως όμως κάποιος να τους άλλαζε το πρόγραμμα!