Ας τα φερνε η ζωή αλλιώς

Κεφάλαιο 13ο (προτελευταίο)

Νύχτωσε...
«Δεν πάμε σπίτι, βρε Λάμπρο μου;»
«Να πάτε» τους παρότρυνε ο Μιλτιάδης.
Ο Λάμπρος εγνεψε.Σηκώθηκαν, χαιρέτησαν τους καλεσμένους τους και έφυγαν για το σπίτι.

Οταν έφτασαν ο Λάμπρος χωρίς καμία προειδοποίηση την σήκωσε στα χέρια του.
«Τι κάνεις;Άσε με κάτω.Βρε Λάμπρο θα πέσουμε», τον μάλωσε όμως εκείνος δεν την άφησε.Ανοιξε την πόρτα του μικρού σπιτιού και μπήκε μέσα.
Κατευθύνθηκε προς την καμαρη με εκεινη στην αγκαλιά του.Την άφησε να πατήσει.
«Αντε μπράβο...» συνέχισε εκείνη
«Βαρυνες», την πείραξε.
«Ναι πες την μας κιόλας»
Εκείνος έβγαλε το σακάκι και την πλησίασε.
«Σ'αγαπαω», της είπε απλά.«Πολυ»
«Εγω να δεις..» είπε εκείνη και τον φίλησε.Εκανε ένα βήμα πίσω, ξεκουμπωσε το νυφικό και το άφησε να πέσει στο πάτωμα.
Ο Λάμπρος την κοιτούσε μαγεμένος.Ηταν πια παντρεμένος με την παιδική του φιλη, τον έρωτα της ζωής του.Την θαύμαζε.
Η Ελένη πήγε κοντά του και του αφαίρεσε το πουκάμισο.Ηταν πια παντρεμένη με τον παιδικό της φίλο, τον ερωτα της ζωή της.Τον θαύμαζε.
Την φίλησε στο λαιμό της, ψιθύρισε τα πιο γλυκά και μεγάλα λόγια αγάπης.Την έσπρωξε απαλά πάνω στο στρώμα του κρεβατιού.Ο άντρας την κοίταξε στα μάτια σαν να ζητούσε την άδεια της για όσα θα ακολουθούσαν.Η Λενιώ τον κοίταξε με βλέμμα γεμάτο λατρεία τον τράβηξε ακόμη πιο κοντά της δίνοντας του έτσι την απάντηση που επιθυμούσε.Εγιναν ένα για πρώτη φορά.Ηταν ήδη μια καρδιά αλλά τώρα λειτουργούσαν και σαν ένα σώμα.Ενας από τους προορισμούς και των δυο ήταν αυτη η ένωση και τους την όφειλε η ζωή. Ηρθε την πιο κατάλληλη στιγμή και ήταν όπως έπρεπε.