Πως θα είχε εξελιχθεί η ζωή των ηρώων και κυριως η ζωή της Ελένης και του Λάμπρου αν ο Γιώργης είχε πάει εκείνη την μέρα να του μιλήσει; Θα ήταν όλα αλλιωτικα;
Τα κορίτσια είπαν το τελευταίο αντίο στο πατερα τους.Η Ελένη κράτησε την τελευταία του κουβέντα σαν θησαυρό! Αυτή την φράση ζητούσε πολλά χρόνια να την ακούσει από το στόμα του και να που τώρα ήρθε, αλλά τι να το έκανε; Ο Λάμπρος κι εκείνη ήταν χωριά και ο πατέρας της δεν ήταν πια κοντά της. __________________
Την ημέρα της κηδείας ήταν όλο το χωριο εκει εκτός από την οικογένεια του Μιλτιάδη.Πατερας και γιος έχασαν την γη κάτω από τα πόδια τους όταν έμαθαν πως ο Γιώργης Σταμιρης δεν ήταν πια στην ζωή.Ο Μιλτιάδης πάντοτε έβλεπε στο πρόσωπο του Γιώργη τον αντίζηλο του και τον άνθρωπο που πλήγωσε βαθιά, ενώ ο Λάμπρος τον νοιαζοταν αφού ήταν ο πατέρας της αγαπημένης του. Μπορεί να μην ήταν εκεί την ώρα της κηδείας αλλά παρακολουθούσε τα πάντα πίσω από το τοιχακι του νεκροταφείου. Αυτός ο άνθρωπος είχε κάνει την ζωή του και της Ελένης τόσο δύσκολη, όμως κατάλαβε το λάθος του και προσπάθησε να επανορθώσει. Αυτό του Λάμπρου του ήταν αρκετό. Έβρισκε πάντα τρόπο να δικαιολογεί και να συγχωρεί ακόμη και τους πιο σκληρούς ανθρώπους. Ένας ακόμη λόγος που η Λενιώ δεν μπόρεσε ποτέ να πάρει πίσω την καρδιά της.Οσο συνηθισμένος φαινόταν στους γυρω της, τόσο ξεχωριστός φάνταζε στα δικά της μάτια. ___________________
Όταν όλοι έφυγαν, η Ελένη έμεινε πίσω.Ηθελε λίγο χρόνο ακόμη με εκείνον. Άλλωστε της όφειλε κάποιες εξηγήσεις. Πλησίασε τον τάφο, έσκυψε, πήρε στην χούφτα της λίγο χώμα και το πέταξε από πάνω. «Δεν έπρεπε να φύγεις τώρα πατέρα. Εμείς τι θα κάνουμε χωρίς εσένα;», είπε και πήρε μια βαθιά ανάσα να συνεχίσει «Ποτέ δεν θα πάρω απαντηση για τα τελευταία σου λόγια. Ευχαριστώ όμως πατέρα.Ηταν κάτι που χρειαζομουν χρονια να ακούσω και επιτελους το είπες.Ακομη κι αν είναι αργά!» Μια φωνή μέσα της της έλεγε πως τίποτα δεν είχε τελειώσει, ίσα ίσα που τώρα άρχιζαν όλα! ________________
Βγαινοντας από το νεκροταφείο είδε τον Λάμπρο να στέκεται απέναντι της..Δίχως να το καταλάβει είχε χωθεί στην αγκαλιά του και εκείνος την εσφιγγε πάνω του. Κάθησαν αρκετή ώρα έτσι. Ο Λάμπρος ηθελε τοσα να της πει, αλλά δεν έβρισκε τον τρόπο και το μόνο που μπορούσε να κάνει τώρα ηταν να την κρατήσει τρυφερά μέσα στα χέρια του.Εκεινη έκλαψε, έκλαψε πίκρα.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
